Do regueiro ao canto dos paxaros facendo eco das montañas tan tenro tan fráxil esta ascensión cara a un mesmo ao po das luces boca aberta iremos o halo branco das mañás guiando ao pastor man aberta quen o levará nosa infancia entre as rochas no crepúsculo da vexetación que a andaina dun cabalo inaugurará mensaxeiro dunha última promesa durante un período de ofertas de palabras liberadas na porta da mente a miña pequena lingua de prado meu doce amigo do bosque a miña desrazón no meu mellor domingo tantas veces acariciado sen romper as cornamentas e o que sobe o silencio da oración.
