Un a dous
Pasei polo taboleiro
Un barco che digo
Estaba nun barco
Co mar arredor.        
 
Para contarvos todo
Estaba soleado
A xeada crepitaba baixo o zapato
punto de paxaro
Só paseantes cos seus cans.        
 
Saquei as mans dos petos
Para facer unhas fotos
E atópame alí arriba, na vela superior
Para cheirar o bo aire
Baixando volcáns.        
 
Baixo o tufo de árbores brancas
Alí estaba un cabalo
Falei do país
respondeume : " Grazas
Non pensei que estarías aquí ".        
 
Un encontro emocionante
Para abrigarme    
Sería necesario unha loucura
E bota o anel á caldeira    
" Abre Sésamo ! ".        
 
Mucílagos no vento
cabelo de anxo
Música mesturada e silencio
Baixo os ollos pechados do amencer    
Antes de que a árbore se incendie.        
 
Un po de estrelas levantouse
A través da fiestra do restaurante
Invoquei o maná de Vercingétorix
Sen riscos e en voz baixa
Para que chegue a infancia.        
 
 
956

O inesperado pode ocorrer
Nena con coletas marróns
Cuxa vergoña de ser unha illa máis que unha á
Combina a nosa vista fóra de Limagne
Cara a estas empinadas ladeiras de montaña
Ofrecido ao camiñante
Este mentor de ourivería
O Duque do Gran Duque
O ouro de Tournemire
En liña co santo dos santos
Montando nunha árbore.        

Nena de tenrura
Carmine van
Con ollos variados
Cun beizo discreto
Que non tiña permiso
Para cumprir a túa palabra
No papel de pai
Como pola fiestra pasou
O gran carpintero manchado do pensamento
A frecha forraxeira dun destino
Risas de mañá.        

Dulzura das parturiñas
Cada escuma para o boceto fino
ofrecido a quen veu
O paréntese dun mirador
Branco de branco    
Na túnica do bardo da néboa
Na parte superior e inferior das ladeiras
Poñerse gris dun xeito tan suave
Deixe os pinoles secos dos bosques de Laroussière
Suficiente para o último brote
No fogar de Frugères.        


955

Ás follas de néboa
No cruce dunha mirada
Aquí está
Esta segunda vida.        
 
Comezar
Preparación realizada
Para viaxes terrestres
Na resurrección inmediata.        
 
Dende o punto de viaxe
Só unha estrela
O brillo doutra estrela
A estadía dos Superviventes.        
 
É o nacemento celeste
Despois de absorber o trauma
Vinculado á transferencia
Do que é o noso Dobre.        
 
Antes do Reino
Aí está a investigación policial
Con este colchón de aire que localiza o invisible
Ao baleiro sideral.        
 
Onde estamos ?    
Que facemos ?    
Non hai tempo
Non hai espazo.        
 
Último momento na terra
Signo do infinito
Verticalidade triunfal    
Todo está rubricado dende o principio.        
 
A maleta ao longo do brazo
As cousas serias non acaban de comezar
Na grella de saída
Unha nova viaxe.        
 
Viaxa a este nivel
Non por curiosidade
Pero por amor
Axudar.        
 
Vagando
A sede moi forte saciada
O voo en espiral dun planeador
Afondo no que non sabemos.        
 
Continuar o ascenso
No entendemento
Sen recompensa sen castigo
Nada máis que a actividade en si.        
 
Para descubrir
Non hai cores brillantes
A intelixencia desapareceu en certos círculos
Círculos ata o infinito.        
 
 
954

Imos correr polos camiños claros
A caza de bolboretas
Onde coller a margarida
Na terra dos seres sabios.        
 
Poñamos a man na varanda
Dende a escaleira que evitamos
Como as palabras demasiadas
Para todo para nada.          
 
Rachemos o muro das nosas paixóns
Lembrando o tempo das máscaras
Rumped no pozo
A xente do barco o noso inferno.       
 
Coidémonos da nosa viaxe
Átanlle as canoas
A escuridade da procrastinación
Sobre o mantel de María.         

Baixo a pancarta ardente
Camiñamos cara aos castelos cátaros
Luz de fachos na cabeza
Ao ritmo de pífanos e tambores.        
 
Coñecemos os oficiantes
Diante da lousa de granito
Onde queimar os ollos
Polo lume da matogueira ardente.       
 
Con para armadura
As bágoas do romance
Espolvoreado con po de ouro
Baixando das bóvedas.        
 
