Á beira do mar
 mirando ao sol que se pon
 os homes pequenos de Oléron .

 Sen dedos, sen voz
 só deitado alí
 os cantos rodados do océano .

 Facer garda
 os observadores inmóbiles
 fala difícil . 

 Presenza ardente
 compañeiros das ondas
 ao fluxo e refluxo das cousas creadas .

 Casar no monte máis baixo
 o colmillo das pedras brancas
 á caricia musgosa das augas .

 Ser, desfiles do destino
 dureza e inmobilidade
 coma unha lámpada secreta .

 Unha luz terminal brillante
 recolle miradas de salamandra
 do horizonte cumprido .

 Lavado, enterrado, enrolado, plantexado
 están coas mans espidas
 o lanterna dos mortos .

 Pola tarde
 en posición de aprazamento
 o ollo pecha as pálpebras .

 Sen bágoas
 amontoa o chupón do mar
 pigmenta a espada do eterno .

 Expertamente orquestrado
 caída vertical conseguida
 soa o gong nocturno .

 Alí na alegría e na dor
 as canas grises tremen
 aclamando algo de bondade a longo prazo .

 Na pila
 un horibilis quítanos das pedras
 o chirrido da gaivota .

 A chama fai cinzas
 sen caras
 as lámpadas parpadean .

 Para que todo comece de novo
 gardas restrinxidos pero gratuítos
 para chegar á gloria das estrelas .

 Porque haberá un ceo
 ante a incansable paciencia
 chea de flores silvestres .

 " Meus irmáns, miñas irmás,
 non nos perdamos
 en escuras liortas .

 Aniñamos no cairn
 Memoria espray do mar
 para que mañá
 unha febre esencial apodérase de nós
 mastigar algas
 ao caer da noite .

 A miña alma
 miña noite
 a miña muller
 neste verán para cruzar
 entre os homes pequenos de Oléron
 mirando ao sol que se pon
 á beira do mar
 deixemos o dente de quenlla azul
 ao seu abismo
 cheo de cencerros
 para reunirnos
 na terra onde ninguén nace nin morre ."



 288