Goteo na porta
 un xemido na entrada
 un anxo entre as táboas
 pasar un anaco de á
 despois elimínao
 en suspenso estar
 o neno sabio da entreplanta
 que un empuxón mandou voar
 na bodega do barco de escravos.
  
 Tan pobre tan sucio tan tenro
 que non o escoitamos na ponte
 na dura luz da mañá
 beizo seco
 no despregamento das velas
 un chasquido agudo
 despois outra
 no agrandamento das feridas
 que o sal cauterizaba.
  
 Manteño á miña irmá do Danubio
 con berros rotundos
 tal trompeta en abundante oferta
 a través dos tramos da fonte
 con perchas de coiro de marca
 lonxe das bágoas que nacen
 a mercé dos despreocupados
 preludio da alternancia
 solapas de cristal despregadas listas para o voo.
  
  
 724