Ζώντας τον καμβά καλυμμένο με χρώματα και στις δύο διαστάσεις από το ένα στο άλλο οι βούρτσες κινούν τον αέρα coulures aux lanières gouleyantes τα σημάδια εκκολάπτονται μόλις επιστραφούν στην καταγωγή τους. Κλειδαριές ανοιχτές η άνοδος των συναισθημάτων μοναδικό κύμα γεγονός όταν το τόξο κάνει λύσσα νερό και ακτή ανάμεσα σε σειρές από πλατάνια au vent sifflant sur les bourgeons à venir. 500
Ο ποιητής δεν ξαναδιαβάζει Αυτός γράφει Δεν επαναλαμβάνει ποτέ τα βήματά του Il s'éprend de l'agitation des foules. Καταλάβαινε και τα πάντα και τίποτα. Το μεγάλο απόσπασμα. Η ποιητική έκφραση είναι κακώς μελετημένη Mais elle réfléchit le monde. Το εξωτερικό είναι πηγάδι λέξεων Των κακών - ένα - u - Χ À la source des mots. Ο ποιητής δεν σώζει την ανθρωπότητα Προσπαθεί να σωθεί Του Στις υπαρξιακές του στρεβλώσεις Qui le font s'ouvrir. Le poète est un gyrobroyeur Είναι ο λογοτέχνης Άλλες υπάρξεις Παρόν ή παρελθόν. Είναι ο στίχος και ο καρπός Και ο θόρυβος Και το ποτήρι και το νερό. 499
Ο καιρός δεν συνιστά καμία παραγγελία ; τι είναι η διαίσθηση που είναι τυφλή στο χρόνο .
Ο χρόνος είναι μόνο το παρελθόν και η αιωνιότητα . Είναι αδύνατο να σκεφτείς την ώρα, για να αρπάξουμε τον χρόνο . Η έννοια του’ “αυτη τη ΣΤΙΓΜΗ” είναι οξύμωρο
Ο καιρός ? Αυτό κατακόρυφη παρακέντηση ανάμεσα στα δύο μέρη του παραθύρου ; ένα μέτωπο, ένα μετά, ένα κοντινό, μια αριστερή αίσθηση / σωστά, μια διαίρεση, κάπου αλλού ? Η σκέψη ασκείται στον ορισμό της … και ο χρόνος περνάει μέσα από τα δάχτυλά μας .
Ο χρόνος κάνει κοινή χρήση ούτε σύνδεσμος ; επιτρέπει έναν ψευδή διάλογο μεταξύ δύο ψευδαισθήσεις, γεμίζει ένα τρομακτικό τίποτα, επιτρέπει τη μικρή κουβέντα χωρίς αναφέρεται το μετά, αλλοιώνει τη ζωή, μας καλεί “αμιλλώμαι” Αυτό που δεν πρόλαβε να είναι, για έλλειψη ζωής, με μη αποδοχή του το πεπερασμένο μας .
Το σύμβολο, του, είναι μια ενσάρκωση της πραγματικότητας, του τι κάνει τη σύνδεση μεταξύ του θέματος και το αντικείμενο .
Υπάρχει λίγο πράγμα πέρα από υποκείμενο και αντικείμενο ; υπάρχει η απήχηση της συνάντησης, Τέλος χρόνου .
Τι ΕΙΝΑΙ εκει αντιφατικός, αφελής, του ακρωτηριασμού μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου σε σχέση ξεκάθαρος, υπερβαίνει την ικανότητα ομιλίας . Ανυψώνει και ενθαρρύνει την κίνηση και δράση, που σας επιτρέπει να μεταβείτε σε άλλο επίπεδο πραγματικότητας .
Είναι απαραίτητο να αλλάζει τη θέση του αμφισβητώντας συνεχώς “ο τρόπος με τον οποίο Είμαι” σε σύγκριση με τον κόσμο . Και αν αυτό δεν μπορεί να είναι, αν υπάρχει επανάληψη ίδια πράγματα : είναι να χάσεις τον στόχο .
