ο Άγγελος

Un jour   
j'rencontra mon p'tit ange
l'était nu l'était neuf
comme un ange à la coque
avec du sang dans les p'tits trous
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nu
m'a montré ses ailes
et m'a dit : " με τι ασχολούμαι."

C'est que v'la
j'rencontre une fourchette
l'était belle l'était verte
avec ses dents bien faites
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nue
m'a piqué la salope
avec un rire sournois
alors j'ai pleuré jusqu'à casser des noix.

C'est que v'la
j'rencontre un soldat
l'était grand l'était froid
tout en jarret et en moustache
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nu
m'a dit : " gare à vous
j'ai tout dans la musette "
και με διασκέδασε.

C'est que v'la
j'rencontre le père fouettard
qu'était immobile
sans se faire de bile
à s'faire du lard
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nu
est monté sur son balai
pour aller faire un tour au Grand Palais.

C'est que v'la
j'rencontre un cycliste
la bobine pleine de boue et de sueur
à m'en faire peur
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nu
est r'monté sur sa bécane
en m'disant : " je cherche après Titine
Titine ô ma Titine ".

Un jour
j'rencontra mon p'tit ange
l'était nu l'était neuf
comme un ange à la coque
avec du sang dans les p'tits trous
j'lui dis : " Ενας "
l'est pas v'nu
m'a montré ses ailes
et m'a dit : " Με τι ασχολούμαι; ".

Έτσι
j'suis rentré chez moi
pour écrire ça.


905 bis


το αρνί, ο αετός και ο δράκος

Tout juste éclos   
l'agneau s'est mis en marche
vers la porte de l'enclos.

De son pas mal assuré
bêlant d'une brebis l'autre
il a signé l'espace de la demande.

Se mêlant au troupeau
le museau dans le frais cresson
il a cueilli les fruits de la dévotion.

Sa mère brebis approchée
il a bu le lait de la sapience
à petits goulées saccadées.

Évaluant les limites
faites de pierres et de branchages
il a parcouru les lieux.

Prémices d'une ouverture vers le monde
par un passage dans la barrière
il a pris la clé des champs.

C'est là qu'un coup de vent salutaire
l'a soulevé par dessus la frondaison
pour devenir aigle et glapir d'effroi.

Serai-je capable dans le ciel
de circonvenir à mes connaissances
et d'être le regard d'en haut ?

Se posant sur le jardin
il a affirmé sa grandeur
pour former le couple mystique.

Με το στυλό,
le bec et l'œil
il a signé le ciel d'une accolade.

Plus de souffrance
que des danses pour l'air, la mer et la terre
réaffirmant le règne de l'Amour.

S'engager hors idéal et rêves
pérennise la ruine des stratagèmes,
του τμήματος, του μοιράσματος και του θανάτου.

S'engager n'est pas croire
aux dogmes des objets de torture
préludant au fanatisme et à la guerre.

S'engager c'est identifier notre double
par un processus d'élévation
appréhendant la mosaïque du mystère.

S'engager c'est accepter à ses côtés
la présence de nos compagnons de différence
pour que se forment blessures et croutes sèches.

S'engager c'est s'en remettre
au déversement des eaux de fonte
pour qu'une véritable paix advienne.

Alors la parole sera émise
fraîche et forte
par la mise à nu de nos enfantillages
bercée par le souffle
d'entre les feuillages bruissants
au carrefour de nos destinées
que l'obligé des travaux et des jours
ne peut freiner
dans cette ascension
accompagnée par le clair regard
porté sur les choses de l'Esprit
outrepassant la solitude des grands fonds
à même d'accueillir
en recueillement, intimité et méditation
le dragon à la perle
au bord du cercle de Vie.


905

Ένα σπίτι στο λιβάδι

De nuit comme de jour   
une énigme à deux sous
pour un cotylédon de Dieu
sortir les violons
sous la halle
à ranger dans les panières d'osier
les restes du festin.

Tout ça n'arrange pas les affaires
du marchand de grenouilles
alors que s'organisent sur la grand-place
maints ateliers démoniaques
des ateliers de démonstration
des ateliers de confession
n'empêchant point les démangeaisons.

De nuit comme de jour
à la merci d'un burn out
nous avons enfoui la tête
dans le sable des contingences
faisant jaillir une ribambelle d'enfants
vêtus de sacs de jute
auxquels manquaient les coutures de l'esprit.

Pleurez
et n'y revenez pas
les bruns et les noirs sortent des abattoirs
comme escargots après l'orage
à se faufiler au son de la flûte
bannières au vent
vers le grand raout des hamsters.

Terrez les âmes au fond des cimetières
et gardez-vous des brancardiers
à la sortie des urgences
montant la garde
aux portes de la cité
démarche vacillante sous la lumière des becs de gaz
que des papillons de nuit tentent de séduire.

Marchez droit
jusqu'au trou creusé la veille
pour à genoux une balle dans la nuque
évoquer cette dernière lune
où panser ses plaies
remuait avec tristesse
le souvenir des rires avant que la pluie cesse.

