As tres irmás da Torre
Comezaron as súas risas
Ante o impulso inevitable.      
 
Con como caixa de resonancia
A natureza dunha memoria
Quen di e espera.      
 
Miradas
Coloración de gran facilidade
A bondade infinita.      
 
Dende a canle da risa
No horizonte dos sentidos
O baixo continúa.      
 
Así de sinxelo
Os recordos cruzados
Desde toda a eternidade.      
 
Fusión de almas
Como o choque de mazás
No cesto de vimbio.      
 
Mesmo separados polo efémero
O voo está aquí
Máis aló das preocupacións estilísticas.      
 
A modestia do son e a sensualidade
Exalta unha canción da lúa
En cada presenza.      
 
Para ser recollido ao instante
O eco en si
Sobre a fraxilidade da beleza.      
 
O peche e a finitud crúzanse
Eloxiado constantemente
Sobre a vasta Vida.      
 
Onde arde a esencia do Ser
Na súa lixeireza
Palabras caligrafadas.      
 
Susurro de Luz
Neste momento de comuñón
Á evocación contemplativa.      
 
1381