No areeiro das andoriñas
hai virxes por todas partes
na periferia e nos ocos
hai raios de luz e nós de sombra
para os nenos da rolda
as súas mans remexendo no po dos anxos
con aromas picantes .
No areeiro das andoriñas
hai imaxes de Epinal
sobre cabezas loiras
para que o paxaro de voo rápido
apodérao
pois unhas cantas sinaturas raian máis o azur
e deixar no frontón das casas
a farandola que baila .
No areeiro das andoriñas
hai ouro baixo a area
e as raíces da árbore en alegría
afundir en abundancia
infinidade de puntos de cores
nos rostros dos nenos da cidade
mantido esperto
polo berro penetrante do migrante .
No areeiro das andoriñas
hai cadeiras de brazos de plástico
danado polo tempo
que a poza de choiva
colocado sobre a mesa branca
font se mirer
au passage gracieux
de l'hirondelle au bain
gouttelettes et plumes mêlées
près de l'enfant joueur .
175
L’homme “coames”
L’Homme est un tout indissociable. Par l’intégration du corps, la prise en compte de la psyché associée à une dynamique d’ouverture de conscience dans une perspective spirituelle, l’Homme est Un. Cette vision tripartite de l’être humain constitué par : le corps-CO-, folla-AM-, a mente-ES- est essentielle pour s’inscrire sur notre chemin du grandir de l’être, pour l’Homme “coames” .
Le corps n’est pas le tombeau de l’âme comme le pensait Platon, mais l’instrument de musique inspiré par l’Esprit. Dans notre approche, être spirituel ce n’est pas échapper au corps mais s’ouvrir dans son corps à l’action de l’Esprit. Le corps traduit, d’une manière palpable et physique ce qui est autre, o que é metafísico, ce qui est impalpable et invisible . Le corps nous met en contact avec la réalité et nous permet un premier déchiffrage de l’univers qui nous entoure. Por el, podemos ver, entender, tocar, sentir, probar. Par nos sens nous accueillons des informations tangibles, informations qui peuvent nous faire accéder à des plans subtils .
Os xudeus teñen unha visión unitaria dos seres humanos. Ils le considèrent comme un tout : a cadeira (previsto) pénétrée par le souffle (nefesh) où la chair est moins la chair-viande que l’Homme tout entier dans sa dimension cosmique et la “nefesh” la vitalité de la chair, o que o pon en marcha. Por alí, la chair ne se saisit jamais séparée du souffle. La chair sans le souffle n’est plus chair mais cadavre .
O Biblia tamén introduce o concepto de“Choiva” OMS cualifica o Espírito de Deus, o alento tonificante. Isto “Choiva” incita a criatura inacabada que somos para formar parte dunha dinámica de realización, do crecemento do ser. O “Choiva” permite establecer a coherencia das dúas partes constitutivas do Home, “previsto” et“nefesh” . Ela dálles enerxía .
Les Grecs ont perçu que la distinction entre l’esprit et l’âme s’avère essentielle. Platon pensait qu’en son intériorité l’âme prend conscience d’un quelque chose d’autre, elle est au-delà des considératins bassement matérielles, de son aspiration à la transcendance . Cette dimension de l’âme, il l’a appelé “noûs”. Le “noûs” est apparenté à un organe de vision. Il est la possibilité, au sein de la psyché de poser un regard sur les éléments de la psyché .
Appelée aussi partie supérieure de l’âme ou fine pointe de l’âme, le“noûs” s’identifie au cœur profond comme capacité de silence, de conscience et de détermination. La capacité de silence intérieur ou “hésychia” s’expérimente dans la méditation et la prière, caracteriza un estado estable do ser. A capacidade de conciencia, de expresión e fala permite ao Home tomar conciencia dos seus movementos interiores e poder nomealos como os estados de ánimo, eles emocións, sentimentos, paixóns. capacidade de toma de decisións e determinación é esta liberdade que ten o Home para rexistrar e permanecer nun dinamismo interior sen distraerse pola solicitudes do mundo ou deixarse desviar por pensamentos parasitarios .