Rebellons-nous
soyons de poudre et d'estoc
les environnants de la cause
avant d'être renversé par un vent mauvais
nous les remueurs de fonte
que le feu des forges encanaille
avant la fermeture.

De nuit comme de jour
s'agissant de l'ennui
courons nous mettre à l'eau
pour barrière levée
de par le vaste monde
réinventer la petite maison dans la prairie
au coût énergétique énigmatique.


904

Οι τραυλοί

Μιλάς εκ πείρας
και δεν την ήξερα
μπροστά στον τοίχο
προσπαθούσες να πετάξεις μακριά.      
 
Δεν θα υπήρχαν άλλες ταλαιπωρίες
αν όχι επιμονή
αυτής της αδυναμίας, δυσλεξία
αγάπη πληγή σε ξεχασμένα βιβλία.      
 
Θα κοιτούσε ψηλά
με το βλέμμα καθαρισμένο από κάθε προκατάληψη
και την απόλυτη ελαφρότητά του
θα ήταν γαμήλια πορεία.      
 
Θα ερχόταν εν αναμονή
χωρίς να γίνει η θέληση
ώσπου τα φυτά νεύσουν
στο μπουκέτο αρωμάτων τους.       
 
Θα έδινε λίγο χρόνο στον εαυτό της
να επιτύχω
σε αυτό το γρανιτένιο ανάχωμα
με καθαγιασμένες κούπες.      
 
Ούτε προκλητικό ούτε περιχαρακωμένο
θα μιλούσε για τα πρώτα παιδικά της χρόνια
άτακτα
το κεφάλι έξω από το νερό των ονείρων.      
 
Οπότε θα πετάξω πραγματικά
ανακατεμένα μαλλιά ανάσα αναβάτης
αποφασισμένος και άμεμπτος
η φωνή που κυνηγά τα σύννεφα.      
 
θα μπω στο ψαραετό
στην απόδοση του σώματος που έχει επιτευχθεί
κοιτάζοντας τη σκιά του
για να το γνωρίσουν καλύτερα και να το πλημμυρίσουν φως.      
 
 
903

φυσητήρας ξύλου

φυσητήρας ξύλου
με φθινοπωρινά φύλλα ενωμένα
τρέφεσαι με συναντήσεις
για να εκδηλώσει την οργή του δαιμονισμένου.      
 
Δεν πειράζει
από το Καραβάτζιο που πήρες
οι πλατιές χειρονομίες στράφηκαν προς τη γη
και τα παστέλ χρώματα των λέξεων του μελιού.      
 
Εκρού χαμόγελο κάτω από τα κέρατα
το κενό του ενδιάμεσου
ωρίμασε να δώσει   
τριανταφυλλιές της αγάπης.      
 
δύναμη τέσσερα
στο σταυροδρόμι της πεντακάθαρης πίστης
σηκώθηκες λίγο πυρετώδης
να φυσήξει το βέλος της γραφής.      
 
όμορφος κομήτης
της απόλυτης απορίας
μπορείς να κάνεις λάθος
στο πετσί του τολμηρού πράγματος.      
 
μπορεί να με κρατήσει
στη μυρωδιά της αγιότητας
φυσητήρας ανάμεσα στα δόντια
στο μπροστινό μέρος της νύχτας.      
 
 
902


Μιλήστε με βοσκοπούλες

χίλια φτερά τζαι
σχηματίζουν τραγούδι σε αυτή τη γη
όπου κυλάει το νερό
και ανθρώπινο αίμα το ίδιο.      
 
Για περισσότερη αυτοπεποίθηση
με την έννοια των πραγμάτων
Κάλεσέ με
προς την 0683031759.      
 
Μπορεί να είναι
ας υπάρχει τηγάνισμα
αλλά θα είναι για το καλό του κόσμου
πριν μας σκεπάσει το κύμα.      
 
Στο όρος Αραράτ λοιπόν
θα υπάρχει ήλιος
και θα εκλεγούμε
με μεγαλύτερη από εμάς.   
 
μαζεύω
χιόνι από τα ύψη
θα κατεβούμε στην κοιλάδα
μιλήστε με βοσκοπούλες.      
 
Κι αν μας προκαλεί η Γριά
ας παλέψουμε με το χέρι
με τι προσφορές
τις αυστηρότητες της ζωής.      
 
Salsify και σκόνη ρυζιού
προκαλούν ευγένεια
χωρίς το μαύρο
απενεργοποιήστε τη γραφή.      
 
Ας αγκαλιαστούμε λοιπόν
εμείς οι ρυθμιστές πυροτεχνημάτων
με την ονομασία σε απόχρωση και διά
τα εσωτερικά τέρατα που μας κάνουν σπουδαίους.      
 
Ας πάμε σε εμάς
ας περάσουμε τις δονήσεις
και ας αφηθούμε
μπροστά στην πόρτα της αγάπης.      
 
