A poesía está dicindo    
 é rirse de nada    
 vaise sen mirar atrás    
 para que chegue a verdade.        
  
 Poesía colgada no Levante    
 refacer os xestos de antano    
 mirando polo oco da chave    
 a chegada da primavera.        
  
 A poesía está esperando    
 é chegar    
 é un ataque á boa moral    
 sospeitando que o mal forma parte del.        
  
 A poesía é o broche seco    
 dun final de xogo    
 onde quedar despois da actuación    
 os diamantes puros da nada.        
  
 A poesía é a terra    
 e o ceo e o mar    
 en canto ao ritmo dunha escarpoleta    
 volve chamarte.        
  
 A poesía morre un pouco    
 no fondo da cova    
 para converter en palabras    
 os perigos do exterior.        
  
 A poesía é vivir sabiamente    
 a carne fresca das tormentas    
 cando o libro dobra as súas páxinas    
 o fusible acendido.        
  
 A poesía é estar fóra de todo    
 cru a branco    
 no calor da ocasión    
 e morrer de costado despois da metralla.        
  
 A poesía é grande e cadrada    
 contra as flores azuis    
 cando os ollos de franela    
 brota dunha caveira esnaquizada.        
  
 A poesía é bonita e compañeira    
 no bordo do prato    
 contando os boudoirs da aflicción    
 ás cinco da tarde.        
  
 A poesía é asasina    
 e enfadado e monstruoso    
 para someter ao rebelde durmido    
 nos pasos da desrazón.        
  
 A poesía é ser outra    
 no máis baixo como no máis alto    
 na esquina da rúa coma a abella    
 para vixiar polo abejorro.        
  
 violíns de poesía    
 para filtrarse no manguito de pel    
 cando soa o formigón    
 baixo as botas de vaqueiro do optimista.        
  
 A poesía chora o divino perdido    
 para investigar o que queda    
 na cidade dos catro ventos 
 aberto á fala.    
                                                               
 A poesía é unha escritura suave    
 nos beizos da nova humanidade    
 lamber fraternalmente    
 a volta ao Absoluto.        
  
 A poesía é Deus e non Deus    
 sen violencia sen virulencia    
 todos lanzas    
 mantendo a distancia.        
  
 A poesía é preguiceiro    
 cando pasa o home de area    
 alegoría dos ceos interiores    
 ao servizo da súa descendencia.        
  
 A poesía é pensar    
 sen pensalo    
 pero nunca axeonllarse    
 antes da toma de posesión.        
  
 Poesía este rebelde    
 dá a volta    
 e recorta a figuriña do amor    
 Xogada perigosa de Narcissus.        
  
 Falta poesía    
 evitando a autocrítica    
 cando o pracer che chama    
 a unha melodía de acordeón.        
  
 A poesía está aí    
 fonte de ansiedade    
 os vasos queimados    
 ao porto da pena.        
  
 A poesía é o bo pai de familia    
 quen furtivamente    
 do seu bolso ao verbo sonoro    
 saca o xenio da lámpada.        
  
 A poesía son eu, es ti    
 isto é o que choca co xefe    
 as vigas do faiado    
 en verticalidade asumida.        
  
 A poesía é unha caricia    
 na meixela do vento    
 durante as bágoas da loba     
 chama aos teus pequenos.        
  
  
 733