É entón cando o Espírito, le “pneuma”, O termo grego que significa o alento que vén de Deus vén a energizar o ser. Il éclaire toute chose. Nous sommes alors des êtres en devenir d’être réellement des êtres vivants . A nous de ne pas manquer la cible, de ne pas nous fermer, de nous reconfigurer selon notre propre identité personnelle, d’accéder à notre propre désir, à notre propre manière d’être car la parole de chacun d’entre nous est essentielle pour l’ensemble .
C’est par cette approche del’Homme “coames” que nous pouvons progresser vers une réconciliation intérieure, fondement de toute vie relationnelle apaisée .
174
nictálope e noctálope en concerto
Nyctalope e Noctambule camiñaron xuntos da man man baixo un gran que pasa .
Esfarrapados e fóra de orde estaban confundidos coa salmoira que un tifón non desexado botara o día anterior na avenida actividades ocultas .
Capaz de tomar partido cando sexa o día viría, un por moitos paus, o outro por citación de graza Divina, obrigaron aos que lles rodeaban a saír da súa reserva para, ás forza das explosións de néboa, abrir os beizos dun sol chafouin .
Unha gaivota choraba mentres rozaba o mastro maior do goleta . As nubes en lenta asunción movéronse no increado do situación .
Non se preocupan cos pensamentos humanistas Nyctalope e Noctambule empuxaron a irracional para ser só intérpretes obras discretas, ocupado con disparos láser para transformar o pequenas figuriñas xesticulares da infancia en chorros de anacos de cores .
Sarabandes, sons de portas bater, suave burbullas de totora, charlar eructos de gorxa en agonía ; todo estaba preparado para abrazar máis ante o frío da noite .
Así falaban Nyctalope e Noctambule no paseo marítimo para empañar o cerebro, mentres avistan no voo de gaivotas, sabios mensaxeiros deixados por uns poucos destrozados, o retorcendo oración días interminables .
173
Ciencia, visión e unidade
Science de l'écorché des choses et des formes
á parte do que se di e se entende
gl distinción simple
vida en anacos
de cantos e berros en disonancia
peles dunha peza
na mesa de demostración
a ocupación de todas as fendas
baixo a cortiza do bidueiro con signos cuneiformes
sen a onza dun espazo de liberdade
todo está cuberto baixo lume combinado
explicacións
follaba libros abertos ao vento dos retablos fragmentados
por esta sede de coñecemento .
Vision de la ronde éternelle
círculo contra círculo
na area fóra do tempo
que o mar borrará coa súa escuma
os cabalos soltaranse na praia
o estrondo das ondas e das correas
nos seus lados crus
múltiples chamas abertas
élevées en salve de lumières
chamando ao sol
percepción esférica do que é
do que foi e será
un paso só un paso
e despois o remuíño
hábilmente orquestrado por estes secuestradores
capaz de distorsionar o son dos olifantes
cando tan poucos son os adoradores
d'un soleil terminal .
Union des paradoxes
fóra das cidades rodeadas de poderosas murallas
o home e a muller no seu encontro
emprender con serenidade
coas súas mans unidas
a partida do que ameaza e medra
a chamada do brillo definitivo
a pel dispoñible para o amencer branco
ás difraccións do prisma da comprensión
il n'est de pouvoir que celui de la dissolution des arpèges
au saint des saints de l'esprit
hors enclavement de toute parole
vers la parole muette .
172
Sylvain dare d’art
J’avais laissé Nadia chez des voisins qui habitaient en haut du lotissement et j’étais arrivé à la clinique juste pour te voir naître. Posé sur la poitrine de ta maman, tu respirais difficilement, le ventre gonflé par une grosse tumeur maligne accrochée à la colonne vertébrale.
Ta vie commençait.
