No silencio do lugar   
 eses brazos ao redor do teu corpo   
 renovar o impulso   
 sen espertar medos.  
      
 Volven as cancións intercambiadas   
 ao longo das costas do pasado   
 murmurio de auga   
 ao vento dobrando as nosas ilusións   
 pálpebras medio pechadas    
 o voo do martín pescador   
 rasgo de sagacidade   
 no río das almas faladoras
 crujindo debaixo do talón torcido   
 armas ligadas por esta alianza    
 sen palabras   
 esquecendo o tempo dos sangues intercambiados   
 paso estreito dunha beira a outra   
 acompañando o abrazo   
 entregado ao ceo querendo    
 para recibirnos   
 ti e mais eu   
 saíndo dunha tempestade de corazóns.  

    
429

 Sno corpo de gasa   
 o seu cabelo negro azabache   
 na praia   
 pola mañá olores do océano.  
    
 Rañándolle o vestido   
 a ondulación dos seus lombos   
 ela montou a onda   
 cunha risa de serea. 
     
 Remexendo o aire   
 cos seus brazos como muller pintora   
 ela asinou o futuro   
 cun abrazo final.
      
 Levantando os dedos   
 cara á pupila opalina   
 ela ofreceu a súa alegría   
 no ollo da agulla.   
   
 Aos cantos da terra   
 ela prefería a nota clara   
 aprazando ata mañá   
 la couronne de thym.  
    
 Frago de Lúa   
 de sa marche de farfadet   
 a herba marram acariñaba o seu nocello   
 renovando a convocatoria. 
     
 Po estendeuse ata a coma   
 Polas palabras que o vento voa   
 a altura dos seus desexos   
 levantou un templo. 
     
 Ao lume a pota de burbullas   
 unha noite vagando   
 presenza neste   
 no sal da historia.      


430

   Vai e ven a min cabalo de melena marrón   
 nos peches da vida   
 montar a palinodia animal da sombra.  
    
 Norma habitual a consultar   
 sen memoria operativa   
 fragrancia das sombras dos recordos.    
  
 Para espertar no medio da noite   
 tateando sen medo   
 ser unha busca absoluta. 
     
 gaña o silencio   
 experimentar o recurso   
 cara á eficacia do segredo.   
   
 Nunca volvas atrás   
 a risco de ser visible   
 cando se espalla o rumor.
      
 O seu poder é o perfume de maio   
 alegre é a realidade,   
 cumprimento do Un. 

           
 428 

 O xesto é pesado   
 a forte pendente   
 os seixos rolan   
 insectos piar   
 a cebada dunha caricia ondulante   
 asina o alento invisible.  
    
 Os pensamentos voan no vento   
 ofrécense ao silencio primordial.   
   
 O peito incha   
 estou chorando
 ao paso dun sol absoluto   
 restos de alcatrán depositados   
 no pavimento   
 baixando ao porto   
 cun cheiro exhalado   
 par la vibration de l'ordre postural.   
   
 Xusto antes da Última Cea   
 a comida ensucia a mesa   
 as mans soben   
 para unirse plenamente   
 sobre a paz soberana.   
   
 Apelación ao máis alto grao   
 Frago de lucidez.   

   
427

   Recitado do Voo dos Estorninos   
 diante das colmeas ruxilantes   
 entrar na cerimonia   
 apilar os supers   
 abellas namoradas   
 innumerables viaxes   
 para nota por nota   
 levantar o clamor   
 baixo o dosel das faias.   
   
 Aloxamento a baixo custo   
 no hotel de enfrente   
 perderse entre as rúas   
 restaurar a imaxe da razón   
 devolverlle o silencio á súa verdade   
 abrir a maleta   
 sacar o arquivo das almas perdidas.      

 manexarei só   
 no alboroto das metáforas   
 para lanzar dardos   
 contra a porta de madeira   
 despois de esmagar a culata   
 No cinceiro   
 ofrecido por unha marca de aperitivos.    
 
 A lámpada chiscou un ollo    
 despois saíu    
 no templo onde todo está consagrado   
 as idas e vindas do camiñante   
 volvéronse máis misteriosos   
 aloxamento par  
 para rematar cun bico
 o descenso á cripta.
 

    
 426

   Nun abrir e pechar de ollos   
 o suficiente para dar un sinal de vida   
 antes do salto.  
    
 Polos rizos da mente   
 acumula datas secas   
 ás portas do deserto.    
  
 Fai clic na lingua   
 baixo a bóveda románica   
 onde todo se xunta.  
    
 Máis abaixo aínda   
 espido entre corpos espidos   
 colle a ra barriga. 
     
 De barranco en barranco   
 a árbore o noso refuxio   
 guía a respiración. 
     
 Camiña ata o cansazo extremo   
 onde a maleza   
 convídanos a voar.  
    
 Ollos grandes    
 como percheros   
 recoller as sementes do azar.   
   
 O sol ao acecho   
 crepe o muro de pedra   
 veo de noiva.  
    
 Parece no país
 a chegada do eremita
 pasos de musgo.


  425

 Esa cara tan sabia   
 polo desfile ardente   
 deulle aos machos do bosque   
 a nebulosa escorregada dunha noite de tormenta.  
    
 Isto ante a rabia do torrente   
 acentuado polo berro dunha rapaces   
 indignado cun estraño abrazo   
 a cornixa coas palabras intercambiadas.   
   
 O home e a muller   
 pola súa finxida alteridade   
 eloxiou a súa procura de visión   
 baixo a fervenza consagrada.  
    
 Paraugas ! Oui, o que pasaches ten sentido,   
 ter aproveitado este momento de encontros   
 polas sinapses do teu crebacabezas   
 permíteche poñer o vello de ouro.    

  
423