Αυτό το πλακάκι είναι κατασκευασμένο από κόκκινα εξάγωνα . Αυτή η λεωφόρος με θρόισμα δέντρων μιας βροχερής πηγής . Η σκάλα με το σφυρήλατο κιγκλίδωμα . Αυτή τη μέρα κάτω από την πόρτα του δωματίου που αφήνει τις εκρήξεις των φωνών που έρχονται από την τραπεζαρία . Αυτά τα παράθυρα με τα παλιομοδίτικα εξαρτήματά τους . Αυτό το κακώς στερεωμένο ξύλινο παντζούρι που χτυπά στον τοίχο όταν σηκώνεται μια ριπή ανέμου . Όπως το ντουλάπι με το τζάμι του καθρέφτη από μια εποχή αποθηκευμένη .
Να είσαι εκεί στη σκιά των πραγμάτων στη θέση τους καθισμένος στη θρυμματισμένη πολυθρόνα ιστοί από κακοδιαπραγματευμένες ιδέες που ταράζουν τις σκέψεις μου αναμνήσεις που ψάλλονται από μια μικρή εσωτερική φωνή Πήρα τα κλικ μου και τα χαστούκια μου κουτί με εικόνες και σημειωματάριο moleskin να πάω ένα προσκύνημα στις μυρωδιές του παρελθόντος .
Το κρύο και η βροχή άλλαξαν τον σκοτεινό αέρα στη μέση του απογεύματος διακριτικό πέρασμα σε αυτή την κατάσταση ακρόασης που επιτρέπει να διατεθεί πέτρα πάνω στην οποία θα χτιστεί η πόλη των αδελφών Η ουράνια Ιερουσαλήμ χωρίς τους αγγέλους της έγινε ορατή Η Ιερουσαλήμ απλώς υπάρχει για να καλωσορίσει τον περιπατητή της ψυχής αναζητώντας μια πιθανή παράκαμψη προς την προκαταρκτική κατάσταση της μετάνοιας ψάχνει για ανάσα και φως για να καβαλήσει ο ερευνητής επέστρεψε στο έργο του το τσέρκι ενός απαρχαιωμένου τότε παιχνιδιού κροκέ μπροστά στο σφυρί του κενού ο υποκινητής των επιθυμητών συναντήσεων αυτά που η διαθεσιμότητα χωρίς αναμονή επιτρέπει να εκκολαφθούν ακόμα και σε ώρες εκτός αιχμής καθώς το τσαλακωμένο τραγούδι της βροχής και των ανάμεικτων χρωμάτων υψώνεται ανάμεσα από τις σταφίδες και τις φτελιές στον φωτεινό και ευωδιαστό κήπο φράση δακρύων την άνοιξη στη συμβολή των ηχητικών φορτίων του μαινόμενου νερού που ξύνει αόρατα βότσαλα γλάστρες με γίγαντες .
Λίγο νερό άφθονο νερό ανατίθεται στο αδιάκοπο γρύλισμα ενός ζωικού ψιθύρου θρόισμα μιας φωνής στον τοίχο από βασάλτη σταγονίδια μαργαριταριών σε αρμονία με έναν γαστρεντερικό ήχο χτυπώντας τα τριχωτά χέρια στον ματωμένο βράχο.
Προκύψει η μονότονη πίστη η συνεχής δέσμη η στρωματοποιημένη καταγγελία των οικολογικών λεωφορείων της πόλης .
Το αλφάβητο εκφράζεται στις παραφωνίες του αυτά τα αδέρφια των οποίων η μαστοριά παρασύρθηκε από το μπουρλάκι προς την κοιλάδα της ανεκτικότητας .
Μόνο ο ήχος ενός κουδουνιού πάνω από το ρεύμα του νερού ελιγμός κατά την κλήση οι άντρες της μεγαλοστασιάς όσο είναι ακόμα σκοτάδι αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό για να περάσω αυτή την ξύλινη γέφυρα τα τσόκαρα χτυπούν με τα εξαρτήματά τους το κατώφλι του συνεργείου .
