Eperdu
para correr polo bosque
o home axiña se emociona
baixo o murmurio dunha póla
empuxado polo vento
quen aquí e alí
fai tremer as copas das árbores altas
au regard vibrante
sen alboroto
só bailando atento
gardiáns do limiar
cuxos ollos dardos
nun futuro brillante
por moitas pasaxes
tal pel estirada no toco
boca a boca
palabras escritas
bolboretas de luz
entregado ao día seguinte
sempre que saiban
tempo rematado
dicir só esperando.
 

 540

   Estes dous foron feitos para amarse   
 na cantonada   
 de alma e gorgoteo do corazón   
 escapar en pequenos chorros 
 inmediatamente sen esposas   
 ás altas   
 cruces de pernas   
 poetas nosos irmáns   
 os nosos pais os nosos fillos   
 capturado no ceo   
 nenos tranquilos da vida sinxela.      
 
 Pasante   
 quítache o casco   
 hai bondade alí baixo os humores outonais
 moito silencio e amizade.   

   
  539

 Nos límites  
 de busca e dúbida   
 hai isto esperando,   
 claridade na súa chegada.      
  
 As nubes poden desintegrarse,   
 os ventos xa non son suficientes,   
 tamén está a marea do corazón   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 A chuvia caendo sobre o chuvasqueiro   
 en contacto coa pel núa   
 electriza a conciencia   
 estar máis aló da calor animal   
 e debaixo do mundo.      
  
 Xa non pasa nada igual   
 as vacas seguen a pacer   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 na pinga a pinga do tempo que morre.      
  
 Volvendo do mar   
 as velas da infancia.      
  
 Temos que marchar   
 para nunca volver,   
 humidade e luz combínanse,   
 mañá estará o arco da vella.      
  
  
  538

   A miña nai do pasado   
 de onde veu ela   
 Eu non sei   
 quizais desde este tren   
 enriba do viaduto   
 despois a volta ao inferno coas irmás   
 sen María   
 abandonado en follas sucias   
 ofrecido ao terror.      
 
 Meu pai silencioso e amoroso   
 agarrouse á súa muller    
 como a balsa da Medusa   
 correndo feliz   
 detrás do carro ao saír da estación   
 no po de Montamizé   
 despois apoiándose nunha palla   
 tocaba a trompeta.      
 
 Tiveron un fillo   
 convocándoos para casar   
 o fermoso fillo da primavera   
 para compensar a entrada en guerra   
 ao final do camiño entre o trigo   
 para coller millos e papoulas   
 en tenrura e mandamento   
 para que o destino chegue.      
 
 O seu nome será Jean   
 coma este tío que morreu novo   
 liberado das trincheiras   
 e a gripe española   
 que tiven que reencarnar   
 chegou cinco anos despois   
 na sombra proxectada no limiar   
 na avoa Danube.      
 
 Que sei eu ?   
 Nunca o vin   
 pero eu créoo.      
 
 Entón veu unha nena   
 a quen Lulu puxo o seu nome de pila    
 alondra   
 escoitado en planeze   
 no paraíso estival da coñecida Auvernia.      
 
 Cando os máis novos brotan   
 foi o gran trastorno   
 o esquecemento do barrio de Grenelle   
 nosa nai xa non era demacrada salvaxe   
 para correr polas inesperadas da súa infancia   
 lonxe dos bombardeos   
 ela recuperou o seu pé   
 reorganizaron algunhas pezas do quebracabezas   
 e volveu a Fifi debaixo da almofada.      
 
 Non foron máis lonxe   
 traballadores da nosa orixe   
 construído sobre as ruínas de familias no exilio   
 descansan fóra do escenario   
 baixo as estrelas dun amplo ceo   
 que non é en balde contemplalo   
 pola noite cando o RER sacude as tumbas.      
 
 Ás veces na parte superior   
 trois points lumineux nous font de l'œil   
 derrière la course des nuages   
 chantent nos morts   
 s'égaillent les vivants   
 sur leurs chemins de vie   
 enfle la rumeur d'une tornade   
 que le vent soulève   
 sur la route de Frugères   
 tel le repli des boches du Mont Mouchet   
 leur forfait accompli.   
 
 Il est temps d'étendre la nappe   
 sur l'herbe du Pradou   
 d'amener la vaisselle qui quincaille   
 dans le grand panier d'osier   
 sans oublier le vin noir tiré du tonneau   
 rire et parler haut   
 pendant que les enfants chahutent   
 que marraine prépare l'appareil photo
 et que grand'père signe d'une croix   
 le dessous de la tourte. 

