ΕΝΑ Beaumont σε ένα ξανθό πόνι έγραψα το όνομά σου η αδερφή μου των θυελλωδών νερών ξαναπράσινο κάτω από τη φωτεινή γραμμή ιλιγγιώδεις αναρριχήσεις .
Παραλλαγή επιβατών στο πιάνο των φωτοστέφανων το όνειρό σου και το χιόνι σου έσμιξαν με τις μεταμφιεσμένες άκρες των προγόνων μας με έκανε περήφανη στα πικρά κύματα .
Μητρικά φύλλα εποχή του ψέματος έχετε εξαντλήσει τον εαυτό σας σε φακούς χάδια πάνω σε ένα σωρό από σφραγισμένα σφάγια .
Κλάψε λουλούδι μου αναπνεύστε τη σιωπή στο κρεπ των πληγών μας το μέλλον ως ένδειξη προβληματισμού αγάπη μου Η δύναμή μου την ταπεινοφροσύνη μου .
Λέξεις κάτω από το βλέμμα των κλειστών πάγκων σαν τα χελιδόνια σε μια γραμμή εκκίνησης σιωπή του ανθρώπου που στέκεται στα όρια της επικράτειας προφέροντας απατηλούς αντικατοπτρισμούς μηνύματα μπράβο συμπαιγνία με την έρημο .
Οι λέξεις αυτούς τους φακέλους μετάδοσης αυτά τα πολεμικά όργανα γίνονται σκιές φωτός είναι το κοίλωμα μιας κοιλάδας για το παιδί κουλουριασμένο από τον πόνο . Οι λέξεις λένε νόημα ανάμεσα σε αφυπνισμένες καρδιές που σκορπίζει ο χρόνος χύνω ηλιόλουστες μέρες καταστρέψτε τα εξωτερικά είδωλα .
λόγια ειρήνης είναι ο σπόρος του δέντρου των προσδοκιών μας που τα κλαδιά του φτάνουν μέχρι τον ουρανό της ψυχής αυτά τα μπράτσα που φωνάζουν οι νύχτες μου στη διάθεσή μου να σε δεχτώ οικείο βαθιά μέσα μου . Εσύ φίλε μου το μυστικό μου τι σημάδια έχω συγκεντρώσει για σενα κατασκευασμένο από μαλακό κερί, της σάπιης ύλης, της ερωτευμένης οργής να αιμορραγούν τα σύννεφα της αμφιβολίας Ω φίλε μου ήταν λόγια σοφών ένα μεγάλο μυστήριο έγινε πηγάδι της επιστήμης η ήρεμη ενατένιση του πεπερασμένου .
Είναι μυστικό στα σκαλιά της ψευδαίσθησης στην κρυστάλλινη σκιά μιας πηγής λοξή περιπλάνηση που κανένας άγγελος ή δαίμονας δεν μπορούσε να αλλάξει αμνημόνευτη μνήμη έξω από τους τοίχους συλλογικότητα του φόβου .
Ειλικρίνεια , μια πτήση προς τον εαυτό του , μια πτήση στο πραγματικό , το αληθινό της χάριτος δεν αναζητά στολισμό σε αντίρροπη ενέργεια .
Η πηγή στην καρδιά του σκότους είναι η αλήθεια . Ας προσγειώσουμε τις εικόνες του εαυτού μας σε γεμάτους κάδους , ας προκύψει το παράξενο θέαμα του ανθρώπου που μυήθηκε από τη σκιά του . Στα νερά του πνεύματος, καμία εξοικείωση , τίποτα άλλο παρά απομεινάρια αρχαίας σοφίας στην αυγή των αρχών .
Στο φαραντόλιο των ψευδαισθήσεων παραμένει ο πυρήνας της καταγωγής . Γυρίστε χωρίς βιασύνη ο μύλος του μυαλού συγκρούεται με τον εαυτό του και πήγαινε ένα ταξίδι , έξω από το πέπλο προς τις πόρτες όπου ο άνθρωπος δεν θα ζούσε πια από την εικόνα του . Αγαπώντας πλάσματα πέρα από τον εαυτό μας . Αρθρώνοντας την αλήθεια με την καρδιά .
Η ψυχή σου δεν θα χωρίζεται πια , έργα και λέξεις που σχηματίζουν το ενιαίο .
Έξω από το θέατρο σκιών η ζωή δεν είναι παράσταση , είναι περιπέτεια σε αυτόν που βγαίνει από τη σπηλιά του κύκλωπα . Το μυστικό της ειλικρίνειας ενσταλάζει ζωή σε έργα και μορφές .
Πολύ συχνά , ακούμε , τι : " Ακολουθήστε το Μονοπάτι, το όνειρο να είσαι άνθρωπος, από να μπορείς να ισιώσεις την κολποσύνη της καρδιάς είναι ουσιαστική πρόθεση . Και για αυτό δεν χρειάζεται να μην φύγει, ξεφύγει από τις αλυσίδες του κόσμου " .
Αυτό είναι ψέμα !
