Violetas Azafranes Margaridas Alhelías
 o xardín ábrese ao amor
 co fin do inverno.
  
 Os paxaros están crujindo
 dos seus trinos rústicos
 O emprazamento é posible
 onde evitar o choque das pedras de sarabia
 sobre tellas romanas.
  
 Teño cinco dedos
 e rebelarse
 sen control
 pero moito que facer
 contra a untuosa comida festiva.
  
 A miña musa é un indicador das flores da memoria
 que se involucra mediante xogos posturais
 o reflexo da luz ofrece.
  
 Foise
 o desamor das nais abandonadas
 as risas dos nenos no seu mellor domingo
 a estampida dos cabalos alados.
  
 A mazá era masticable
 o vento vai facer
 diante de tantas ofertas para afrontar
 baixo o tutú encantador
 espírito bailarinas.
  
  
 ( tinta de Pascale Gérard )
 558