Camiño polo tanto estou    
 e non necesito moito    
 que toque o timbre    
 a retirada das nosas tropas.        
  
 Foron valentes os nosos soldados    
 cando a sombra mesma dos seus xemidos    
 revoloteaba ante a noite da alma    
 irmá adecuada dunha nube ardente.        
  
 Herba despois do desastre    
 era oleoso e con textura    
 igual que un pano de Damasco    
 vermello co sangue das mulleres.        
  
 Un paso despois outro    
 o corpo comezou a tremer    
 ante o bico do sol    
 atormentado polas nubes engurradas.        
  
 Con trigo dos campos    
 á bolboreta borracha    
 Monto o feixe de lume    
 polo retorno dos vivos.        
  
  
 735