Πλέον, είναι δυνατόν να είναι κανείς και η συνείδηση της συνείδησης του … και εκεί, είναι το Είναι της ύπαρξής μας που αμφισβητείται, που μας φέρνει πίσω στο το υπαρξιακό στο ουσιαστικό, αυτό το ουσιαστικό που δεν είναι κάτι αφηρημένη αλλά Ζωή της ζωής μας, την ανάσα της αναπνοής μας, η συνείδηση του μηείναι επίγνωση….
Τι αμφισβητεί όχι μόνο το αναλυτικό μας μυαλό, αλλά το δικό μας “Οραμα” και μας καλεί να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπέρα εικόνες και συμπτώματα στα οποία μπορούμε να σταματήσουμε. Είναι τότε να ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα, είναι η αρχή της σοφίας.
Μπορεί να έρθει η βροχή, θα είμαι εγώ στη βροχή που χτυπά το έδαφος, ΠΟΥ θροΐζει και ανασηκώνει τα αρώματα. Θα υπάρχει επίσης το Είναι-Παρουσία αυτού που έφτασε, αυτή η επίγνωση του να είμαστε εκεί και έξω από όλα όσα μπορεί να μας συμβούν, τη στιγμή της συνάντησης όπως δεν έχει συμβεί ποτέ, αυτή η λάμψη της χάρης που μας δένει με πολύ περισσότερα από εμάς, στο άσμα της εκπλήρωσης και αντίο, διαλυμένες αισθήσεις και αντανακλάσεις, εκτός από το ζωντανό και το θάνατο του η ταυτότητά μας, εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που μας είναι ξένο και που εξωγήινο, πολύ πριν πέσει η βροχή, καλά αφού στεγνώσει το χώμα.
Είμαστε και υπήρξαμε, ένα ίχνος, αλλά ένα ίχνος που ανταλλάξαμε τη γνώση με τη σιωπή, η αναστολή των επιλογών νοήματος για το Είναι, ένα με τον εαυτό του, να είσαι α.
495