Ευτυχισμένο γεγονός ότι η άφιξη των δεμάτων από μετάξι τριχωτό με χίλιες ιριδίζουσες κλωστές από τη χοντρή λινάτσα σταμάτησε ως διστακτικός να μπει στον καλικάντζαρο όπου ο πολτός από παλιοσίδερα συνδέεται με το τρίξιμο των γρατσουνιών γαργάρα εξομάλυνση εκλεκτών υφασμάτων . Στιγμιαία επιδρομή του αγοριού πίσω από το κτίριο μαζεύοντας γρήγορα τη γεμάτη τσάντα τοποθετημένος στον κολλώδη πάγκο στα αποδυτήρια ώρα για ένα άλμα στη σκιά έξω από τη χαράδρα των προσδοκιών να μεθύσει ελεύθερος η καρδιά που χτυπά στο πετρώδες μονοπάτι έξω από την ακολασία του βυθού και ψηλές καρδιές φέρτε στο εξοχικό σπίτι χωρίς φωτιά οι μαύρες ραβδώσεις μιας έντυπης ενημέρωσης γύρω από το πρόσωπό της κάστανα και κρεμμύδια οίνοι .
μήνυμα εκτός ηλικίας αλκοολούχα ανθοκομία κουρασμένα genuflexions στο δρόμο για τους τρεις σταυρούς μεταξύ του Γολγοθά και του πεπερασμένου της Μαρίας .
Μόνο γυναίκες αγίες γίνονται δεκτές να κρατιέται από το μπράτσο περαστικά αρσενικά για ένα χαμόγελο ταραχές εξαφανίζονται στο αλσύλλιο ψάχνει για ιπποφαές ότι θα ρέουν στην πέτρα των πυρετών ιστορία για το ξεκίνημα χωρίς αντίστροφη μέτρηση στο μονοπάτι του κοχυλιού .
Μόνο γυναίκες αγίες γίνονται δεκτές προχωρά σιγά σιγά προς την αγάπη και τη συμπόνια φορτωμένο με αγκάθια χρυσής σκούπας στα μέτρα των ψηλών θυρών του αχυρώνα τρυπώντας κάτω από τις άφθονες φούστες τους τα κρανία των νεκρών η οσφυϊκή χώρα ζωσμένη με ένα πανί si rouge από τον ανατέλλοντα ήλιο από τον ιριδίζοντα δίσκο του παραπέμπει στο ιερό χρίσμα του χρίσματος της Μεγάλης Τετάρτης αυτό των δημιουργών ημέρας εφόσον επιτρέπεται το στοίχημα στο σαφράν σουιν της γκρίζας φοράδας του κυρίου Κορνίλ ταρακουνήθηκε από ευχαρίστηση στη θέα αυτού του αλευριού τόσο άσπρο παρά η ισχυρή κίνηση της μυλόπετρας πέτρα εναντίον πέτρας σε κάνει να πετάξεις μακριά σύμφωνα με τις τρίλιες του κότσυφα την αυγή ενός πρωινού του Μαΐου .
Να σε έχω
με γεμίζει χαρά, toi, διαφορετικό από μένα και όμως τόσο κοντά .
Με συνοδεύεις
και ηρεμήστε με όταν ο καιρός είναι φουρτουνιασμένος, μαύρες σκέψεις αναδύονται από
τα πικρά μου χάσματα και ότι ο εκφραστής μου είναι υπερβολικός .
Ο έντονος θυμός σου
που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι είναι προσποιημένος είναι για μένα ο ζωντανός και σωτήριος καταιγισμός ιδεών
όταν με αγγίζει ένας λήθαργος προσοχής και ψυχής τραυλίζω
ασαφείς απαντήσεις στον κίνδυνο της καινοτομίας .
Σε αγαπώ, χωρίς
η σκιά μιας αμφιβολίας, ότι ακόμη και η κοινή μας άφιξη σε άλλο πλανήτη δεν το κάνει
θα μπορούσε να μας απαλλάξει από το να εκφράσουμε την τρελή επιθυμία μας στον καθρέφτη της αναζήτησης και
για να καταλάβουμε τα πάντα για το τι είναι ζωή .
σε θαυμάζω
πέρα από κάθε περιοριστικό κριτήριο, με πρόθυμο και ευρύ θαυμασμό,
που ούτε το καθυστερημένο πέταγμα μιας πέρδικας μπροστά στα βήματά μας δεν μπορούσε να μας αποσπάσει την προσοχή .
Κι όμως ο Θεός
ξέρει ότι μου αρέσουν οι κόκκινες πέρδικες που, με το βαρύ και επίπεδο πέταγμα τους, μπορούσαν
ξυπνήστε με μια σωτήρια αρχή ο κοιμώμενος της κοιλάδας που έχω τόσο συχνά
τείνουν να είναι .
