A carapuchiña vermella do prado de agosto engurrou os seus edredóns para, corolas abertas ás caricias do vento, esperar pacientemente, logo golpeando o branco co insospeitado alento de vida que os insectos polinizadores, pola súa embriaguez profética e poética, ofrecer ao exceso dunha natureza onde a marabilla silenciosa compite coa exuberancia da alegría .
028
Acceso ao coñecemento de o universo do significado está bloqueado. As dimensións da alma están veladas. Os motivos para vivir e a esperanza van minguando. A natureza convértese nun obxecto que usamos e sucio. As relacións entre os seres humanos individualízanse ata tal punto que o espírito fraterno e comunitario loita por expresarse .
Os marcos morais vólvense demasiado ríxidos só coller cotovías, pequenos paxaros das mesetas ventosas incluíndo os vertixinosos trinos seducen aos sectarios da orde levándonos cara aos erros da organización inhumana .
Sabedoría ou a viaxe espiritual realizados teñen a súa propia función noética. Dannos acceso a un rexión do Ser que os nosos sentidos e razón non nos poden dar .
027
Condicionado, levado ao tacón, obrigado a cadrar o círculo, ” l’ individual ” sobrevive nos arredores do seu camiño .
Ás veces os seus paxaros libres intuición que acolle co ollo do corazón. Xorde entón a xente rica terras onde a bondade, alegría, paz e amor brillan no arco da vella dos mil ollos .
É hora de coñecernos, entón eu, vivir ben para lograr, ao afirmar a súa singularidade, en contacto con outros .
Así brota” a persoa “ todo ao mesmo tempo Rei, Sacerdote e Profeta .
025
Le moment où la main peut se passer de l’écrit, où le stylo se pose et où le nécessaire est ce qui ne cesse de ne pas s’écrire .
Parce que l’essentiel, ce qui compte ultimement, est entre les lignes .
Nuits documentaires, désir d’extase, ouverture complète, ou simplement se donner, sans qualificatif ..
024
A la périphérie des cercles de ma curiosité
m’ai apparu le pré carré des implications mondaines,
noyau frelaté d’un fruit incertain
me convoquant à voir ” ce qui est. “
Libre expression
dans un rapport robuste et apaisé,
je me suis mis hors de portée
de l’enclos de mon intimité
pour m’ouvrir et proposer à qui “est là”
un bout de chemin à faire ensemble .
023
Oiseau-ego de la conscience de soi .
Cette nécessité-vide qui s’apostrophe elle-même .
Ainsi s’effondre le monde de l’éthique où nous avions nos motifs, nos fins et le Sens, c’est-à-dire la substance de la vie .
Moment de retour à l’universel qui en se réfléchissant révèle l’individu comme lieu singulier d’envol de la colombe, comme avènement de la personne .
022
Se o Home se atopa a si mesmo na súa profundidade do máis baixo, máis escuro e malo, enfróntase ás súas sombras, ao dragón que é fondo de si mesmo .
Se é capaz de abrazar este dragón e unirse a el, isto é cando o misterio estoura e é a plena conflagración do encontro .
O Turnaround preludio da Resurrección .
021
C’est l’aimer parce qu’il est dans sa singularité .
Il n’y a pas à le comparer avec des canons de beauté, de sagesse ou d’intelligence, mais simplement à laisser la réalité être pleinement ce qu’elle est sans la rapporter à nos idéaux .
020
L’eau de la fontaine d’Orcival est une eau particulière, proche de certaines autres bien sûr, surtout de l’eau du robinet, de celle de la bouteille plastique, de l’éprouvette, de l’eau de pluie, mais différente d’elles pourtant, et très éloignée encore de celle des bénitiers .
Et bien entendu c’est sa différence qui m’intéresse, cette différence qui par son caractère absolu est essentiellement processus de relation entre le contenant et le contenu, entre l’eau et son usage domestique ou imaginal .
019
A luz no seu monocromo atópase co frío da lousa.
Choque circunstancial desde abaixo dende arriba, levantamento probable neno durmido, transferencia de enerxía entre a noite e o día.
A luz é así, dobre servizo. alí reunión do ofrecido e do dado, a emoción que nos enche de amor no noso vulnerabilidade, o enfoque inquedo, o pracer dun voo que nunca parará porque é do niño que collemos os paxaros.
012