Κομψή ανάβαση στις κορυφές των δέντρων   
 Μετά κάτω
 στο τρυφερό κενό   
 κατά μήκος των φυσαλίδων δροσιάς.   
 
 Κόλλα στεφάνη   
 κατάλληλο για έντομα   
 ακόμα και ο ήχος της κόρνας   
 τους μεθάει.     
 
 Σκιερό πέρασμα στο κάτω μέρος του γκρεμού   
 αντανακλάσεις των πινελιών του ήλιου   
 μέσα από το φύλλωμα.      
 
 Και μετά τίποτα   
 απλά προσέξτε τι έρχεται   
 εφέ φωτός που ξεθωριάζουν   
 φτάνουν στο μαύρο νερό.     
 

   496 

    jam lisse   
 με ρυθμικές εκρήξεις   
 μιας αθλητικής μύγας   
 κατά μήκος της ρωγμής   
 τα χταπόδια σκιάς διαδέχονται το ένα το άλλο.  
    
 Στις ιερές πέτρες   
 φέρε το σκοτάδι στη χάρη του.   
  
 κόρη του ματιού του   
 ζελέ σταφίδας     
 επιπλέον οξύ  
 απέκλεισε οποιαδήποτε διαφωνία.     

 
  497 

     Πλέον, είναι δυνατόν να είναι κανείς και η συνείδηση ​​της συνείδησης του … και εκεί, είναι το Είναι της ύπαρξής μας που αμφισβητείται, που μας φέρνει πίσω στο το υπαρξιακό στο ουσιαστικό, αυτό το ουσιαστικό που δεν είναι κάτι αφηρημένη αλλά Ζωή της ζωής μας, την ανάσα της αναπνοής μας, η συνείδηση ​​του μηείναι επίγνωση….      

     Τι αμφισβητεί όχι μόνο το αναλυτικό μας μυαλό, αλλά το δικό μας “Οραμα” και μας καλεί να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπέρα εικόνες και συμπτώματα στα οποία μπορούμε να σταματήσουμε. Είναι τότε να ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα, είναι η αρχή της σοφίας.

     Μπορεί να έρθει η βροχή, θα είμαι εγώ στη βροχή που χτυπά το έδαφος, ΠΟΥ θροΐζει και ανασηκώνει τα αρώματα. Θα υπάρχει επίσης το Είναι-Παρουσία αυτού που έφτασε, αυτή η επίγνωση του να είμαστε εκεί και έξω από όλα όσα μπορεί να μας συμβούν, τη στιγμή της συνάντησης όπως δεν έχει συμβεί ποτέ, αυτή η λάμψη της χάρης που μας δένει με πολύ περισσότερα από εμάς, στο άσμα της εκπλήρωσης και αντίο, διαλυμένες αισθήσεις και αντανακλάσεις, εκτός από το ζωντανό και το θάνατο του η ταυτότητά μας, εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που μας είναι ξένο και που εξωγήινο, πολύ πριν πέσει η βροχή, καλά αφού στεγνώσει το χώμα.

     Είμαστε και υπήρξαμε, ένα ίχνος, αλλά ένα ίχνος που ανταλλάξαμε τη γνώση με τη σιωπή, η αναστολή των επιλογών νοήματος για το Είναι, ένα με τον εαυτό του, να είσαι α.

495

 Συναυλία λευκοί νάνοι   
 avec petits bateaux bleus   
 frissons de l'âme.      

 Des nuages ténus   
 τα χαριτωμένα λουριά   
 λίστα   
 νότες μελιού   
 les pensées souveraines
 déposées aux frisures de l'esprit.
  
 Les passants du sans soucis   
 bouclettes silhouete  
 κάτω από το ηλιοβασίλεμα   
 μύρισε την αυγή   
 au travers du cèdre.  
   
 Mur granuleux   
 χάρμα οφθαλμών   
 ο κυνόδοντας του φεγγαριού   
 αντικατοπτρίζει τα όνειρα   
 χαμογελαστή κιθάρα   
 au glissedo des accords   
 Τι περιμένεις   
 κανενα απο τα δυο    
 si ce n'est cette brise 
filtrant les souvenirs d'antan.  