Μπροστά στο δικό μας
ενέργεια όρθιων ανθρώπων που είναι επιφορτισμένοι με τις δυνατότητες μελλοντικής πραγματοποίησης, ο
γη, τομέα δραστηριότητάς μας, είναι τόσο απέραντο, ισχυρό και εύθραυστο ταυτόχρονα,
λογικός, στοργικός και δεκτικός, που ακούμε ακόμα και τον ψίθυρο
από την αρχή των αρχών .
Ο λόγος σου γύρισε
προς την αιώνια επείγουσα ανάγκη να δηλώσω την ουσία των πραγμάτων μου επιτρέπει να συνεχίσω
ο τρόπος μου, απελευθερωμένος από κάθε δεσμό, προς την καθαρή σπορά μου
βαθύτεροι κήποι .
Με καλωσορίζεις
με τόση γενναιοδωρία, αμεσότητα και ακρίβεια που δεν έχω καν την
ώρα να σας ευχαριστήσω. Μόλις σε δω, Είμαι σε βόλτα να σε καταναλώσω
με το κεφάλι και την καρδιά μου, και μόλις καταναλώσω τον εαυτό μου, μόλις μου δώσεις
διείσδυσε με, τότε εξαφανίζεσαι, άρα χρηματοδοτώ .
είσαι μητέρα, μεγάλο
αδελφή, άγγελος και λυπητερός της καρδιάς μου για τον οποίο η συγκίνηση που νιώθω σε σας
ο σεβασμός μετατρέπεται αμέσως σε “αισθ” καθαρά και βαθιά στην υπηρεσία
της δέσμευσής μου για πιστότητα στη διδασκαλία σας. Toi, το φωτεινό μου βέλος .
Και μετά σε έχω ελεύθερο
επιλέγεται ως φίλος μου όταν δεν επιλέγεις την οικογένειά σου .
Και θα ήμουν
πάντα το τόξο για να κάμψεις τις επαναλαμβανόμενες σκέψεις σου με δύναμη όπως είναι
είναι επιτακτική ανάγκη να τα λάβουμε υπόψη σας. Η σημερινή κατάσταση του κόσμου
Εξαρτάται .
Το μήνυμά σας περνάει.
Ο λόγος σου είναι βασίλισσα. Η ρευστότητα του οράματός σου με παντρεύει. Τα κομμάτια που εσύ
αφήνουν πίσω, τα συλλέγω στο ύψος των αντιλήψεών μου και
τις διανοητικές μου ικανότητες να τις ενσωματώσω για την ώρα της κοινωνίας .
Το πρόσωπό σου είναι
γραμμένο στα βάθη της ψυχής μου και μόλις έρθει μια ανάσα,
αμέσως σηκώνομαι να ασχοληθώ με αυτό το μυστηριώδες τραγούδι που κατά τη διάρκεια ενός από μας
πρώτες συναντήσεις ψιθύρισα και ποιος πάντα με συνόδευε πότε
Διασχίζω το δρόμο σου .
Το βλέμμα σου σημάδια
τις αρχές αυτών των τόπων ειρήνης και καλεί σε επαγρύπνηση α
προσεκτική φλόγα συνάφειας .
Αν συμβεί να
χάστε μας λίγο χρόνο και σας βρούμε, δεν απαιτείται προοίμιο
στην πρώτη ματιά που μου ρίχνεις. Εισαι ο, είμαι εδώ, σώμα, ψυχή και
πνεύμα έτοιμο για το έργο που έχουμε μπροστά μας, αυτό το σπουδαίο έργο πλεγμένο με ζεστασιά
ο άνθρωπος, προθέσεις καλοσύνης και απαιτήσεις για κατανόηση για μας
στάση που πρέπει να κρατάμε στις ταραγμένες στιγμές μας .
Και αν πας
ταξίδι, να ξέρετε ότι εδώ ή αλλού θα υπάρχει χώρος για τους μαθητές σας, Για
αδέρφια και αδερφές μου μέσα σου, να διαιωνίζει τη φωτιά από ανάμεσα στα νερά και το
κρανίο, και πείτε μας τι πρέπει να γίνει ακόμα .
Και από τη ζωή
είναι μια συνεχής αναζήτηση και προσκύνημα, είσαι η μέλισσα του προσκυνητή, το πολύτιμο ραβδί
που με συντηρεί και με το οποίο καλλιγράφω στη σκόνη του μονοπατιού το
ιερά γράμματα της οικουμενικής μας γραφής .
