Ένας τοίχος από τσιμεντόλιθο κάτω από τον λευκό τοίχο .
Ένα πλαίσιο σε σταθερή τροφή να κρυφτείς , και προκαλούν την απροσδόκητη άφιξη του άλλου ,
ο τοίχος περνά .
Μια κατάπληξη , ένα κόμμα που λέγεται ήσυχα , ένα βλέμμα χωρίς όργανο , τη δυνατότητα να είναι το στήριγμα ενός ήχου .
Το ξετύλιγμα τριών βημάτων της διάρρηξης πραγματοποιείται χωρίς βιασύνη .
Το κάτω μέρος , μυστικό σκάφος του θόλου ; το ενδιάμεσο μέρος ,αυτός που απομονώνει και προάγει την κοινωνική ευημερία ;το πλαίσιο του κόκκινο ξύλο ,αυτός που δεν υποχρεώνει σε τίποτα .
Αποτυχία λογικής ,μια γρατζουνιά στο ρύγχος εκείνου που περιμένει το αναμενόμενο , και ακόμη ,από αυτό , στην άλλη πλευρά του τοίχου , η ανεξιχνίαστη γκάφα ,όπου αμίλητος ,βλέπω και ακούστεη καταιγίδα μπαίνει ορμητικάμέσα από το παράθυρο χωρίς παράθυρο και χωρίς κουρτίνα .
Η κορνίζα δείχνει το θέαμα αλλά οι εκπομπές δεν παιδεύουν ; όσο για τα δόγματα είναι ακόμα χειρότερο , αυτοί που είναι οι γκρίζες εικόνες που περιβάλλουν την ψυχή και η ψυχή δεν είναι πια ήσυχη .
