nubes de mucílagos     
 cos ventos mariños    
 a lanterna oscila e choca    
 ao final do peirao gris.        
  
 Érase unha vez que puidemos    
 scull ata a entrada    
 preto dos rompedores     
 où l'écume explose.           
  
 Cheiramos no pavimento mollado    
 o xesto da xente do mar    
 a súa familia no peirao    
 conxelado polo destino.        
  
 Travesía coa marea alta    
 os últimos cóbados    
 antes do lume    
 destinatario dos nosos ensaios.        
  
 Tiña dez anos    
 no bordo do dique seco    
 a Normandía ardera    
 a vida flotaba entre as cordas.        
  
  
 562