Δεν υπάρχει ζωή , το να φύγεις σημαίνει να αποφύγεις την αναζήτηση της Αλήθειας . Οι αλυσίδες υπάρχουν μόνο στον εαυτό μας .
Αντί να έλκεσαι από αντικατοπτρισμούς εξωτερικός, προστατευτείτε από τα δικά σας κόλπα .
Σταματήστε να βρίσκετε καταφύγιο πίσω από ένα ψεύτικο ταπεινότητα .
Ρίξτε τον εαυτό σας στον ωκεανό της πρόνοιας .
Προτιμήστε αυτό που δεν ξέρετε , αγνοήστε αυτό που εσείς ξέρω.
Μη φοβάσαι το άγνωστο .
Η αλήθεια δεν καλύπτεται .
Είναι τα μάτια σου που φορούν το πέπλο .
Τα μάτια σου , πέπλα που πρέπει να ανοίξετε .
Ο σοφός , του , σπάζοντας τις συνήθειές του .
Τα θαύματα του κόσμου είναι εκπληκτικά καθαρότητα , ο μόνος τρόπος είναι η εσωτερική ευθύτητα .
Το φως στο τέλος του διαδρόμου , το απόλυτο στην πορεία , ένα πέρα πιο κοντά στον εαυτό του.
Πού να πάτε ? Πρόσωπο με πρόσωπο . Ακούγοντας τους άλλους . Περπατήστε σε ένα κοινό μονοπάτι . Jeter , σαν τυχαία μια ματιά στα πλάγια , αρκεί να μην βλάψει και κάντε την παρέα να χορέψει , όπως σε περασμένες αγρυπνίες ταξινομήστε τα βότσαλα στο πιάτο με τις φακές . Ο χρόνος αιώνια ξεκινά ξανά, κάτω από το στυλό , στη χορήγηση καταρρακτωδών βροχών , αναπτύξει την πανοπλία του ανοιχτή πόρτα , στις τραγουδισμένες αγκαλιές des gouttes d'eau souvenantes. Δεν ήταν , ΚΑΘΑΡΗ , écrit κάτω από το μπουσέλ , παρά το χαμόγελο που προσφέρεται να πει . Υπάρχει ένα στενό πέρασμα μεταξύ του ασφαλούς εσωτερικούμεθοδικά χτισμένο σε πιστώσεις γνώσηςκαι ο κύκλος των παιδιών της χαράς .Υπάρχουν χώρεςδιαπλοκή των επιτευγμάτωνόπου φιλτράρει η αποκάλυψη .Συμβαίνει αυτότο μήλο που πέφτει από το δέντρο είναι θαύμα .Ας μαζέψουμε τα φρούτα ,σκουπίστε το με το πανίαλεύκαστο καμβά ,μεταφορά στο ύψος των ματιών ,υφή δέρματος ,ο χαριτωμένος φάκελοςη άπειρη επέκταση του μικροβίουde son προέκταση ,στην πληρότητά τουμέχρι την εξαφάνισή του .Στο παλάτι των ιξωδών του πνεύματος,μήλο πομεδαγκωμένοςεπιτρέπει την ευχαρίστηση της γεύσηςμε ταφήdes sucs rétrospectifs .Η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει .Ειναι τέσσερις η ώρα ,ώρα για τσάιπου ο ψυχεδελικός κούκος κοχύλια .Ας γίνει γνωστό ότι με καλές προθέσεις , Υγεία ,με μια πρέζα κρίσηαρμόζει στην αρχή της κανονικότητας .238
Si la charrette ploie et que pièces à terre se dispersent les dérisoires brassières de l'esprit .
Il y aurait ce regard traverse de l'absence des catéchumènes en son enfance éteinte ma mère l'ordre de la mère morte.
Il y aurait prégnantes des caresses sous la toile que jamais n'ai cru souples à mon encontre .
Il y aurait des herbes sèches recouvertes d'un givre cristal sous la burle sévère d'un passement de jambes dansé .
Qu'on dirait l'affliction des tendres et tendres années de perdition à coopter les passants du sans souci sans cris ni repos .
Mon cœur s'est éteint il a navré le cours du temps de bulles fragiles sous le rêche du souvenir .
Les sillons se sont fait crème au café des solitudes la cuiller ourlant tournante le reflet des nuages .
Remettre les choses en place avec chaises et tables verres et couverts et ronds de serviette à l'avenant .
Vivre en illusion entre la poire et le citron d'oraisons et de jours à venir finissant en tranches de potiron .
Sur le départ posée à même le sol dénudé courait la vermine saxifrage des orateurs sans parole .
Se confrontèrent du menton les accordéons de la raison à éviter le tien du mien positionnés en dérobade .
Silhouette affaissée les lunettes en bout du nez corrigèrent les fautes d'orthographe nos petites mains passagères .
Segmentés à courte échelle les chevaux de la verticale dernière levée d'un sourire par la fenêtre entrouverte . Sortilège sorti tout droit d'une tendre apostrophe les lèvres purpurines figèrent le son des églises . Faussement accaparé dans un tombereau de fumier le corps à corps des corps pensants d'étreintes désespérées .