Murmurar pola mañá
A música dos anxos
E non posúe nada
Do que o sabor do sangue.        
 
A cruz de Malta que brota do Coro
Recorte na nave
Os escudos da cabalería
Vagando polos corredores laterais.        
 
Sesenta metros baixo terra
O frío das rochas sólidas
Deixa pasar o goteo
Dunha auga misteriosa.        
 
Salto musical
Arpas con mans escasas
Anunciar a sementeira
Contra o pano de fondo do vento autan.        
 
As fillas e fillos do Futuro
Tece as súas imaxes
Dunha fiestra a outra
Da casa ménsula.        
 
Un punto vermello alí arriba
Comeza un descenso lento
No cruce do cruceiro
En resposta á apertura da porta.        
 
Un puño brota ao amencer
Uns poucos miles de anos
A fonte de milicianos e patriotas
Sentindo a estrela do adorno vexetal.        
 
Nas mandíbulas dun segundo pasado
Perder á morte
Os himnos rebuznos
Da nosa escolta de pergamiño.        
 
Con maná cheo de pétalos
Infancia desordenada
Milagre profético
Diante das árbores do oráculo do xardín.        
 
Os mozos solidarios emigran
Fuxindo dos códigos de nacemento
Para levantar as estatuas de barro
No paso das promesas.        
 
Na época dos pioneiros intelectuais
Xogar convértese en canto sostido
En alianza coa verdadeira alegría :    
A présa cara a unha lingua descoñecida.        
 
Déixame sorprenderme
Pata inchada e rota na cara do penedo
Precipitar dor aguda
Ao baleiro da chamada.        
 
Destaca o teu nome
A crenza no carbono forestal
Para afastar os anteojos do medo
Construíndo tempos futuros.         
 
Baixar á xente da moderación
Desde os seus apoyabrazos de vixilante
Para desenvolver a sucesión
Da Auga da Materia e do Sol conmutados.           
 
 
953

Escolle
Brancaneves
Ou a dispersión de herbas secas
Pensamento vertical ou horizonte inconmensurable
Leva á razón
O espasmo engurrado
Pequenos detalles
Captación de traxectorias     
En aumento de enerxía
Onde pola reflexión
Esta profundidade
En casca de noz
Tráenos de volta ao camiño.        
 
Contando as historias
Aos nenos dito
Xunto con froitas e sementes
Augurante do momento
No garfo da améndoa    
Onde o esquío de barriga branca
Rachar a abeleira.        
 
Así se tecen as ligazóns
Entre pares de opostos
Para refrescar
Quen antes ou despois
Dará o primeiro paso
Cara ao encaixe relacional    
Onde a luz moi brillante
Cego
Tanto como a máis espesa escuridade
Consciencia ampliada
O punto de equilibrio
O punto medio.        
 
 
952
 
 

Reúne o teu sorriso
E as túas caricias
Para vir
No oco do val
Colle a emoción
Baixo a á dunha vide
O que une o vento e a luz.        
 
Para aparecer máis preto da terra
Xera o micelio da alma
Adorno coma unha suave chuvia
Fricción de corazón a corazón
Pois nas cornamentas
Mira a cara riseira do fauno  
Borracho de ganas.  
     
Galanterías de veludo
No escenario do paso no sotobosque
A petición dun gorgoteo
Que emite a fonte
Garland descendeu do ceo
De anxos chispeantes
Con cancións melodiosas.        
 
Inmobilidade perpetua
Dun xesto unha vez evacuado
Ferramentas de fragrancia de compromiso
Con facetas positivas negativas e neutralidade
O mundo esixe distancia e duplicación
Ao acceder ao agarre da dependencia
Dunha loita permanente.        
 
Teñoche
Agárrame
Quen rirá primeiro
Afrontará o día
Presenza e asociación    
Agrupa as miñas irmás
O reflexo dos nosos pensamentos.        
 
Poursuivre le chemin    
Au sein de la plus épaisse ténèbre    
Fait étreindre par expérience    
Et sans crainte de chute    
La divine cueillette    
Dans les jardins retrouvés    
Avant de basculer dans l'infini.        
 
 
951

Sont venus    
De bon matin    
Les lapins de Gergovie    
Les lapins de la Vie    
Sur le promontoire de leur avoir    
Cette vue superbe sur les Dômes    
A charge d'hommes    
D'être des leurs.        
 
Diante da herba seca
Aí está a codia
Ás boliñas divertidas
Endurecido e compactado
Por pisoteo
Á luz da lúa escóitase
Anfitrións destes lugares
As orellas levantadas cara ao que vén.        
 
