Roc ilumina a faia
cortes tan importantes
que escorren linguas e papilas gustativas
cun carcaj picante.      
 
O vento fai rabia
pola fluidez dos seus dobladillos
fala saxital
danzantes do amencer.      
 
Triloxía elegante
a chegada dos druídas
polo paso das fontes
en vestidos de cores adornadas.      
 
Non hai unha mirada fixa
sobre o ruxido do hardware
follaxe de chopo
que a do silencio.      
 
mans azuis
contra o teu peito branco
ás vanas tendencias á nivelación
non augura nada bo
que o suave remexo das almas e das estacións
Marcha a ritmo camarada
deste impulso bondadoso
que emparellaremos.      
 
 
841

Deixa a túa pegada no mundo
dando forma ás nubes á noite
coas dúas mans de extinta parusía
aterrando na ameazante tormenta.      
 
Chegando polo camiño
calmamos os soños
para comer o lume da desrazón
arquea as costas ante a esperanza.      
 
A quen o murmurio dos baixos abrazos ?   
Cuxa vida por un anaco de pan ?   
De quen é a xeada relucente do embarque ?   
é hora de calar no monte.      
 
Existe xa non é apropiado
nestes tempos de lúa seca
preto de comodidades
que a charla das sombras asusta.      
 
Padecer a cabeza
xeonllos e riles
facer que o día sexa máis agradable
no regreso das ondas de antano
no pulo melodioso
murmurios do azur
para contemplar o medio do ceo
coma se aparecese.      
 
 
840

Á lareira
o bardo de pelo vermello
comezou a cantar
a historia de nenos obstinados.            
 
Ils étaient jeunes   
et finirent ligotés et morts   
par noyade sous le pont de Nantes   
à leur arrivée dans la vie.      
 
Dende, o amencer saíu moitas veces
e fomos botados ao amplo mundo
para ver aos amantes do día antes de matarse
no cutrello che digo e sen baixar os ollos.      
 
Enclavado na fenda da parede
un can estirado bocexando forte
e a súa boca ensanguentada
revelou dúas glándulas hostiles.       
 
sabedoría esmaltada
nariz de trompeta
a máscara sanitaria
aborda a cruz e o estandarte.      
 
Des bougies sur le rebord de la fenêtre   
marquent le retour de l'esprit   
passe-murailles des mots pour se dire.
   
Nous ramassâmes les âmes   
à pleines brassées   
sans rebrousser chemin        
en picorant les grains dorés     
des poules d'alentour 
caquetant de plaisir.      
 
 
839

 

 O torrente feroz
 cunha traza ruxilante e continua
 enmascara a inmobilidade dos cumes
 rodeado de silenciosos abetos.
  
 Dende o bordo da man
 serras e vales
 inspirar exhalar verde nacente
 o corazón de abeto da transparencia.
  
 Entre a genciana e o lirio martágono 
 a marmota fuma 
 co seu coulis de berros pequenos 
 a gavilla de herbas frescas.
  
 Paquetes de pés e comida asumida
 regamos con viños do Loira e boas palabras
 o roll-ball dos seixos de Drac
 baixo o choque das bólas de petanca.
  
 orballo
 perlas de luz ofrecidas ás follas francas
 desprega o seu alento iridiscente
 dun raio xerminal de graza.
   
 Na súa munificencia consagrada
 no pesebre dos abrazos
 no fondo de potas negras de ferro fundido
 caeu no fogar das marabillas
 polos xenios do espello
 a guirlanda de voces fortes
 traballar ás escondidas
 no establecemento Sans-souci.
   
  
  
 838
  
   

 

      Aquí e alí   
 terías visto   
 fermoso hurón de madeira   
 o home das galas gris rato.      
  
 Aquí e alí   
 como por suposto   
 un día de brotes verdes   
 atoparon o paraíso.      
  
 Aquí e alí   
 Como nunca pasase nada   
 levaron eles mesmos aos tribunais   
 no sofá dos principios.      
  
 Aquí e alí   
 a cambio dun paseo   
 risa sunnamite   
 apagaron o que se dirá.      
  
 Espuma dos bos días   
 no entroido dos apóstrofos   
 coixeron no camiño das herbas perfumadas   
 para empurrar diante deles o carro das ofrendas   
 reis e raíñas   
 estes fifrelins coas gaitas de gaillarde   
 cando fora frío   
 rachar pedra no prado de Lacombe.      
  
  
 836
   

Entre can e lobo
por discreta vela
dar unha man
cara a este veo fino.
 
Entre can e lobo
á luz dos anxos
estase movendo por alí
na Igrexa da Natureza.
 
Entre can e lobo
sen ter que falar
lamberlle o polgar
como cenoria en maio.
 
Entre can e lobo
a fuxida non está sen feridas
só un pouco de bálsamo
no corazón nas súas cicatrices.
 
Nesta penumbra
na codia do tempo chegado
subir as torpes e as xeremías
de antano as miñas doces noites pasadas
para secuenciar as partes boas
dunha vida levada
bufar e soar
na mesta melena das nubes.
 
 
836

 

 Desata a infamia   
 para ir a vale a auga   
 a queixa e a boa palabra   
 que a mirada se agudiza.      
  
 Saír é un recordo estraño   
 neste lugar onde rompe a tormenta   
 ábrense as barrigas das tetas   
 baixo a cimitarra da orde das plumas.      
  
 Non te retraes máis   
 na ladeira das bágoas   
 contaminarse a propósito   
 Aprecio o vigor dos aberes.      
  
 Mil palabras non poden facer nada   
 a esta cabeza colgando baixo o tictac   
 o medo desborda os nosos ollos   
 sen que o xuízo sexa honesto.      
  
 Paseo polas costas   
 traer brisa á autodeterminación   
 e cando pasa un voo de gansos mariños   
 sopra a voz do abismo 
 voz xorda por mentira extrema   
 colle a estrela   
 á fronte das charlas    
 do eterno amante.      
  
  
 835  

 
 
 

 
 
 A través do Rin   
 aí está o teu   
 o acorde melodioso   
 vagar e lugar.      
  
 Sobre a beiravía   
 Mordei o corazón das salamandras   
 como arándanos crocantes   
 descubrimentos baixo as cinzas.      
  
 En lembranza de ter sido   
 a dúbida está en camiño   
 das súas pasadas escapadas   
 a sombra do destino paira.      
  
 pulga na orella   
 cabelo do queixo   
 marabillas deliciosas   
 aínda non tomara nome.      
  
 Non botemos máis a culpa   
 estes homes con cansadas crías
 imos estar na fiestra   
 para recoller o alento dos poulbots    
 dun lique agridoce   
 exhalando para equivocarse   
 como o son dos zapatos planchados   
 sacarlle o ollo ao merodeador.      
  
  
 834