Só estar alí, no seu corpo, con gracia. Respira o aire presente.
E mira. Sentir todo o teu ser disolverse ante isto que está diante de ti.
E que importa se vai xurdindo o límite entre min e o que me amoso?, movendo, borrosa e despois semella estar animada por unha enerxía sen orixe nin destino.
Durante longos minutos, esperar ou non esperar, que importa xa que eu son tanto a orixe como a fin do mundo, e que o o tempo pulsa fóra do tempo que pasa da música tan insistente que copio o meu pensamento e as miñas palabras sobre o presente misterio.
Que só a cotovía me saque desta ensoñación para dicirme que é tarde e que terei que marchar para a casa..
010