Σοφία. Λέξη
“σοφία” προέρχεται από τα λατινικά “ξέρω”, από όπου επίσης προέρχεται
λέξη “γεύση”. Η σοφία είναι η τέχνη της εκτίμησης της γεύσης. Αυτή
δείχνει μια πολύ συγκεκριμένη στάση, πολύ αληθινό, και αρκετά μακριά από
περίτεχνη εννοιολογική οργάνωση. Είναι να βρεις μια τέχνη να ζεις αυτό
αφήστε να γευτείτε τη γεύση της ζωής .
Πώς σχετίζεται αυτή η έννοια της σοφίας με αυτό, συν δυτικό,
απόφιλοσοφία ; γιατί φιλοσοφία σημαίνει “αγάπη της σοφίας”.
Στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι ήταν άνθρωποι που αναμενόταν
ζουν με τη φιλοσοφία τους που δίδαξαν. Να φιλοσοφήσει εμπλεκόμενος α
ένας τρόπος ζωής που εναρμονίζει τη σκέψη και τη ζωή .
Και μετά τους τελευταίους αιώνες, σε
δυτικά, η φιλοσοφία έχει γίνει η τέχνη της κατασκευής συστημάτων
σκέψη, να τους υποστηρίξουν, να τα υπερασπιστούν και, σε “νομικά προβλήματα”,
συζητήσεις, για να αποδείξουν την υπεροχή τους έναντι των άλλων. Στην κλασική Κίνα, ένας από
σπίτια κοσμικής σοφίας, σχεδιάστηκε διαφορετικά ; άρα εμείς
είπε οτι “ο σοφός είναι ανίδεος, χωρίς θέση, χωρίς ανάγκη” .
Νομίζω ότι ένας σοφός είναι ένας άνθρωπος χωρίς
ιδιαίτερη ποιότητα, χωρίς προκαθορισμένη ιδέα, χωρίς να στέκεται στο
υπερασπίζω, γιατί θέλει να παραμείνει ανοιχτός στην πραγματικότητα, να είναι φρέσκο και
έτοιμος για αυτό που συμβαίνει. Είναι μέσω αυτής της στάσης που ο σοφός μπορεί καλύτερα
αντανακλούν αυτόν που του εμπιστεύεται. Η σοφία είναι το αντίθετο της σοφίας.
συσπάσεις. Είναι κοντά στη γαλήνη .
Ο σοφός “πιστεύει”
δεν ; έχει το “αυτός ήταν” .
ο “πίστη” προέρχεται από τα λατινικά
“πιστεύω” και σε αυτή την οικογένεια λέξεων βρίσκουμε συγκεκριμένα σε
γαλλική γλώσσα “ευπιστία”, δηλαδή ένας τρόπος να δώσει κανείς την προσκόλλησή του
σε ισχυρισμούς που κανείς δεν είναι σε θέση να τεκμηριώσει ορθολογικά. Πιστεύω
είναι να εμμείνουμε σε ορισμένες επιβεβαιώσεις .
ο “αυτός ήταν” προέρχεται από τα λατινικά
“fides” και στην οικογένεια των λέξεων που προέρχονται από αυτή τη ρίζα υπάρχουν
λατινικά “εμπιστοσύνη”, ποιος έδωσε “εμπιστοσύνη ” στα γαλλικά. ΕΝΑ
άνθρωπος της πίστης δεν είναι πρωτίστως ένας άνθρωπος που πιστεύει αυτό ή εκείνο, αλλά ένας άντρας
κατοικείται από μέσα από εμπιστοσύνη. Εχε πίστη, είναι να εμπιστεύεσαι
σε οποιαδήποτε έσχατη πραγματικότητα. Μπορεί να μας κατοικήσει
αυτοπεποίθηση και πίστη χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά ποιο είναι το κάτω μέρος του πραγματικού
.
Μην λάβετε υπόψη το “πίστη” όπως και
ευπιστία, αλλά ως όντας άλλου επιπέδου συνείδησης από το
“αυτός ήταν .”
Και με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούμε πάντα
να κάνει το πρώτο βήμα. Όταν κάνουμε ένα βήμα, εκτιθόμαστε σε α
ανισορροπία. Δεχόμαστε για μια στιγμή να χάσουμε την ισορροπία της ακινησίας
μέχρι να βρεθεί ένα νέο σημείο ισορροπίας, πατώντας το πόδι στο έδαφος.
