Estas engurras do que sabemos    
 lévanos máis que a razón    
 esas engurras botoxadas    
 non augura nada    
 se non transformación    
 hai tanta dúbida    
 para prescindir de explicacións    
 de man en man    
 antes do necesario paso adiante    
 a un mundo que aínda non existe    
 concluímos os adoradores das cousas    
 con moitos privilexios nos petos    
 para evitar sorpresas.        
  
 Confeso que me aseguro    
 para que non me poida pasar nada desagradable.        
 Confeso vivir pequeno    
 como amante da pequena nada.        
  
 Confeso ter xogado co paso do tempo    
 para que dure máis tempo    
 sen saber que facer.        
  
 Confeso ter vivido no chan    
 sen preocuparse pola terra    
 ademais de imaxes de Épinal    
 con varias entradas    
 na procura do lobo da fábula 
 quen come cabras     
 e pensa que é máis libre que o can.        
  
 Confeso ter aberta a caixa do imaxinario 
 de tanto po acumulado    
 tomadas para o caldo de cultivo    
 cunha brincadeira disoluta    
 para agradecer o xiro dos instintos.        
  
 Confeso ter reinventado o mundo    
 só cambiando a túa visión    
 no lugar sen que nada se mova.        
  
 Confeso que camiñei pola zona crítica    
 eloxios inveterados    
 para encherme oco    
 na area movediza da incerteza    
 sen ver o corazón da aniquilación.        
  
 O vento ondea a praia    
 e as almas tremen.               
  
 A contención engurra o plaxio dos nosos hábitos.       
  
 A terra real engurra a terra pequena    
 onde creo que vivo.        
  
 As viguetas do tellado rechinan    
 o cíclope adormece    
 o lirón rosca un premio da guerra    
 en última intención    
 cae o silencio.        
  
 Que debemos gardar deste trastorno ?        
  
 Terá que mutar    
 e deixa ás ortigas do esquecemento    
 dentaduras postizas e comezón.        
  
  
 717
   

 
 
 Mil voces espallaron os nosos pensamentos no horizonte    
 pasando da vida á morte      
 enterrámonos baixo terra    
 subir das escuras galerías    
 a materia gris dos nosos odios.        
  
 Rindo por diante    
 onde a pedra se atopa coa terra    
 a salamandra ocupada perfeccionando o seu burato    
 uniuse á vaira de carbuncos    
 do teu pasado como raíña.        
  
 Punto de desgaste    
 á vista da situación    
 mentres os nosos ollos se atopen    
 ancraxe vertical    
 na horizontal das nosas tarefas.        
  
 Non te quedes máis preto    
 sorrisos sen escolta    
 destes soldados de paso    
 mantendo en recibo    
 o noso impulso sagrado.        
  
 É de primeira man    
 que absolvemos    
 esta esquina escoitando    
 para que o estraño    
 apodéranos de perda e choque.        
  
 había maxia    
 a cambio desta escapada    
 onde o talón prendeu nas reixas    
 borrou a sombra axudante    
 dos nosos temas secretos.        
  
 Imaxina que o encheron    
 este depósito de cinc na entrada do prado    
 e que o carpincho co martelo    
 chocaban coas nosas esperanzas vespertinas   
 que dirá a xente querida.        
  
 E despois contar todo    
 entre as coroas e os brazaletes dos comulgantes    
 houbo o troco de aneis de voda    
 este paso do himno    
 desexando estar xuntos.        
  
 Sube á caravana    
 baixo o arnés dos mestres da forxa    
 obriga ao prepotente    
 admirarse na auga do alcance    
 ata que o aceiro se endureza.        
  
 Combinando a ribeira e o río    
 con grandes brazos de flores    
 o pobre meniño    
 na súa chaqueta de domingo    
 quedou parado contra a pila de madeira.        
  
 Xuntando as pezas do puzzle    
 percorrer as nosas cidades    
 ser ferro e aceite    
 deste cardeal errante    
 nos camiños do Reino.        
  
  
 716 

 
 
 cordel rebelde    
 sen preocuparse por ela    
 en oracións verdes    
 dun berro descuberto    
 seguindo a corrente    
 dos nosos ósos desarticulados    
 ante a chamada fiel    
 dos nosos pensamentos    
 acceso gratuíto    
 sen cantar a xeada    
 robos de rebeldes    
 dunha mañá fluíndo    
 son metálico    
 asas do pote.        
  
  
 715
   

 
 
 Botar unha man    
 unha mañá    
 no fresco horizonte    
 savia subida    
 iso había que buscalo    
 no norte    
 ao volante da xeada    
 mentres fumaba    
 os sobres dos nosos desexos    
 papel de regalo envolto    
 sen saber onde ir    
 ademais da man condutora     
 o día seguinte.        
  
  
 714
   

 
 
 Esta obra en fragmentos    
 a través da fiestra latente    
 no resplandor dun sol brillante    
 Pasei polos patios interiores    
 pequenos episodios da miña vida    
 chorros de mel    
 das súas caracolas excluídas    
 alí estaba    
 o trigo e a palla    
 en finxida sagacidade    
 colector de lixo    
 borrado co selo do movemento    
 aparente trampa ao ritmo das mareas    
 que a mirada se conxela na súa escuma.        
  
  
 713
   

 
 
 Séguense burlonamente    
 as rosas montadas de esperanza    
 na punta do dedo índice    
 onde lexisla o desexo.        
  
 Non hai romance    
 que o lento fluxo de lava    
 ao longo das buganvillas da mente    
 oh pochade da infancia !        
  
 Calmado en contacto coa ferida    
 o matrimonio forzado    
 queixábase de ter que estar    
 cando xa fora.        
  
 O verdadeiro xuramento da noite    
 na súa lúa nacente    
 vagar invita ao medo    
 sen que o azar interfira.        
  
 Na decocción dos soños    
 ao decamerón das curvas    
 na parte superior do veleiro    
 o bermellón prolonga os seus chorros de sangue.        
  
 Aflixido por ser o rival    
 con valente valentía    
 a tarefa das imprecacións    
 era solicitar o inacabado.        
  
 Saia da túa alma    
 o paso dos gansos    
 presaxio da mirada cansa    
 do aumento de multitudes na primavera.        
  
 Non te confundas    
 Haberá abundante avea    
 para que o arado salvador dos peregrinos    
 préstase á travesura.        
  
 Perderse    
 pero non me entendades mal    
 na bonita madeira dos mirlitóns    
 o corpo nun desmaio.        
  
 Os arúspicios dedicados ao provedor    
 berraban os lucanos    
 cunha présa    
 cascas de noces espalladas.        
  
 Transeúnte estraño    
 segundo o bebedor da primavera    
 puidemos chegar ao campamento    
 seriamente afectado polo rechazo.        
  
 Ela sabía a amorodos silvestres    
 a roseira dos meus amores    
 e o vento que levantou as súas trenzas    
 permitiu que a onda do seu espello se filtrase.        
  
  
 712