Tu avais trois ou quatre ans. Cela se passait dans l’allée séparant notre bâtiment d’habitation des garages de la rue Nicolas Nicole. Tu avançais en balancier avec tes petits tréteaux de bois à bout de bras. Ton corps était rigidifié par un plâtre qui te recouvrait des pieds au thorax. Tu souriais, toi le grand Bédé comme je t’appelais, et tu m’incitais à reculer encore un peu pour me montrer comme tu marchais bien. Et je te prenais dans les bras et te soulevais.
Tu étais venu nous voir à Marcillat. Nous avions été te chercher à l’aéroport de Clermont-Ferrand en provenance de Marseille. Tu m’avais offert cette sculpture en terre émaillée, une lourde boule avec une noire excavation – incitation à aller fouiller plus avant le profond des choses non dites, et des aspérités pour se défendre d’éventuels prédateurs. levei este obxecto como símbolo do teu sufrimento que conseguiches dalgún xeito e pediume que compartise. Dende entón este balón acompañoume como nexo entre ti e mais eu. tiñas vinte anos.
Bosque de Tronçais no Allier. Deixeino nunha cadeira de brazos nun ancho calexón magnificado por árbores altas. Tiñamos fixo varios centos de metros despois adiantei deixándote só como me suxeras. Volvendo sobre os meus pasos … xa non estabas o ! Chamei durante longos minutos. Non contestaches. Preocupado, Busqueino para verte por fin inmóbil nun pequeno camiño non moi lonxe da. Houbo un longo silencio. Cheiros a humus bailaban por todas partes de EE.UU. O vento dialogaba a través dun manto de sucesivos recendos. Nós están suxeitos da man na cortina de cousas de feltro. Eu sabía entón que estabamos do mesmo lado, irmáns, Un pai e o seu fillo, escoitando e benvido ao que é.
Destes últimos anos volvenme o longo conversas telefónicas que tivemos, ti o meu fillo Sylvain e eu o pai Gaël como me chamaches. Tratábase do que estabas pasando no momento e certos escintileos do pasado que evocabas con gusto. Que ben lembranzas. Aínda escoito a túa voz pesada e arrastrante daquelas longas noites. Il n’y avait jamais de phrases toutes faites. Tu étais en recherche d’expression pour que précisément et clairement le parler dise l’essentiel. Et si parfois certains mots dépassaient ta pensée pour se retrouver en équilibre instable entre la beauté et le non sens par rapport à ce qui précédait, c’était pour la bonne cause, celle de l’innovation par rapport à là où tu en étais, toi l’esthète de ce qui s’advient. Et tu étais comme ça, souvent en avant, toi qui physiquement ne marchait pas. Je me souviens de certains thèmes qui revenaient dans nos conversations tels que ceux de la création, da postura do artista pero tamén a amizade e o amor – amor aos corpos, o amor dos seres. Ti xente querida. Poucas veces te queixabas e sempre era eu quen acurtaba a conversación que podería prolongarse durante horas e horas.
E se marchaches nesta noite de 18 au 19 outubro, é escapar da túa condición física de home sufridor cuxa a saúde só empeoraba, pero tamén é para continuar o teu traballo máis aló de aquí, ti, o buscador do absoluto e da verdade, encargado por unha forza moito máis forte ca ti, unha chamada imperiosa que sentiches. estabas divertido, curioso, interesado nos temas dos que podería falar, temas relativos estética, psicoloxía e espiritualidade. Ás veces tiñas sentido do humor detallado, ás veces praga, ti o dandy encantador que cultivou a boa palabra sabiamente e nunca para facer dano. Ti o amante da vida na desesperación deste corpo que tanto che fixo sufrir, a túa mirada penetrante con ollos de améndoa e o teu sorriso lixeiramente irónico cravoume nas portas dos hórreos albisca a túa alma traballando para a redención dos que son estrañamente normais na súa conformidade non viviron.
