Γεννήθηκε στη Ρεμς στις 11 Οκτώβριος 1886.
Γίνε πολύ νεαρό ορφανό από πατέρα και μητέρα, τον πήρε ένας θείος από το Epernay .
Στα δεκατρία εκείνος δούλευε ως φυσητήρας γυαλιού .
Μαζί της σύζυγος Λούσι, η γιαγιά μου, είχαν πέντε παιδιά, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου ονόματι Ζαν επρόκειτο να πεθάνει τον πρώτο του χρόνο .
Μετά τον Μεγάλο Πόλεμο ήταν προσλήφθηκε στο Μετρό, στο RATP, όπου παρέμεινε μέχρι τη σύνταξη.
Αυτός το παιδί του Οι Αρδέννες που κατέβηκαν στη Σαμπάνια είχαν γίνει Παριζιάνικες.
Αφού είχε κατοικείται στη rue du Chemin Vert στη Βουλώνη, κατά τη δεκαετία του τριάντα το ζευγάρι και τους τέσσερα παιδιά μετακόμισαν στη λεωφόρο Μουράτ, dans un grand appartement qu’ils durent abandonner pour faits de guerre , après le bombardement des usines Renault toutes proches qui endommagea l’immeuble.
La famille fût relogée rue de la Corrèze près de l’emplacement des anciennes fortifications dans le XIX éme arrondissement .
C’est là, rue de la Corrèze, que je fus impressionné par un camion poubelle tombé dans une gigantesque excavation qui s’était ouverte en pleine chaussée .
J’avais peur de ce grand’père qui me faisait les gros yeux et me grondait .
Comme cette fois où j’avais déchiré le papier peint de la salle de séjour en petites lanières, cette pièce où maman devait accoucher de ma sœur le 13 février 1945 .
θαύμασα το Κουδούνισμα του Γουέστμινστερ που χτυπούσε κάθε μισή ώρα πάνω από την πολυθρόνα του παππού .
Επειδή ήταν συχνά στην καρέκλα του, Παππούς Δούναβη, όπως το ονόμασα γιατί το ο πλησιέστερος σταθμός του μετρό ήταν ο Δούναβης, που μου επέτρεψε να διαφοροποιώ από τον άλλο παππού μου, Ο παππούς Frugères .
Και ήταν μέσα την καρέκλα του, Παππούς Δούναβη, γιατί πονούσαν τα πόδια του 18 Ενδέχεται 1955.
Εμεις πρεπει εκτός του ότι του έκοψε το πόδι λίγο πριν πεθάνει .
είχα πάει στο η κηδεία του με τους γονείς μου. Στην επιστροφή από το νεκροταφείο στο λεωφορείο που μας έφερε πίσω στο Porte de Pantin, j’ai ressenti la présence de pépé Danube. Cétait comme s’il me faisait part de choses importantes que je ne comprenais alors pas ; ça m’avait donné des frissons et une trace de cet événement demeure aujourd’hui en moi. J’avais alors neuf ans , et je n’ai jamais plus oublié sa présence d’homme bourru avec lequel je n’ai pas pu échanger .
Sur les photos il a un bon regard dans un visage aux traits doux, lui le taiseux qui néanmoins pouvait entrer dans des colères qui me terrifiaient.
Ici, il est photographié à Jouy dans l’Eure , avec son gilet de laine et son éternel béret qui cache sa calvitie il montre une attitude affable devant la maison de Louise , la sœur de sa femme , Lucie ma grand’mère , et de Léon l’ancien garde chasse, mari de Louise .
Quelque temps auparavant, au retour des grandes vacances passées comme chaque année à Frugères, nous étions rentrés par le train, maman, ma soeur et moi, au 75 rue Saint Charles à Grenelle.
Και εκεί, surprise ! Le papier peint de notre cuisine, qui était en même temps salle de séjour et salle de bains, avait été refait. Et c’était mon papa qui avait fait ça, et il l’avait fait avec son père, Παππούς Δούναβη.
La pièce irradiait de soleil en cette journée de fin d’été ….. et encore aujourd’hui une lumière persiste à cœur joie.
221