Parés de leurs écus flamboyants
les chevaliers d'Elianthe débarquèrent
de vapeurs de couleurs d'essences parfumées
le souffle puissant
l'amble souple
captant de leurs sabots
l'énergie des choses recouvertes .
Point de cliquetis d'armes
point de visages farouches
point d'accoutrement médiéval .
Juste un coup de vent léger
gonflant le voile de tulle
à l'entrée capitulaire .
Se sont enquis de qui étaient là
de l'ordre des cérémonies
du tréfonds des choses secrètes
de la brume légère des regards
de la demande des oubliés de la vie .
Les destriers se cabrèrent
devant l'estrade des inter-vivants
enfilés finement
brochette rieuse
voyageurs de passage
nantis de la bénédiction de l'icône grave .
Des fleurs et des mots
des rires et des yeux noirs
l'humaine cohorte des cœurs brisés
s'ébranlait
léger marouflage sur notre terre mère
virevolte des danses à larges robes
la musique faisait et défaisait
l'ordre des choses établies .
Nous entrions dans la nuit de l'âme .
235
( peinture d'Elianthe Dautais )
Όλες οι αναρτήσεις από Γκαέλ Ζεράρ
Le dragon de l’âme
Mascotte des horizons courbes. Du songe lumineux de la femme l'astre crible jusqu'à sa quintessence l'homme missionné. Longue est la voie des lutteurs de sable le devoir est gerçure aux chercheurs de liberté nul échange de paroles juste le reflet offert σε αυτό που είναι . Jardin de ton visage élan de nos cœurs mêlés accueil de la source de miel entre mon âme consumée et l'ombre du dragon . Je fais et défais le dispersé pour ce corps à découvert mesure du mystère surgi lors émergence des brumes laisser poindre la ruse des mots. Je cligne dμι l'œil étreinte douce des voiles déchirés évocation de l'amour κορυφαίες καρδιές des temps à venir. 231
au 42 y’a la porte de l’industrieux
Au 42 y'a la porte de l'industrieux .
Ici point de belles lettres ,
rien que de la parabole
au sens du bon Samaritain .
Effondré ,
il gisait sur le pavé ,
passaient les passants de l'oubli ,
disparaissant même
dans les contractions de nos cœurs sans âme
σταγόνα σταγόνα
des coups d’œil
jetés en affliction convenue
tel le temps sur une coque vide .
Επειτα ,
retournement de situation ,
la porte s'ouvrit ,
avec insistance
cette main tendue vers lui ,
l'unique .
Pauvre homme ,
roué de coups ,
il gisait ,
couvert de plaies ,
dévoré par les stigmates de son imperfection ,
faiblesse qu'il ne voulait ni voir ni nommer .
Transpercé ,
humilié ,
dépouillé ,
à fond de cale ,
il fût happé par la fraîcheur d'un baume .
Enfin il obéissait ,
il était libre ,
hors de sa personne ,
hors du tout autre mêlé .
Il revenait vers lui ,
il naissait ,
il accouchait ,
il connaissait .
Se redressant ,
il prit ses hardes ,
s'enquit de là où il devait se rendre ,
le visage en lumière ,
le regard généreux ,
le pas sûr ,
pour offrir aux gens de rencontre ,
le doux sourire ,
de ceux qui savent ,
que derrière le dépassement de soi-même ,
se cache le beau du beau ,
l'ambre des cachalots de l'esprit .
230
Aussi léger qu’une plume
Aussi léger qu'une plume
un ange passe
στην άκρη του δάσους .
Au creux de l'attente
μεγάλοe pas se fait précis
le souffle court
le vide est là .
Le licol se délie
la bête pointe son mufle .
Une aurore boréale en acmé .
Un vol d'oies sauvages
soulève les nuages .
Le risque se fait pressant
le cœur cogne contre les côtes
une lourde pluie calme nos ardeurs .
Il se pourrait que succède
à l'élan terminal de nos appels
le chant de notre infaillible loyauté.
229
aussi léger qu’une plume
Aussi léger qu'une plume
un ange passe
στην άκρη του δάσους .
Au creux de l'attente
μεγάλοe pas se fait précis
le souffle court
le vide est là .
Le licol se délie
la bête pointe son mufle .
Un vol d'oies sauvages
soulève les nuages .
Le risque se fait pressant
le cœur cogne contre les côtes
une lourde pluie calme nos ardeurs .
Il se pourrait que succède
à l'élan terminal de nos appels
le chant de notre infaillible loyauté .
229
vivre à l’ombre de ce qui est
Vivre à l'ombre de ce qui est
Vivre sans tête
en abscisse douce
contre l'ordonnée élégante
de la courbe croissante
l'espace d'un souffle .