Για να πάω από ένα επίπεδο πραγματικότητας σε άλλο επίπεδο πραγματικότητας μπορεί να συμβεί μόνο όταν μιας ορισμένης κατάστασης διαθεσιμότητας, όταν κάτι μας διαπερνά κρυφά, όταν παρατηρείτε καθαρά χωρίς προκατάληψη, ενός διαλογισμού, μιας απελευθέρωσης βύσμα …
Τότε είναι που α νέα ώρα είναι, το στιγμιότυπο, η ώρα που γεννιέται, μια φορά εκεί, στο φλας της εμφάνισής του, χθές και σήμερα, ένα χρόνο εκτός χρόνου, ο πληρότητα της στιγμής, σαν να ήταν εκεί η αιωνιότητα, αυτή τη στιγμή, ένα ο καιρός γίνεται αλλού και από εδώ, ώρα συνάντησης, και το οποίο είναι πολύ περισσότερο ότι το άθροισμα αυτού που μας καλεί και αυτού που είμαστε, μια φορά μέσα ανύψωση που προάγει ένα άλλο επίπεδο συνείδησης, ώρα να πάτε, ένα ώρα ήδη εκεί, χρόνο που δεν είναι συστατικό, ο χρόνος που παρόλα αυτά εμείς λαμπερός, η ψυχή στη συνέχεια ανυψώθηκε, δηλαδή εμψυχώθηκε από τη διπλή κίνηση του το καλωσόρισμα και η αυτοθυσία συγκεντρώθηκαν στην αυτανάφλεξη .
191
Από άλμα σε άλμα
από χαμόγελο σε αναστεναγμό
από αναστεναγμό σε χαμόγελο
ότι και να κάνουμε
σήμερα θα αντιμετωπίσει το όριο
για αύριο
και μεθαύριο
σε βάρος κάποιας νύχτας αγάπης
~ καλωσορίζω το πέρασμα του χρόνου.
Εκκολάπτονται κάθε πρωί
στο τραγούδι του κότσυφα
η νέα αυγή
άνοιξε τα βλέφαρά του
για μια μέρα που ονομάζεται
~ παρουσία σε αυτό που είναι.
Βάλτε το σπίτι σε τάξη
τάισε την γάτα
πηγαίνετε στην αγορά
μεσημεριανό με έναν φίλο
άνοιξε ένα βιβλίο
κλείστε τις σκέψεις
στο λευκό λινό των αναμνήσεων
~ συμφωνία με ό,τι έρχεται.
498
Κομψή ανάβαση στις κορυφές των δέντρων
Μετά κάτω
στο τρυφερό κενό
κατά μήκος των φυσαλίδων δροσιάς.
Κόλλα στεφάνη
κατάλληλο για έντομα
ακόμα και ο ήχος της κόρνας
τους μεθάει.
Σκιερό πέρασμα στο κάτω μέρος του γκρεμού
αντανακλάσεις των πινελιών του ήλιου
μέσα από το φύλλωμα.
Και μετά τίποτα
απλά προσέξτε τι έρχεται
εφέ φωτός που ξεθωριάζουν
φτάνουν στο μαύρο νερό.
496
jam lisse
με ρυθμικές εκρήξεις
μιας αθλητικής μύγας
κατά μήκος της ρωγμής
τα χταπόδια σκιάς διαδέχονται το ένα το άλλο.
Στις ιερές πέτρες
φέρε το σκοτάδι στη χάρη του.
κόρη του ματιού του
ζελέ σταφίδας
επιπλέον οξύ
απέκλεισε οποιαδήποτε διαφωνία.
497
Πλέον, είναι δυνατόν να είναι κανείς και η συνείδηση της συνείδησης του … και εκεί, είναι το Είναι της ύπαρξής μας που αμφισβητείται, που μας φέρνει πίσω στο το υπαρξιακό στο ουσιαστικό, αυτό το ουσιαστικό που δεν είναι κάτι αφηρημένη αλλά Ζωή της ζωής μας, την ανάσα της αναπνοής μας, η συνείδηση του μηείναι επίγνωση….
