Les œuvres d’art sont des électrochocs qui nous obligent à percevoir l’absolu. Elles nous interrogent sur nos endormissements en nous obligeant à l’interrogation .
Le visible convoque l’artiste à s’étonner de ce qu’il voit et pressant. La matière révèle ses secrets et le contact se produit entre l’âme patiente, observatrice et agissante de l’artiste et la matière qui s’apprivoise en se laissant façonner . L’artiste pénètre le visible, le sensible, le réel. Il les fait sien par la vie qu’il leur donne sans en faire des objets. Il ne reste pas prisonnier des apparences, des résistances et des habitudes de la pensée mentale. Il préserve l’aptitude à l’émerveillement face au réel en percevant en permanence la faille séparant le monde naturel et authentique de la matière chosifiée . Et derrière l’apparence de la création il perçoit le mystère de l’ordre caché. Il élève la science de l’art au niveau des qualités de l’esprit pur. Le feu d’artifice de son inspiration crée le moment poétique, contemplation innocente d’au-delà des certitudes connues tout autant qu’engagement sur le chemin de l’émerveillement .
L’admirateur, le disciple, par contagion intuitive, saisit l’interaction entre l’humain et l’environnement, entre l’humain et l’univers .
O artista por a a dobre observación da súa interioridade e da contorna pon de manifesto o forma poética eternamente renovada. Hai un diálogo imprevisto, improbable, entre o creador, home animal-humano de carne e sensacións mesturadas e o materia. O artista convértese, o tempo dun mergullo na luz da alteridade do mundo, o servo do que o prolonga, do que o abafa igual que o que o glorifica. El resulta ser a memoria universal, unión impensable do absoluto e da súa manifestación. Unha cristalización de o acontecemento trae o estoupido dunha verdade soterrada, visible neste momento onde o amencer do que está a suceder está no cerne do seu misterio, como unha cita oculto que subxace na aparencia da creación. Continuando a súa busca, o a curiosidade e a sensibilidade do artista guíano cara á percepción e a intuición da estrutura invisible das cousas .
E o material ábrese como unha rosa no verán ante a alma activa, paciente e contemplativo do artista. A materia está domesticada, ela faise acolledora e déixase forma. O home animal-humano, nunha nova intimidade de si mesmo desaparece para dar paso”Humano”, a unha dimensión universal onde a beleza se expresa e existe. O artista é entón a. É un instrumento de nova enerxía e plenamente a si mesmo. Revela a natureza humana . O artista a través do seu xesto de creación vive. Recibe e vívese. El é movemento de movemento antes de ser unha cousa ou alguén. A el gústalle. El é intensamente diversidade, dualidade e multiplicidade. El é gran de po atento aos incesantes trastornos da orde universal. El é o noivo das moitas vodas que lle esperan ao final do salón sombra e luz do seu obrigado curso .
152