Ouvrir le placard
Entrer en déliement d'être
les objets montant la garde
hors de leur utilité méticuleuse
sans que l'offre ne se fasse .
Ne mangeons pas notre pain blanc
laissons les pigeons descendre dans l'arène
entre les murs de béton
à becqueter les miettes viennoises
à croiser l'inquiétude
le téléphone collé à l'oreille .
Enceinte
sa main contre ses cheveux
elle cause
puis se rassoit
de dos
cachée par le montant métallique de la verrière .
Je me désaxe
cette torsade
assise
la main contre la tempe
le sac en bas de chaise
ακίνητος .
Elle rangera
les fioles et les bocaux
sans omettre les sachets de thé
puis fermera la porte
dans un silence d'après-midi de printemps .
Qu'une vapeur recouvre la vitre
que surgisse le suint d'une vision
que le maître éteigne la lumière
nous pourrons alors
vivre dans l'ombre
la calme délectation d'un jour sans fin .
228
τεντώστε ένα τέταρτο της ώρας αναμονής
Τεντώστε ένα τέταρτο της ώρας αναμονής
από πλακάκια μέχρι γαλαζωπή τοιχογραφία
με κιμωλία δροσισμένα καυτά χείλη
λούτρο
οδοντόβουρτσα
τούμπες αντανακλάσεων
στο άλμα του Άγνωστου
το βολβώδες του πλαστογράφου στοιχειώνει με το τραχύ πόδι του
πληγές τοίχου
αδιάφορη κοινοτοπία
θρόισμα πηγή γραφικών
Θαυμαστές των ονείρων
από έναν ανοιξιάτικο ήλιο
όπου το παλιό κόκκινο λεωφορείο περνάει δίπλα μου
σκιά και φως
ανάμεσα στο σκύλο και το κουνέλι του ταμπλό
το βρυχηθμό των αυτοκινήτων
ακινητοποιήστε τη χειρονομία
γονείς που διασχίζουν το δρόμο
τα μωρά τους στο χέρι
μια γυναίκα σπρώχνει το καρότσι
νύξεις φωνών πίσω από τα κλειστά παράθυρα
αυτή η τενοντίτιδα στη βάση του λαιμού
με αναγκάζει να μην κάνω πίσω
ένα σκούτερ που βρυχάται
ένα ζευγάρι περπατά κρατώντας τα χέρια
ένα αγόρι στο σκούτερ του
και μετά σιωπή, μερικά δευτερόλεπτα
Αλλιώς τίποτα
Η πινακίδα του φαρμακείου αναβοσβήνει τον πράσινο σταυρό του
κάποτε ο σταυρός ήταν κόκκινος
ένας τοίχος βαμμένος σε trompe l'oeil
με το καμπαναριό μιας εκκλησίας
πηγαίνω
227
το χαμόγελο του μαντεμένιου πιάτου
Les passants qui passent achètent l'objet , passent la porte puis disparaissent le temps d'un temps qui s'épaissit ; ~ tentation d'une clé à tourner . Gifle , réponse inflexible , la peau simplement désignée , langue de velours , είναιpelle du char de carnaval les consonnes advenues . La plaque d'égout να είναι , en son goudron , décatie , une échancrure de gaieté sur sa face de lune . Ne l'imitez pas , Ne transformez pas son habit de ciment en identité céleste . Soyez le réceptacle de son chaos . Entrez en dissidence . Ayez la démarche courtoise d'un salut de hasard . Respectez son silence , de ce que raconte les contes ne choisissez pas . Sachez être courtois . Ayez le mot de paix . Soyez le bon . Soyez le lumineux . Ayez le sourire croque-pupilles derrière la vénitienne . Et si le pas presse , n'accordez d'importance qu'à votre corps qui pense . Soyez pied à pied le raccourci de l'âme . Grimpez la pente , pour juste regard porté à l'encan , exploser de beauté . Il se pourrait que vos jambes , sans se couper de votre être , sortent du piège d'un espace changeant . Divine rose descendue du plafond . Etre l'esprit de ce lai d'amour . Qu'un passant passe , l'ombre se déplace , le souffle rassemble les énergies , une voix indique le chemin . " Marchez entre ciel et terre " 226
πόσο χρονών είσαι γιε μου ?
Να μου πει ότι το παιδί μεγάλωσε καλά
ότι είναι αιώνιο
Σαν την αιώνια νιότη του κόσμου .
Από άλλη χώρα
Ήρθες
Και ζητώ να σε κρατήσω πίσω
Έξω από χίμαιρες
Από τις φορές που η δύναμη δεν εκτυπώνει πλέον .
Με πήρες από το χέρι
Χωρίς αμφιβολία
Χωρίς βεβαιότητα
Μόνο με την ανάγκη να ζήσεις τον χρόνο σου .
