Είναι ο πατέρας που σηκώνεται το βράδυ    
 για να καθησυχάσει το παιδί.        
  
 Είναι το λουλούδι που στο βάζο του    
 δημιουργεί το νερό της δίψας του.        
  
 Είναι το παραπέρα να πεις ναι    
 δηλαδή σε περιμένω.        
  
 Είναι ο αϋπνικός που υποδέχεται τη νύχτα    
 χωρίς τις υποψίες της ημέρας.        
  
 Αυτή είναι η μετωνυμική σειρά    
 κάτω από την ομπρέλα της λήθης.        
  
 Είναι η σκιά που ρίχνουν οι αναμνήσεις    
 σε μια καθαρή καλοκαιρινή μέρα.        
  
 Είναι χαρά λαιμού και λαιμού    
 η σιωπή της συνάντησης.        
  
 Φεύγει στο εξωτερικό    
 όταν όλα ταιριάζουν με το πάσο.        
  
 Ανεβαίνει σε μια καρέκλα    
 κλόουν δημοσίως.        
  
 Παντρεύεται την κάνναβη και το ποντίκι    
 στην παλάμη του χεριού του.        
  
 Πηδάει στο νερό    
 πότε περνάει το όραμα.        
  
 Είναι ο τροχός που γυρίζει    
 όταν ο πυρήνας ραγίσει.                
  
 Είναι το τραγούδι που ανεβαίνει    
 σαν τη φλόγα στην εστία.        
  
 Είναι το τσαλακωμένο χαρτί    
 που το καλάθι υποδέχεται χωρίς τύψεις.        
  
 Είναι η σταγόνα του νερού    
 που κάνει ζιγκ-ζαγκ στο θολό γυαλί.        
  
 Είναι να ακούς τον λόγο του άλλου    
 χωρίς να χτυπάει τα φτερά του.        
  
 Είναι να σιωπάς    
 όταν μεγαλώνει η αναταραχή της ανταλλαγής.        
  
 Προστατεύει τη μικρή λέξη από το τίποτα    
 που βγαίνει τρέμοντας από που ξέρεις.        
  
 Μαζεύει το μήλο    
 χωρίς να αναγκαστείς.        
  
 Περπατάει ευθεία     
 προς την καταιγίδα του παράλογου.        
  
 Ανανεώνει τα βήματά σου    
 όταν δεν υπάρχει τίποτα να δεις.         
  
 Απλώνει το χέρι    
 για να λάβετε μελάνι γραφής.        
  
  
  
 573