Se glissèrent sous la ramure les champignons de l'automne à creuser les tranchées d'une guerre dont nul ne revient .
Fil à fil le pull s'allonge les aiguilles passent puis repassent le fragile des doigts s'expose sans que je m'interpose . Face contre terre soyons le roulage des galets du torrent sous la feuillée d'un saule encalminé par le qu'en-dira-t-on des prosopopées .
Ma plume sans le cal d'antan se fait entendre jusqu'à l'orient de coups secs sur la peau des sollicitudes le creux des reins en jouissance son heure et puis la mienne toutes choses confondues se rebellant ma belle dans l'offrir de la resquille à ne plus entendre les barbelés crisser sous la mitraille .
Sa cage d'oiseau sous le coudeet la croupe en carêmeun cheval passela cavalière à queue de cheval .L'âne braieles moutons bêlentun bruit de tôlecadenasse l'espacej'appelleau carrefourdes senteurs d'herbe mouilléele lever de lune .Sans prendre le tempsde maigres appendicesΣυμμετοχήaux remontées de laine pelotéeun quart plus basdes ailes en ordre de marche .S'enquérirfinement ciselédu crépusculeen retombée lasse du jourfièvre amèrequ'un doigt de mielrehaussetendre applicationde la flûteaux notes réjouiesdu rire des enfants .236
Ne pas être le "bravo" qui brave le silence être la racine sèche la mousse assoiffée le champignon rabougri être l'accueil pour soupe offerte lentilles et lard être la main tendue .
Etre l'homme le petit le prêt à vivre la danse des femmes nos initiatrices en amour amulettes d'avenir semailles tendres aux flancs des collines vertes un vent chaud fricassée d'étoiles sous une lune partagée nous les errants les mange-cœurs vifs en remontrances captatrices dolents en espérance les fauconniers du beau .
Ne pas éviterles crocs de la raisonplantés sur le râble des choses connuesfractale blessureà la mesure des choses dites .La divergencecanaille soupled'entre les roseaux de l'évitementrassemble les coques vides du festin .Un grain de rizpeut nourrirles gendarmes du désenchantement .Du bolla multitude asserviesera jetéesur les couronnés du mariage assumé .Evider ,faire le creux sous les yeuxdu démiurge reconnu ,excaver à la barre à mine ,à la Barabas ,les alcôves de l'oubli ,rassembler, puis danserune évidenceentre matière et espritle long des golfes clairsla vérité apparue .Et que de choses advenues en cette inconnaissanceDieuDix yeux de merveille .Le cadre des enchâssements de la logique . Le point de fuited'où tout vient et tout converge .Le toit des masures de l'hommeen construction de lui-même .Les mains de la rencontreau petit matin mutindes " bonjour comment ça va ?" .La plaie à lécherconvergence de l'algue avec la languemer et terre confondues .Le réglisse noirau feu racinairedes obligations d'une discipline .Le crissement rêchedu calame sur l'argile sèche .Le creux des songesen amenée tendresous l'amulette du chamane .L'arc en cieldes coloriages de l'enfanceen quête de reconnaissance .La levée du regardvers des cieux intensesau crâne de l'ultime .Absence d'explication ... Instance de présence ...Dieu , cette évidence . ( photo de François Berger )232
Des crisl'appel des mots de miell'ultime comme rocsur lequel retentir .Le claquement sec de l'oragedégoupille ses vasques d'eauau caravansérail des rencontres .Femmesen coursive hautele regard musiqueles pieds dans le dur du granite .Elles chantaientclameur gutturalemontée des désirspuisant une énergie de louve protectricesous l'amoncellement des feuilles mortes .Transe en sous-boisles trompes racolèrent les défaits de la nuitchiens battus recroquevillésau dévers des choses dites à la va-vite .Il inventa la ronde danseL'infinie lumière éperonnéeà l'avant du charroiταλαντευόμενα πόδιαaux portes du temple .Η ψυχή μουélevée d'un léger signe de la mainà l'aplomb d'une joie vespéralevers l'envol de l'oubli .S'alignent les souriresles hochements de têtesous les cintres de la scènesans applaudissementau juste silence en soicoquillage vermeilretenu par la respiration .Nous nous mîmes en marchedevant l'inconnaissablecherchant la clé de la citéde niveau en niveaucomme pour être làle cœur en fêtedans d'improbables anfractuosités .L'homme vert sortit du boisla chevelure lichensle souffle dragonesquel'allure souplel'appareil photo en bout de bras .Il suffisait ...και ακόμηles hardes ne nous couvraient plusla moue aux lèvresles yeux piquetés d'ardentes échardesle pourtour de nos suggestionsen limite de ruptureles chevaux éructèrentil y avait tant à fairele sable coulait de l'écarté des doigtsun petit tas se formanous y mîmes notre espérancenotre joienotre peine mêmeà l'arrivée d'un enfant faisant château en bord de meren reflux des vérités .L'ultime en un claquement secrompit les amarres d'avec l'illusion .Tout s'écroulail y avait à vivre .233