    
  494

   Συναυλία λευκοί νάνοι   
 μικρά μπλε βαρκάκια   
 είναι τα ρίγη της ψυχής.   
   
 Στα λεπτά σύννεφα   
 τα χαριτωμένα λουριά   
 λίστα   
 νότες μελιού   
 εγκατάσταση και αφαίρεση   
 κυρίαρχες σκέψεις.   
   
 Ξένοιαστοι περαστικοί   
 σγουρά δαχτυλίδια   
 κάτω από το ηλιοβασίλεμα   
 μύρισε την αυγή   
 μαργαριτάρια της νύχτας.   
   
 Στον κοκκώδη τοίχο   
 χάρμα οφθαλμών   
 ο κυνόδοντας του φεγγαριού   
 αντικατοπτρίζει τα όνειρα   
 χαμογελαστή κιθάρα   
 στον ερχομό των συμφωνιών   
 Τι περιμένεις   
 κανενα απο τα δυο    
 αν όχι κοινό αεράκι   
 η άρση των αναμνήσεων του παρελθόντος. 

     
  493

 Αρχικά   
 υπάρχει συμφωνία.    
  
 τότε μόνος   
 καθισμένος στο έδαφος.   
   
 καταλήγουν να είναι σιωπηλοί   
 όταν φυσάει ο άνεμος.   
   
 Και συνεχίζει   
 από το έδαφος μέχρι το ταβάνι.  
    
 Να ταϊσω   
 το πέταγμα των πουλιών.   
   
 Petite main   
 μοιράζονται σώματα.  
    
 Τοποθετείται στο ζεστό   
 δέρμα.    
  
 Αναδύει την καλή μυρωδιά   
 λουλούδια.     
 
 Πολύτιμα Undines   
 πεταλούδες πετούν.  
    
 Στο φως των ματιών μας   
 τη φρεσκάδα ενός φρέσκου πρωινού.   
   
 Για να γράψω παραπάνω   
 τι φως μπορεί.  
   
 Για να χτίσουμε από κάτω   
 η φανταστική πηγή.  
     
 Γεμάτη πρόσωπο   
 το κερί λάμπει.    

   
  491

   Γεννήθηκε ξανά και ξανά   
 στον μακρύ διάδρομο των χαμένων σκέψεων   
 Τυχαίνει να φύγω από το νήμα   
 και κλείνω το μαχαίρι μου   
 μόλις κοπεί η φέτα.  
  
 Τότε παραμένει η σκληρή μοίρα   
 να το σκεπάζει με τρυφερά πράγματα   
 να τον αναγκάσουν να εξαφανιστεί κάτω από το βούτυρο   
 για να το μεγεθύνετε με λίγη μαρμελάδα   
 ή βόλτα με ένα κομμάτι τυρί.  
    
 Παρατηρώ ότι ήρθε η νύχτα   
 το πνεύμα ξαφνικά ελεύθερο   
 βουτήξτε στο όνειρο   
 ίχνος ανείπωτων μυστικών   
 Ω λαιμαργία πλήρως υποτίθεται.     
 

  492 

   Πάνω στο ρέμα πέφτει η βροχή   
 αξίνα αξίνα   
 από τις κορυφές στη θάλασσα   
 κυλήστε το μέλλον   
 από τη θάλασσα στην πηγή   
 οι αναμνήσεις γυρίζουν πίσω   
 παιδικές φυσαλίδες    
 καθρέφτες της καρδιάς     
 Αστρόσκονη   
 σκληρός στον χώμα.  
    
 Κάτω από τη μετωνυμική αλαζονεία   
 μιας αστρονομικής εποχής   
 γεμίζοντας ένα πράσινο ντέφι με   
 τα ψηλά κύματα   
 από την προβλήτα του λιμανιού   
 σταγόνες νερού 
 σκάλισμα   
 καθώς περνάει το σιτάρι   
 πλέξτε τη βλέννα των ματιών μας   
 φρέσκο ​​κάρδαμο ελπίδας.  

      
  490