Montaña arriba no cumio das árbores colgar as figuras de cores que se espallaron as aves rapaces. Ao merodear preto de rochas musgosas á fonte interior o lobo está mirando fociño estremecedor. Sube do val a procesión dos humanos raspando dos seus zapatos tachonados os seixos do ferrocarril. Parando no claro deixan a carga este cadáver sobre un tronco de faia roto. As cancións sobendo outro tempo noutro lugar e hoxe matrimonio de sons guturais e queixas leves como un final de amor crecente. Sobre o bosque a estrela solar explota afastando as néboas da mañá endereita as forzas invertidas. É hora de poñerse a traballar para poñer as pingas de orballo sobre a follaxe despois acender o lume da fertilidade florecendo no infinito.