Όταν δεν υπάρχει τίποτα πιο καθησυχαστικό από το να στέκεσαι ακίνητος, προωθήστε ένα
πόδι μπροστά από το άλλο, είναι να πάρεις τον κίνδυνο να σκοντάψεις. Αποδέχεται το
γνωστό ότι πηγαίνει στο άγνωστο, Και αυτό, χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν αυτό
επιφυλάξτε χαρά και δοκιμασία. Σε αυτόν που σηκώνεται και περπατάει, θα ανοίξει μπροστά του α
απέραντος χώρος, γιατί ανάλογα με την πορεία που χαράσσει – είτε είναι
αλήθεια, πραγματικότητα ή σοφία – ο “αληθινός περιπατητής” μπορεί μόνο να πάει από
αρχή προς αρχή με αρχές που δεν έχουν τέλος.
Le “αληθινός περιπατητής” είναι ένας άνθρωπος αυτού
κόσμος. Δεν μπορεί να παρεκκλίνει από τη δέσμευση που στο τέλος της πορείας της ζωής του
θα τον καλέσει να μπει σε μια ιστορία, για να εγγραφείτε σε ό,τι έχει γίνει
ή δεν έχει γίνει ακόμη πριν από αυτόν και ότι αισθάνεται ότι πρέπει να γίνει. Θα χρειαστεί
να πάρει μέρος. Θα πρέπει να ενσαρκωθεί για να βοηθήσει στη μεταμόρφωση του κόσμου.
Le “αληθινός περιπατητής” φαίνεται επίσης να
έξω από τον κόσμο. Είναι μέσα του, για τον εαυτό του, αντικείμενο της πραγματοποίησής του
μέσω μιας εσωτερικής διαδρομής. Είναι σε άμεση επαφή με ό,τι είναι πέρα από αυτόν και
προχωρά απαρέγκλιτα προς το ανώνυμο και το ανώνυμο. Δίνει και λαμβάνει ως
του χρόνου που περνά και των συναντήσεων που κάνει χωρίς ιδιαίτερα δανεισμό
δώστε προσοχή στις συνέπειες των πράξεών τους. Αυτός είναι“παρουσία” σε αυτό που είναι. Είναι μέσα
εμπιστοσύνη .
Le “αληθινός περιπατητής” σε αναζήτηση του δικού του
το επίτευγμα πρέπει να ξεπεράσει την αντίφαση μεταξύ“αρραβώνας” και“εσωτερικότητα” για να είναι στο
πύλες του ναού όπου “σοφία” και “επίγνωση” βρίσκονται στο
τόσο διαφοροποιημένο όσο και επανενωμένο. Σε αυτό το σημείο του ταξιδιού του, με ανατροπή
προοπτική που καθοδηγείται από την πίστη, μπορεί να ξεπεράσει το επίπεδο της πραγματικότητας πέρα
από την οποία δεν λειτουργεί πλέον η λογική μας. Σε ισχύ, τι στον κόσμο μας
το συνηθισμένο φαίνεται ακατάλληλο, μπορεί να εμφανιστεί αντίθετα σε συμφωνία, πότε
αλλάζουμε μητρώο, σαν ένα νέο επίπεδο πραγματικότητας .
Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της αναζήτησης
εσωτερικότητα και εμπλοκή στη ζωή του κόσμου. Το ένα είναι σχεδόν
προϋπόθεση για να είναι ο άλλος πραγματικά αποτελεσματικός. Αυτός που θα έμενε
σχεδόν πάντα κλειδωμένος στον εαυτό του σε ένα είδος απύθμενης αναζήτησης
καταλήγουν να στεγνώνουν στο αμπέλι γιατί θα του λείπει τροφή από το
σχέση με όλα τα όντα γύρω του. Και όποιος θα ασχοληθεί
μεταμόρφωση του κόσμου χωρίς να αφιερώσουμε χρόνο για να επιστρέψουμε στην εσωτερικότητά του
βαθύς, αυτό μετά από λίγο θα μπορεί να σκορπίσει, θρυμματίζω, προς την
διασκορπίζω, se chosifier .
Il est admis que c’est seulement par l’expérience personnelle que nous pouvons accéder à un peu plus de connaissance .
Βάλτε σε ένα
βάζο όλες οι υποκατάστατες διδασκαλίες οδηγούν μόνο στην υποβολή στη δοκιμασία του
η άλμη η αγνότητα της αναζήτησης στα προκαταρκτικά της ; τα πράγματα ζεσταίνονται, καίγεται
ίδιο, αλλά αυτός ο ερευνητής των σκοτεινών υδάτων δεν θα ωριμάσει ποτέ .