Δεν χρειαζόσουν καμία βοήθεια
Για να επιβεβαιώσετε την ταυτότητά σας
Μια δόση απόλυτου σε εμψύχωσε .
Είχα ήδη συνοδεύσει τους δισταγμούς σου
Η ετεροδοξία σου μου φάνηκε άσβεστη
Χωρίς εκχωρημένο τομέα
Θα μπορούσατε να βλάψετε τους θεσμούς .
Θα μπορούσες να γελάσεις με τη γεροντότητά μου
Τα πράγματα στη θέση τους δεν σε ένοιαζαν
Διεύρυνε το υπάρχον χάσμα
Μεταξύ της επίσημης εταιρείας
Του ανθρώπου καλυμμένου με μετάλλια
Του ανθρώπου στα μυστικά μπουντρούμια του μυαλού
Ασκηθείτε με κίνδυνο να πληγωθείτε
Η επικύρωση των ψευδών προστασιών
The Wallpasser of Stellar Chaos .
Δεν ήταν η πρώτη φορά
Ότι υπήρξε διαφωνία
Ήταν όλα για τις ρίζες
Από αυτά που ενισχύει η κατεστημένη τάξη
Από αυτούς που πέρασαν από το κόσκινο της κρίσης
αξίζουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια .
Εσύ παιδί-μαθητευόμενος μου
Θραύσματα του Πνεύματος
Χαράζετε τον συμβολισμό της σχέσης μας
Στη χώρα της Εύφορης Ημισελήνου
Γράφεις νηστεία
Το κείμενο των τροφίμων που έρχονται
Πού να συναντηθούμε .
Ήξερες πώς να διαβάζεις την εσωτερική κρυπτογράφηση
Από την καθημερινότητα
Ήξερες πώς να αποκρυπτογραφήσεις το κλάμα των παιδιών
Από τις καμπάνες της κοινωνικής ρητορικής .
ήσουν αλαζόνας
Αλλά χωρίς αλαζονεία σημείο πρόσβασης στο βασίλειο .
Ήξερες πώς να βγάλεις το δέμα των σπινθήρων
Στην πέτρα της θυσίας
Και χειριστείτε το ξίφος της απόφασης
Ατομική και συλλογική .
Τα λόγια σου ήταν απλά
Ζωνισμένο με αυτή την ικανότητα
Για να βγάλουμε τη λογοτεχνία από τα σκαλοπάτια της
Να διευκρινίσουμε τα θεμελιώδη δεδομένα .
Ήξερες
Και ακόμη
Ταπεινός
Μας καλέσατε σε κράτηση
Σε αυτή τη γη ανάμεσα στα ερείπια
Πού να μαζέψεις το αμνημόνευτο χούμο των κατεστραμμένων κρυπτών .
Σήκωσες αυτό που έλεγε
Εσύ ο ενσαρκωμένος
Ανυπομονώ να ανακαλύψω το αλφάβητο
Στο φοινικόδασος μιας όασης χωρίς τραυματισμό .
Ντροπιάστηκες
Με τα δεσμά των βεβαιοτήτων
Toi
Το φως του τέλους αυτής της καταιγίδας
Μεταφέρετε μακριά τον σκοπό του ταξιδιού σας
Δείκτης έναρξης
Εκτύπωση στο αέτωμα των ναών
ανοχή .
Το μέλλον μου
Ο γιος μου
Ma congruence
αιώνιο παιδί μου
Ήρθες
Και να σε κρατήσω
σε εξέγερση
Να μου πει
τυχαίο
Από αυτή την laminated εποχή
Με μεγάλο πόνο .
Η δύναμή μου
στην Ρωσία
σε θέση να συγκεντρώσει
Η διασπορά των κουρελιών μας
Στην καρδιά της διάκρισης .
Ανανεώνετε το μυστικό των δημιουργών
Οι ταραχές σας είναι η συντριπτική προσταγή
Να είσαι όλο το είναι .
εσύ η γέφυρα
Εσύ την πόρτα
εσύ ο τρόπος
Εσείς η αναγκαιότητα
Ήξερες πώς να βρεις το ίχνος
Να αποβιβαστείς σπάζοντας και μπαίνοντας
Unheard Origin Messenger
Και ζήστε ανάμεσα σε αυτούς τους απίθανους συγγενείς
Την υπόλοιπη ηλικία σου .
Κουνάει
Βγες από τη σπηλιά σου
Και έλα να στρίψεις το χέρι μου
Στο αμόνι της κοσμικότητας .
Γίνε η άκαμπτη παράβαση .
Ελευθεριακές περιπλανήσεις .
Κάνε γρήγορα
Ο έκπληκτος κομήτης των νυχτών του καλοκαιριού .
Γίνε το άλμα έξω από την τάφρο
Χτυπήστε από ένα αιχμηρό βέλος
Μεθυσμένος από μια ταφική λήθαργος .