Τι αμφισβητεί όχι μόνο το αναλυτικό μας μυαλό, αλλά το δικό μας “Οραμα” και μας καλεί να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπέρα εικόνες και συμπτώματα στα οποία μπορούμε να σταματήσουμε. Είναι τότε να ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα, είναι η αρχή της σοφίας.
Μπορεί να έρθει η βροχή, θα είμαι εγώ στη βροχή που χτυπά το έδαφος, ΠΟΥ θροΐζει και ανασηκώνει τα αρώματα. Θα υπάρχει επίσης το Είναι-Παρουσία αυτού που έφτασε, αυτή η επίγνωση του να είμαστε εκεί και έξω από όλα όσα μπορεί να μας συμβούν, τη στιγμή της συνάντησης όπως δεν έχει συμβεί ποτέ, αυτή η λάμψη της χάρης που μας δένει με πολύ περισσότερα από εμάς, στο άσμα της εκπλήρωσης και αντίο, διαλυμένες αισθήσεις και αντανακλάσεις, εκτός από το ζωντανό και το θάνατο του η ταυτότητά μας, εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που μας είναι ξένο και που εξωγήινο, πολύ πριν πέσει η βροχή, καλά αφού στεγνώσει το χώμα.
Είμαστε και υπήρξαμε, ένα ίχνος, αλλά ένα ίχνος που ανταλλάξαμε τη γνώση με τη σιωπή, η αναστολή των επιλογών νοήματος για το Είναι, ένα με τον εαυτό του, να είσαι α.
495
Συναυλία λευκοί νάνοι
avec petits bateaux bleus
frissons de l'âme.
Des nuages ténus
τα χαριτωμένα λουριά
λίστα
νότες μελιού
les pensées souveraines
déposées aux frisures de l'esprit.
Les passants du sans soucis
bouclettes silhouete
κάτω από το ηλιοβασίλεμα
μύρισε την αυγή
au travers du cèdre.
Mur granuleux
χάρμα οφθαλμών
ο κυνόδοντας του φεγγαριού
αντικατοπτρίζει τα όνειρα
χαμογελαστή κιθάρα
au glissedo des accords
Τι περιμένεις
κανενα απο τα δυο
si ce n'est cette brise
filtrant les souvenirs d'antan.
494
Συναυλία λευκοί νάνοι
μικρά μπλε βαρκάκια
είναι τα ρίγη της ψυχής.
Στα λεπτά σύννεφα
τα χαριτωμένα λουριά
λίστα
νότες μελιού
εγκατάσταση και αφαίρεση
κυρίαρχες σκέψεις.
Ξένοιαστοι περαστικοί
σγουρά δαχτυλίδια
κάτω από το ηλιοβασίλεμα
μύρισε την αυγή
μαργαριτάρια της νύχτας.
Στον κοκκώδη τοίχο
χάρμα οφθαλμών
ο κυνόδοντας του φεγγαριού
αντικατοπτρίζει τα όνειρα
χαμογελαστή κιθάρα
στον ερχομό των συμφωνιών
Τι περιμένεις
κανενα απο τα δυο
αν όχι κοινό αεράκι
η άρση των αναμνήσεων του παρελθόντος.
493
Αρχικά
υπάρχει συμφωνία.
τότε μόνος
καθισμένος στο έδαφος.
καταλήγουν να είναι σιωπηλοί
όταν φυσάει ο άνεμος.
Και συνεχίζει
από το έδαφος μέχρι το ταβάνι.
Να ταϊσω
το πέταγμα των πουλιών.
Petite main
μοιράζονται σώματα.
Τοποθετείται στο ζεστό
δέρμα.
Αναδύει την καλή μυρωδιά
λουλούδια.
Πολύτιμα Undines
πεταλούδες πετούν.
Στο φως των ματιών μας
τη φρεσκάδα ενός φρέσκου πρωινού.
Για να γράψω παραπάνω
τι φως μπορεί.
Για να χτίσουμε από κάτω
η φανταστική πηγή.
Γεμάτη πρόσωπο
το κερί λάμπει.
491