Como o ollo trampa do ser rastrexa onde chegar a ser o que xa hai en si mesmo moi lonxe con costas sen sentido desta sinxeleza onde estar tan pequeno conectado ás profundidades do universo polo opérculo separación do mundo nós que somos o mundo pendente. Para moverse sentir sentir a marca da evolución na graxa da propiedade para deixar escapar na muesca a risa dos encontros en xeral na vixilia da nosa morte do noso nacemento. Que bonito é o mundo aux moindres anfractuosités que o silencio fai par la soif des ridules no enorme lago augas primixenias pasando aínda que a man borra sitôt gestation aboutie. Queda non te quedes de pedra des veines figées saber levar os fíos da luz en boa compañía ao chou dos amarres carène du terme échu erguendo do abismo au saut du vol à voile envolto no hazmerreír do spray coitelo pechado reja de arado vintage autoespertar.
