Ese tempo    
De árbores descargadas das súas oracións    
De árbores desposuídas dos seus segredos    
De árbores desposuídas de follas de ter sido    
No espazo dunhas décadas    
O corazón asolagado    
Dun tempo de preguntar á alma    
Orgulloso de ter reflectido    
Ceos da infancia    
Dun pasado recuperado pola pandemia      
E que fomos felices de atopar    
Máscaras e farrapos tirados nas silveiras    
Ás portas do silencio.             
 
Ese tempo    
Con apenas un alento    
Atopado en cadernos Moleskine    
A mercé dun cambio de localización    
En agradecemento ao Espírito    
Eras un amigo querido    
O peirao das rosas no camiño    
Capaz de deseñar    
Rigor e permisividade    
Do ben soberano 
Dunha vida cada mañá    
Para descubrir no fondo da cunca
As características dun rostro querido.        
 
 
 
939