El anda…  no desvío da estrada …  baixo un ceo nubrado …  a súa alta silueta adornada con luz …  el vivindo entre as árbores dunha calma invernal .

 Coñecérao …  o que veu ao meu coñecer …  mentres sen expectativas pedía silencio e soidade .

El sénteo …  unha caixa de munificencia …  a dozura do que acontece …  a man estendida …  e despois aterra o paxaro …  a pluma de amor .

Finalmente dixemos ola e sen para volver estamos distantes …  indo a el de onde vin eu e eu indo por onde viña .

as vidas se cruzan …  unha mañá custos…  antes de que o outro sexa revelado …  para marabillando coa connivencia coa nosa nai terra. O encanto dos pasos repetidos concrecións cristalinas nítidas e sonoras completan a primeira partícula …  son unha identidade, unha cara, unha persoa …  eu son o pétalo da flor e a abella que me visita é onde vou …  ata a caducidade .

179