Consciencia de ser cereixa   
 Sufrindo de tanta conciencia   
 Sorrí do núcleo á pulpa   
 Que se me dea a alma   
 âme radiante   
 Saíndo deste descenso   
 Ás veces sufrindo   
 Na ilusión de tantas ausencias   
 Coagulado co mirlitón das aflicións   
 En redención da tristura humillada   
 Entón vive para sempre   
 Sobreira que dá a luz a peles perfumadas   
 Suando   
 Rastros de lava petrificada   
 No sol que derrama na noite   
 No corazón da beleza   
 Coñece o oso da terra das herbas brandas   
 Despois desaparece  
 A parte sa propagouse como epílogo   
 A través do filtro do silencio .   



 280