          
  537
 

  Se sont rapprochés   
près du grand hêtre   
pour effacer les saisons   
en remontée des ans passés.      
 
Assis autour de la souche   
para contemplar a follaxe alta   
almacenados como recordos   
o rastro dos xabarís.      
 
Despois rezou   
para que volva a chuvia   
baixo a fenda da demanda   
muro das máximas proteccións.      
 
preguntou   
do que estaban a facer   
dinosauros nosos amigos   
para derrubar as grandes árbores   
mentres que a inmensa chaira   
bruía das cabalgatas   
de sombras levadas a cabo   
excluíndo os prados consuetudinarios.      
 
punto do reloxo   
só luz e sombra   
arrebato de alento amargo   
orde e advertencia   
dos nosos irmáns os sucesores   
borracho da vida por vir   
e correndo baixo o bosque    
cara ao claro rodeado de mazorcas   
sobresaír   
a última pedra.      
 
 
 536

 
   A cuberta do bucino péchase   
 sobre a area   
 con burbullas de xabón   
 caricia do tempo que pasa   
 no oco das cansas ondas   
 primavera falsa   
 fosas nasais dilatadas   
 conques marines ahanantes   
 a man toca o levantamento das velas   
 baixo o patio tenso   
 nota metálica do piano   
 silencio picante   
 errante sagaz   
 antes da chegada do anxo   
 cunha mirada chafouine   
 baixo a choiva de pétalos   
 que o vento esparexe   
 mil bicos en poxa   
 para as pombas do outono   
 collendo lume   
 ao remate da subvención   
 o claro voo do que foi.         
  
 Morre branco vivo negro.      
  
  
  535

   Na testa azul da túa infancia    
 polos pasadizos escuros da noite   
 un ollo descansou   
 pequena poza de auga salgada   
 nos teus beizos ondulados   
 que o vento empurra   
 fráxil caricia   
 para peitear o cabelo castaño   
 na base do pescozo   
 e cruzar cun xesto   
 o fondo do universo .

 Ó miña muller cos lombos afundidos
 finxir bruxa   
 baile redondo   
 no rito do outono   
 che cheiro   
 e perderme na rede dos teus brazos e pernas.   

   
  533

   Enrolo a alfombra de oración   
 fóra da noite escura    
 sen pretensión   
 só a música do antigo sol branco   
 este amante coa espiña fecundada.      
 Calmo o meu ardor   
 sen que se rompa o ovo branco   
 nos carrís do dogma   
 lonxe da codificación cerebral   
 doutro xeito poucos solicitantes.      
 Distingo as esencias sutís   
 no medio de pensamentos sucios   
 e converte o fragor en música interior.     
 Fóra da vida cotiá   
 punto transformador.    


  534

 Me dis que la parole poétique 
 c'est comme la mer   
 giboyeuse de rêves   
 et racleuse de mots   
 lorsqu'elle griffe la côte.      
 
 Et si c'est de nuit   
 que la foi chancelle   
 et qu'un vent froid brasse l'écume   
 les hurlements des marins en détresse   
 se font entendre dans les criques   
 chapelles ardentes des trépassés.      
 
 Rare et obstinée présence   
 de cette nécessité du poème   
 révélation quotidienne
 à ne pas manquer le rendez-vous   
 percée magique des mots de braise   
 dans l'âtre aux éructations aiguisées.      
 
 Je vous aime ma vie   
 d'humbles existences affublée   
 dentelles du jour
 que des mirlitons dévorent   
 telles les perles de verre   
 dans la lumière clignée du matin. 
 
 Ne vous affligez point   
 il est une poupée malmenée de l'enfance   
 abandonnée sur le trottoir   
 que le passant ramasse   
 lambeaux de tendresse écrue   
 transfigurant celui qui la regarde.      
 
 Les tambours de l'automne   
 ont rassemblé les murmures   
 et claque aux marches de l'univers   
 la vision stellaire   
 des officiants du cercle sacré
 que l'amitié révèle en échos.      
 
 Viens contre l'arbre   
 et le sais par avance   
 que la gerbe des flûtiaux courroucés   
 par la plainte insensée   
 construit le décor   
 de nos retrouvailles naines.      
 
 
  532