• 

     Colócase nos nosos ocos coma un planta perenne que bota raíces na fenda máis pequena .

Enche o que vai buscalo porque un enriquece-se só co que se perde e só se atopa alí o que coñece o Corazón xa .

E entón as cousas só se perciben a favor dunha luz de fondo, dun óso roto, aquí e agora. Só xorden as palabras nunha páxina en branco. A música só estala polo silencio entre as notas .

O defecto .

O que é oco e do que non tocamos o fondo .

Unha lúa de día .

Este espazo baleiro, este campo matricial, non é o da miña paciencia ? Aquela onde o meu amor se xunta co desapego ?

056

• 

 En aspiration lente
 le développé des dalles arrondies
 hausse le ton vers l'effort
 S'écartent les pierres moussues
 les piquets de pâture en perdition
  S'offre le gai rivage des terres à venir
 La feuille sèche
 converse avec le soleil de brume
 filtrant son éveil
 en pente douce
 le pas ample
 il monte
 l'homme au sac rouge
 Par une régulière méditation
 il franchit l'obstacle à venir
 d'une marche présente
 vers sa propre rencontre
 sous la lumière basilique
 d'une mandorle
 à honorer les siens .


 055 

• 

    Na entrada colorida dos brazos abertos da vida
 polo camiño
 Coñecín o sol
 un sol de outono
 namorado das néboas que pasan
 tamén te atopas vestido de luz
 permitiume guiñar o ollo
 e ver o roxo do outono
 Tropequei co máis alá de min
 contra o filtro que rodea os meus lombos
 eu e o meu entorno
 e estaba en boa forma
 Topeime co filtro que me impedía asinar o futuro
 e o filtro converteuse nun espello
 onde reflexionar
 humor sombrío
 no lugar exacto
 que intentaba evitar
 do que pensaba que me escapaba
 e é criandome
 que podía permitirme
 para pisar o sebe de espiños e silvas mesturados
 separándose do obxecto do meu desexo
 só bota unha ollada
 trampa circunflexa como unha historia para contar
 Sentinme mal
 Dei a volta
 para volver á carga
 o meu rostro contra o seu rostro
 quédate comigo coma se me equivocase
 ser eu
 ser o outro
 e ardeu
 tan forte que a desrazón salpicaba froitos amargos
 o palacio da miña semente mantida
 os aristos estaban na lanterna
 os cadáveres exquisitos presentáronse á mirada
 protuberancias monstruosas apostrofaban o tronco das faias
 con todo fíxose un paso
 entre cortiza e albura
 para escoitarme dicir :
 " Conxela-te no ouro do tempo
 ser verdes pastos
 e presentación de ofertas
 baixo os dentes do rabaño
 e sobre todo non esquecer nunca o corazón da tradición
 ser de latón
 ser a cuxa do labrego
 a espada do cabaleiro
 e o santo crisma do cura
 para aceite e bálsamo
 aliméntate e vai
 o meu fillo, Meu amor. "


 054 

• 

Les pensées sont des images mentales qui embarrassent l’esprit et qui nous font réagir hors de toute référence à la réalité. Elles tournent en rond et nous occupent lorsqu’on ne sait quoi penser. Elles se réfèrent à ce qui a déjà été dit et tissent un foisonnant faisceau de rapiècements, de ravaudages, de stéréotypes, en encensant, plus ou moins élégamment, celui qui se propose d’être le faiseur de bons mots, le détourneur de l’originalité, le fossoyeur de tout effort à s’extraire des habitudes .

Les pensées sont comme un vol d’étourneaux plus aptes à parader en d’étranges circonvolutions dans un ciel de traîne, qu’à exprimer la lumineuse solitude d’un individu en proie à la tristesse causée par le départ inopiné de la meute .

La Pensée, ela, est essence de l’Univers. Elle est la source ineffable de possibilités surgissant de nulle part. Elle est, au débotté, la surprise du chef, pas nécessairement bonne mais qui interroge, qui occasionne le trouble dans les choses acquises et sollicite la déviance, le pas de côté, comme moyen essentiel à se dépasser .

La Pensée réfléchit la source lumineuse et n’a qu’un désir ; c’est de se diffuser .

De commencement en commencement, la Pensée acquiert une appétence à faire vivre ce que l’on est, en passant de l’Inconscient au Conscient pour aboutir au Transconscient .

C’est à ce point, qu’alors étant agi, nous rentrons dans la Conscience réflexe pour développer ce qui vit autour de nous .

Ainsi nous faisons alors irruption dans l’espace lumineux de l’Action. Nous parachevons une expérience de la Pensée qui nous extrait du brouillard du survivre afin de nous amener à vivre libre .

053

• 

Na sabedoría e tradicións de todos os pobos, Ahí está o desexo imperioso de recoñecer no A vida, en Morte , e tamén nas nosas pequenas mortes e resurreccións cada día – O Iniciadores dun mundo detrás do mundo .

Convocatoria esencial para involucrar ” Coñece a ti mesmo ” ou Alfa e o Omega da nosa viaxe .

Non o é necesario esperar a nosa última hora, para saber o que nos depara o futuro reserva . Xa estamos polo noso compromiso existencial, as nosas experiencias e as nosas relacións como un teatro de sombras .

E a Consciencia somos nós para comprometer o ” Diálogo interior. “

Ballet en que loitamos, ballet das enerxías, útil ou asustado como as divindades pacíficas e furiosas da tradición budista, É tócanos discernir neles e máis alá deles, a Luz Clara, alí verdadeira natureza do Espírito .

E isto implica traballo diario, un movemento perpetuo feito de identificación e desidentificación, de impaciencia e obriga de paciencia, desexar e ao desapego do desexo .

De todo isto nós somos o Actor e a Testemuña .

Para ver estes forzas e as súas expresións, benévola ou destrutiva, formidable ou privados, lévanos a entrar no sufrimento e a alegría para ser tocado no fondo de nós mesmos .

É por vivir estas probas, ao coñecelos a través da análise, ao cruzar o veo de emocións e falsificacións, practicando a compaixón e a gratitude, iso podemos atopar paz e desapego .

052