Para calar
O sol invertido
Dirixe os seus raios cara a dentro.        
 
Expresar o encerro do eu
Este esplendor inimaxinable
Do que queda.        
 
Con herbas secas
A coraxe de ter sido pasto
Polas ovellas.        
 
Ao ceo
Perlin pinpin en po
Dun día eterno.        
 
Entre a vixilia e o sono
Unha sobreexistencia anticipada
O paso cara ao Eu.        
 
 
950
 

Vociférer    
Des mots et des mots    
dans l'enclos rond    
Des violons de l'esprit    
Sans que mal y pense    
Rien qu'avec un peu de suint    
Tels le son de l'âne qui braie    
Le sans-son de l'âme qui s'élève    
Le crachotis de la pointe du stylo   
Sur le papier dispos.        
 
Mortifier    
La fécule des outrages     
Sur le râble dodu des manigances    
Au cours des incartades    
Où la nuit tarde à se mettre à jour    
Quand le jour point    
Pour peu que le remugle des souvenirs    
Soulève la plaque d'égout    
Laissant paraître les monstres souterrains   
de plastique et d'amiante affligés.        
 
Vivifier    
Sans se fier au fier-à-bras des convenances    
En allant scier consciencieusement     
Le bois pour l'hiver    
Que les petits viendront quérir    
Quand neige et glace feront couche dure    
Et que les poêles en toute gratitude     
Frottées de couenne et de gee    
Engendreront crêpes et gâteaux    
Pour des quatre-heures de la procure.        
 
Puissions-nous connaître le printemps    
L'ardent pourvoyeur des cerises et du bon temps    
Le correcteur des fautes de goût    
Sous la guirlande-guinguette des rires fusants      
Quand notre nature d'éclore et de s'épanouir    
Fera fusion consommée     
Chrysalide émergeant en perfection    
De la chenille au papillon    
En innocence de l'instant    
Entrelacement du vieux sage aux pampres de la vigne.        
 
 
949

Lévame da man
Grandes homes Grandes mulleres
Á porta dos templos
Cando se consume o día
Pasa a chave aos iniciados.        
 
Un soleil las frictionne l'horizon    
En son point de mire    
Ce don de plume    
Que le Simorgh à l'envol vertical    
Place sous l'aile des marées.        
 
L'estran aux tâches noires    
Respire mollement en attendant le flux    
Traversé de paroles vibrantes     
Sous le souffle naissant    
De la nuit venante.        
 
En sa matrice reine    
Fuyant les douleurs de la journée    
La Femme  dépose la boîte délabrée    
Dans une flaque de mer    
A la merci du suçon des varechs.        
 
No espello da posidonia rubor
Aves en escuadróns rápidos
Encanto cos seus berros enfiados
A inmensidade do lugar
Contraste prateado do ceo e do mar enfrontados.        
 
Busca no fondo dos meus petos
Nenos na Pasaxe de Groix
Así que as perlas acumuladas
Proxectando os seixos dende o alto das dunas do futuro
Cara aos nosos mestres ascendidos.      
 
 
948

Immense    
Et blême de l'appel en finitude  
Cet havresac de souvenirs    
Plein de gratitude    
D'avoir été    
Homme en bout de terre    
Parure extrême des salves dernières    
D'un chant de paix    
Où dormir est feuille d'automne    
Pour les yeux du pâtre éternel.        
 
Pleure le poète    
A mille verstes d'ici    
Vers les collines du sans-souci    
Quant le vent frais du printemps    
Amène narcisses et jonquilles    
Au ras d'une pelouse hivernale    
Et qu'alouette des champs    
Peine à s'élever par dessus la planèze    
Aux fougères posturales    
Crosses recourbées    
En bordure de murettes.       
 
Fière et élégante    
La courbure des frênes    
Gémit dans la carbure    
D'un brouet de soirée    
Femme attisant le feu    
Homme de gaucherie durci    
Devant l'âtre    
Où le chou finit de mijoter     
Près d'un plat de lentilles    
Dans le crépitement des flammes chevêches.        
  
Surgissant de la brume    
Le cheval apparaît    
Blanc des souvenirs d'herbe grasse    
Le regard filtré par des cils doux amers    
Frottant son museau    
Confiant, sur la main du voyageur    
A remonter le champ     
En lisière des bois    
Là où le temps hennissant   
Affronte la flèche décochée par le but à atteindre.          
 
 
947