 
901

Σήμερα το πρωί στις πέντε

Αυτό το πρωί
στις πέντε
Πέταξα γυάλινα μπουκάλια στον κάδο των σκουπιδιών
έτσι που σπασμένο
ανεβαίνουν σε κομμάτια
και αυτό με την υπεράσπισή μου
αντανακλούν τα δόντια
ενός σαγονιού τυραννόσαυρου
και πανικόβλητη φόρεσα το φάλσαρδο μου
να κατέβει στον κήπο
unsubscribe shouts και S.O.S
του περιβάλλοντος φυτού.      
 
Ξαναβάζω τα κομμάτια του μπουκαλιού
βάλτε τα καπάκια ανάποδα
πισινό επάνω
να γράψει το αλφάβητο του ουρανού
και αυτό εν καιρώ
ξαναδιάβασε τα γράμματά σου τόσο όμορφα και παχουλά
να μας ανοίξει 
στο κάτω μέρος των νταμιτζάνες
 στη δίψα των άλλων.
 
 
900

λειψανοθήκη

Εδώ είναι ένα
που θα καταλήξουν μέσω
μετρώντας τα βήματά του
στον κήπο της αυγής.      
 
Πότε θα φανούν τα λουλούδια
μνήμη που αναδύεται από μια φθαρμένη τσέπη
θα υπάρξουν ευεργετικές βροχές
σε ολη τη χωρα.      
 
Χάρη
η καθημερινή ζωή θα είναι ήσυχη
στο κάτω μέρος του κλειστού κρεβατιού
όνειρα που έρχονται.       
 
Τίποτα πολύ συναρπαστικό
ότι ο καιρός θα είναι
να παρακολουθώ τη νύχτα
το τελευταίο θραύσμα της μυστικότητας.      
 
Θα ανοίξεις την καρδιά σου
το προεξέχον πομέλι
της ακραίας μοναξιάς
χωρίς να τραγουδάει ο κότσυφας.   
 
Στο Vincennes-sur-Seine
μπάνιο τα είκοσι χρόνια
ευσεβής εικόνα
σε εκκρεμότητα αδελφή ψυχή.         
 
 
899

Κινητοποίηση του φυτικού βασιλείου

Ερευνα
ερώτηση
φως
όταν οι εντάσεις διογκώνονται
που προέρχονται από επίγειες εντολές.      
 
οφιοειδής ανύψωση
φουσκάλες
σε χωρητικότητα
για την προώθηση του αργού
χωρίς να ταλαντεύεται ο κορμός.      
 
Να γεννηθεί
να ανθίσει
το φυτικό βασίλειο κινητοποιείται
και αναβάλετε τον αφανισμό
από τα βάθη της γης μέχρι τα ψηλότερα του ουρανού.      
 
Στο δρόμο του προς την αιωνιότητα
Αυτος ακουει
και γίνεται ο διοργανωτής
ενός παράξενου κυκλώματος
ενέργειες που συνδέονται μεταξύ τους.      
 
Άνθηση στον αέρα
και να ξέρεις από μέσα
η ιεραρχία των παραμορφωμένων αναφορών
από τον πολλαπλασιασμό των προσδοκιών μας
έσκασε το λεπτό χαρτί της ευπρέπειας.      
 
Τότε είναι καιρός
να κόψει στον πολτό
ένα παχύ κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης
για να μαγέψει τη μέρα
ενός απροσδόκητου που προκύπτει από την καρδιά των πραγμάτων.      
 
 
898

Τόσο έτοιμος τόσο αριστερά

τόσο έτοιμο
έτσι αριστερά
στο ανοιξιάτικο παρτέρι
τα δάχτυλα των ποδιών της βυθίστηκαν
στο γρασίδι στη δροσιά
κάτω από τον ερωτευμένο ζυγό
κοχύλια καμβά.      
 
Υπήρχε εκεί
ένας μικρός χαρακτήρας με σηκωμένα πόδια
παρά άφθονη γενειάδα
αγκυροβολημένο στο ηλιοστάσιο του γάμου
και αυτό το ένστικτο είχε παραιτηθεί
cattail στη μέση ενός λιβαδιού
στη ζωγραφική της σελίδας.      
 
Σε πλαίσιο παραθύρου
μια λέξη δημιούργησε χρόνο
καθώς στραβώνουμε
κάτω από τις κρεμάστρες του θεάτρου
για να διαμορφώσετε κάποιους ήχους
καθώς περνούν πληγωμένες ψυχές
περασμένα ξόρκια.     
 
Κομψά ρουστίκ
το δυνατό χέρι ενός αποχαιρετισμού
φόρτωσε τις αποσκευές της αυγής
ενώ βουίζανε με μικρούς θορύβους
ηθοποιοί στην πορεία του κόσμου
στο ποδοπάτημα
φτιαγμένο από ψήγματα από το καλύτερο λουλούδι της ύπαρξης.      
 
 
897