De alma en alma estás ao meu lado. Quand tu as été délivré de ta tunique de peau c’était quelques heures après le coup de fil que nous t’avions passé afin que tu sois associé aux obsèques de ton grand’père.
Un dernier mot : “pardon”. Sache que je te demande pardon de ne pas avoir été plus souvent présent.
Au revoir Grand Bédé, o meu fillo, Sylvain .
171
Mon papa il est mort
Mon papa il est mort et ne peux retenir mon chagrin. Le chapelet des souvenirs ensemble s'égrène dans l'insomnie . Le petit garçon du grenier range ses capsules et ses coureurs du tour de France. O " gargote " des lessives de l'enfance n'est plus que vasque rouillée " Frugères - mes amours " se fripe dans les brumes d'un regard d'automne . Un jour nouveau va se lever la toile d'araignée parée de perles de rosée. Les pas faisant grincer le plancher sont le dernier passage de ta présence . Nous ne retournerons plus les crêpes accompagnés des cris joyeux du petit dernier . Le vol des oies sauvages ne sera plus attendu comme la première fois. O " quatre chevaux " Renault ne sera plus coiffée de nos vélos . La trompette se sera tue derrière la porte de la chambre . Une page est tournée il y a maintenant la vie . Faites chauffer le végétal et le minéral dans le four pour que s'élèvent les cierges de l'essentiel . Passer le gué se mérite pour que la vulnérabilité advienne . Saisissons le moignon de la mémoire et que sans hâte le tiroir se referme . Devenons esprit léger et lumineux para que as mans unidas sexa . Sabio e aberto ao que vén sexamos contrabandistas de beleza . Ofrecido de forma cadrada ao que é sexamos gorxa e a linguaxe dos novos alimentos . Cantemos no vento fresco da primavera o andante dun alento libre . Recibimos co corazón preparado as enerxías dun mundo de misterio . Cronometrador e paxaro da verdade Estou falando contigo . Os que seguen, meus fillos , Desenrolemos a nosa bola da vida e camiñemos . Sen medo, o corazón cinguido da ledicia dos xustos sexamos a palla e o gran da colleita que vén . 170
cando xorde o pensamento
O cuarto estaba quente. Unha alfombra cor de ferruxe estaba no chan. Tiñamos quitamos os zapatos. O meu irmán e eu deseñamos esta construción de madeira e espazo. Había varios compartimentos.
Personaxes atoparon rapidamente os seus lugares. Algúns agrupáronse en fratrías e outros en parellas. Atopeime só, non sei por que. A vento leve atravesaba o cuarto. Foi entón cando voei sobre cidades e campañas. Sentado nunha altura contemplei o noso traballo. Estaba todo alí. E levou esta distancia para darse conta de que a miña vida estaba inscrita como con antelación, alí diante de min. Pensei entón o que podería pasarme. Tamén para min poder penetrar e concibir todo isto era necesario Sei a causa. E estaba a buscar, e estaba a buscar, … ata escoitame dicir estas palabras que me parecían sopladas por un espírito misterioso. … El estaba a causarme. … Expresouse de xeito tan sinxelo e así obvio que me tomei tempo para anotar estas poucas frases.
Coida dos nosos pais
ter compaixón
apoiarse mutuamente
para gozar da vida
para ser feliz, agradable, feliz
ser espontáneo e natural no amor
para ser separado, o máis posible, relacións e bens
ser xeneroso
ter unha conduta ética
tomar a acción correcta
coidar uns dos outros
xestiona as túas emocións
percibir constantemente os estados da nosa mente
e cando o pensamento sobe
envía esta mensaxe aos nosos fillos .
169
philosopher en éduquant
L’éducation des adultes .
Vivre dans le présent .
Apprivoiser la mort .
Regarder d’en haut .
Etre créateur de cultures .
Vivre en conscience le processus de connaissance : perception – sensation – pensée (image, idée) – attachement – reproduction ; aboutissant au plaisir ou à la frustration donc à la souffrance, d’où la nécessité d’un travail sur la souffrance .
