Para non ser visto dende o abismo
Que o cantante que o prolonga
A voz nútrese
Da cohorte de sombras
Ao caer da noite.      
 
Proceso de transmutación
Pasando da casca ao papel
Os tres tiros de entrar no escenario
Captura o momento da eternidade
Pezón pinchado.      
 
Amable e cortés
Arredor da mesa
Levantamos o vaso da amizade
Como de costume
Ao coidado dunha Vía Láctea renovada.      
 
Voo do voitre
Entre as pálpebras das nubes
Pracer de ser
O dardo altivo
Explorando a estreita cornisa.      
 
Quere destruírnos
Polo vento acompañado
Achegámonos tontamente
Da casa do tormento
Co chumbo branco das nosas orixes.      
 
Irmáns humanos do entendemento
Deixamos a carga
Baixo a cruz das tormentas
Liña de hollín
No lenzo do ceo.      
 
Actuar xa non é impulso
Cando volta ao máis alto do camiño
As fumarolas do bo pensar
Dobrado sobre os ombreiros cargados
De algún ascendente enfadado.      
 
Visión xeral inmediata
Palabras dadas
En consideración ao debido respecto
Charlando sen pudor sen covardía
Fai murmurar o home libre.   
 
E deixa de rir
Parecer estúpido
Etiquetaxe de causas
De cara ao ceo alto e curto
Unha broma.      
 
Dobrar antes de acceder ao sagrado
Parecería real
Para aclarar a conciencia
Para loitar contra as aparencias
Froitos dos nosos hábitos.      
 
Intelixente quen pode
A mañá
A cama aberta
Rogando á porta do gran salto
Un éxito compartido.      
 
A imaxe non ten forma
Só unha áncora no corpo
Unha floración do espírito
Baixo a aparencia dunha letra gráfica axustada
Na carne da gran convulsión.      
 
1340