Tu n’attesteras pas de ton appartenance à quoi que ce soit, une joie illusoire pouvant se glisser entre ta parole et l’objet de ta recherche .
πραγματικά να είσαι εσύ. Διασχίζοντας το Ford, θα γίνει δοκιμή. Alors ne te raconte pas d’histoire. Et même, μην πεις τιποτα. Κάνε ησυχία. Βλέπω, και θα φανείς .
Si viens à passer le voyageur aux sept chameaux chargés de tapis, από μετάξια, de fourrures de parfums et de pierres précieuses, et que celui-ci veuille acheter tes vieilles chaussures toutes racornies, c’est que ces chaussures n’ont pas toujours été les tiennes et qu’un autre les portera .
Τότε μένεις
η διαδρομή, και να είναι υποχρεωμένος του .
Ne sois plus la victime de ta croyance à être sur le “καλή μου” τρόπος. Les grandes choses que nous puissions voir le seront par l’entremise des proches personnes qui t’entourent. Η σύζυγός σου, ο άντρας σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σας, τους γείτονές σου, te convoqueront à cesser d’être la victime de l’autre pour t’engager sur la voie de n’attendre rien .
Είμαι μέρος αυτής της αδελφότητας κηπουρών από
δημιουργία .
Ξέρω ότι πρέπει να προοδεύεις με γυμνά χέρια,
δουλειά στη στιγμή, σε υπακοή σε αυτό που είναι, για να ακούσω, και όχι
μη φοράτε εργαλεία υψηλής απόδοσης .
Και τότε ανακάλυψα ότι η φύση μιλάει, και
ακούγοντάς το, Ανακάλυψα την εσωτερική σιωπή της κοινωνίας, από αυτό
ένωση του εαυτού του με τον άλλον, ότι το άλλο είναι ορυκτό, ένα φυτό, ένα ον
ζώο ή άνθρωπο, ή μια φυσική ή κοσμική οντότητα μεγαλύτερη από τον εαυτό μας
.
Σίγουρα η φύση δεν μιλάει γαλλικά ή
Ιαπωνικά, ούτε μια συμβολική γλώσσα, αλλά εκφράζεται με
“απήχηση”. Βάζουμε τον εαυτό μας σε θέση αναμονής χωρίς να περιμένουμε, του
προσεύχομαι, του στοχασμού και η κερασιά σου λέει μια ιστορία, και η στάχτη,
άλλη ιστορία, και οξιά μια άλλη ιστορία .
με χριστιανούς, το Πάσχα, αγγίζουμε το μυστήριο
του θανάτου : αν δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει ανάσταση. Αν φέρω
η εγγονή μου δες το αμύγδαλο που σαπίζει, Δεν του λέω :
“Κοιτάξτε το αμύγδαλο που σαπίζει”, περισσότερο : “Κοίταξε
η αμυγδαλιά που γεννιέται”. Για το αμύγδαλο, είναι σίγουρα α
τρομερή ώρα, αλλά αυτό το αμύγδαλο δίνει ζωή. Αφήνει,
εγκαταλείπω, εμπιστοσύνη .
Τα δέντρα μας δίνουν ανάπτυξη .
Μια μέρα περπατώντας, Πέρασα μια μηλιά,
με στη βάση του μια μικρή μηλιά όχι μεγαλύτερη από τρία μήλα στη διαδικασία του
να ωθήσει . Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα ένα σάπιο μήλο να κρέμεται από τη μηλιά. Εγώ
κατάλαβε τότε ότι υπήρχαν δύο θάνατοι. Αυτό το μήλο αγαπούσε τόσο πολύ τη μαμά του
ότι δεν ήθελε να κόψει τον ομφάλιο λώρο και παρέμεινε κολλημένη στον
κλαδί όπου σάπισε χωρίς να δίνει ζωή. άλλο ένα μήλο, elle, τομάρι ζώου.
Πήρε το ρίσκο να ψάξει αλλού και να κόψει τον ομφάλιο λώρο
έπεσε στο έδαφος ; Είναι νεκρή, αλλά από αυτόν τον θάνατο γεννήθηκε μια μηλιά .
Η φύση μας διδάσκει ότι υπάρχουν άλματα, θάνατοι, κλάδεμα, διαλείμματα στο ρυθμό, μια απαραίτητη υπακοή να γίνει με σιγουριά για να βρεθεί η πρώτη πράξη, η δημιουργική πράξη .