Exercer la “vision pénétrante”, perception instantanée de ce qui est .
Se situer dans la joie d’être au monde, dans la ” dialogique ” entre les savoirs pluriels et la connaissance expérientielle de soi, une dialogique sans fin, sans prévoir le but et les aléas .
Contrer le repli sur soi .
Etre dans un juste rapport au cosmos .
Etre citoyen du monde .
Etre sage, régler sa manière de penser, para ser de servizo aos demais, ser parte de mundo .
Mira o mundo coma se o vise por primeira vez .
estar nun actitude de non saber .
Saiba que o a filosofía dá paso á actividade de filosofar .
botar unha ollada lúcido sobre a natureza do pensamento .
dar a luz noutros o ” pensa por ti mesmo ” .
estar no diálogo e o axuste creativo ao outro .
ser o repositorio de toda a reflexión que se fixo no pasado .
Ser consciente, coherente e racional .
ser humilde antes do que se di ou escribe .
En fronte de linguaxe preguntándose o que significa, o que debe dicir e o que pode dicir .
ser tolerante e defender a liberdade de pensamento .
Penetra no sentimento oceánico comportándose como René Char para quen : ” A cada colapso das probas o poeta responde cunha salva de futuro ” .
168
Entón, que realmente ?
Je ne sais qui m'a mis au monde ni ce qu'est ce monde ni qui je suis . Je vois ces années-lumière qui m'entourent et me trouve coit en un point de cette immensité sans savoir pourquoi je me trouve ici plutôt qu'ailleurs . Je ne sais pourquoi ce peu de temps qui m'est donné de vivre se trouve ici à mes pieds enchâssé de toute éternité dans ce qui m'a précédé et dans ce qui me suivra . Je ne vois qu'infinités de toutes parts comme poussière virevoltante dans le rai de soleil comme forme effacée par la forme qui suit . Ce que je sais c'est que je dois mourir mais ce que j'ignore est cette mort même que je ne saurais éviter et qui me convoque à la vie tel l'enfant prodigue dans les bras du père dans ce monde de mystère où l'anfractuosité des promesses nous convoque à être ce que nous avons toujours été dans la chambre nuptiale des commencements l'ombre de ton ombre ma destinée . 167
o tecido do psicolóxico e do espiritual
O ser humano é ternario. El é corpo, psique e espírito.
O corpo, isto é o que vemos de nós, É feble e perecedoiro.
O psíquico é o nivel intermedio. El é o movemento, emocional e mental. É fluctuante. Non podemos construír sobre el. O psicolóxico aclara as cousas. Elimina obstáculos e pode poñer a disposición de elementos de autocoñecemento pero non para o noso espertar, a ese estado de benestar e unificación co que é, no último realización no misterio insondable do que nos move no fondo do noso ser, este impulso, isto “viridade” traballando, como o deseños Hildegarda de Bingen.
O espírito ou vangarda da alma, ou o corazón, é o que está próximo e comunica cos mundos superiores. A mente recoñece que é indestructible. El é enorme, brillante e alegre.
O ser humano é como unha lámpada de aceite incluíndo o corpo da lámpada, o aceite e a mecha serían os seus tres pisos. o corpo sería o obxecto de terracota da lámpada, o fráxil recipiente e necesario sen o cal non comezaría o proceso de autocrecemento. O psíquico ou psicolóxico sería o aceite, metáfora do movemento, da emocións, riqueza e beleza do ser, do que nutre. a mecha sería o espírito, o mesmo lugar que pode acenderse co lume divino.
Todos estes compoñentes forman o ser humano buscar a harmonía con porén unha xerarquía entre eles, a mecha espiritual sendo o cumio da nosa procura.
A mente é este lugar estendido ata o infinito, esta luz, esa alegría que domina as inclemencias do tempo da existencia e todo as dores do ser para dirixilo cara á súa realización.
166
( Texto libremente inspirado por Jacqueline Kelen )