O chapoteo de palabras doces sementar a man do sinxelo. la de ovella contra espigas de arame asina o vento. Dun soño a outro os recordos están enredados segundo o torrente. Non hai tregua cruzou o vado que as mandíbulas do esquecemento. O meu amigo nada rompeu os amarres e menú de trotes de moda entre o po de estrelas que recollemos A noite cando nubes e lúa volver á batalla. Non hai futuro que ao servizo do mundo cando cae a choiva por ese arco da vella de desexos ser fiel á propia alma.