Κι αν κάποιες φορές ήσουν το παιδί-μαθητευόμενος
Ήταν μόνο για γέλια
Ακουμπώντας στο κράσπεδο
φλογερή επιφάνεια
Έξω από τα υπέρμαυρα νερά της βρύσης .
Το παιδί μου τα βράδια περνούσε στο φως των κεριών
Είστε εκδήλωση του αόρατου μέσα στο ορατό
Εμφάνιση μεταξύ των εμφανίσεων
Θρεπτικές εκφράσεις διαφάνειας .
Εσύ ο ιδρυτής των λαβυρίνθων
Προσχέδια
Η λευκή οριζοντιότητα των κραυγών σου στο αμπάρι
Προκαλεί και μολύνει
Το αιωρούμενο αίνιγμα
Της ζωής της στιγμής
Διαφυγή από τις πυρηνικές λάμψεις της αποδιοργάνωσης .
Δεν έχεις άλλα όρια
Είσαι ανεκτίμητη
Λεπτή γραμμή
Ανώριμα αποτραβηγμένη στο καταφύγιο του πόνου σας
Λαμπερή εσοχή στον στενό ορθολογισμό .
Είσαι λόγος και συναίσθημα
Σε φλεγόμενα γράμματα
Γραμμένο στην πόρτα του αχυρώνα
Ανάμεσα στο ρόπαλο και το πόδι του κουνελιού
Η σφολιάτα λαχανικών σας
εκτείνεται στους συνδικαλιστές .
Είσαι η κοιλιά που προεξέχει
Από αυτές τις τελετουργίες
Διακοσμητικά
Agapes
Πού να λιώσει ο ορείχαλκος της εκθαμβωτικής μας .
Μπήκες στο δρόμο σου
Εσύ στην άκρη
Κάνοντας κλικ στο σώμα σας που έχει αναιρεθεί
Εσύ που έφυγες
Παρεμπιπτόντως
Λίγο
Όποιος χάνει κερδίζει
Είστε το διακύβευμα των κατεχομένων της παράδοσης
Αναζητώντας το αρχικό μικρόβιο
είσαι πάνω από όλα .
Είσαι νεκρός και αναγεννημένος
Σπειροειδώς προορισμένοι
Παράκαμψη της δοκιμασίας
Προσφορά στο βωμό των πεπρωμένων .
Θα εκμεταλλευτώ καλά τις βολές σου
Θα ήξερα να πίνω από τις πηγές που μουρμουρίζουν
Όπως τα πρώτα χρόνια
Στον περιπλανώμενο σύντροφό μου
Ακλόνητος θράσος της αναζήτησής μας
Η θαλασσινή μου κόγχη και το αποκορύφωμά μου .
Ο αδερφός μου
Θεέ μου
την εξαφάνισή μου
Η αιώνια πληγή μου
Το φρέσκο μάνγκο μου
Κάτω από τη συκιά της προσδοκίας μας
Θα ξεκινήσω και θα ξαναρχίσω
Της αγάπης και του πόνου
Ένα fourbir
Το κύμα της χαρούμενης αδελφότητας
Όλης ύπαρξης
Ω σύντροφοί μου .
225
βουβή ποίηση
La poésie cabre les mots Elle L'écheveau multicolore Déchiré par sa propre énigme Elle fleurit et se tait Elle ondule Rouleaux d'écume Elle s'amuse ruse abuse Elle fuse Elle ricoche Elle ricane Elle rit jaune Sans se renier Elle ouvre Elle offre Elle ne saurait se soumettre à l'ordre établi Elle batifole Elle encarte par sa fragilité Le clair-obscur des œillades thuriféraires Son organisation est implacable Elle est liberté Elle repère Elle ponctue Elle s'accroupit devant le tout petit Elle lévite par-delà les convenances Elle ne saurait se satisfaire de la courbure du temps Elle dégringole de l'échelle L'éternité des commencements Elle coiffe d'une mitre papale l'enfant des rues A gorge déployée elle se rit des nuances Elle contient les trolls et les farfadets Elle érige les calvaires d'une caresse de plume Elle incarne à mi-mots Le méli-mélo quotidien Elle est flamme jaillie du froissement du crépon Elle est silence Και μετά Να είναι Patatras Elle est fourmi A rendre besogneuse la réalité Elle est cigale Par son aptitude à s'émerveiller Du soucis du lendemain Par grand vent Les cheveux déliés Elle est piste sableuse en bord de mer Sur un vélo bringuebalant Elle se construit le long du chemin En errance d'être Elle L'herbe folle des no man's land L'acclamée du bourgeon au printemps Και υπογράψτε τη διαδρομή Elle accueille les déchets Elle recycle les plastiques Du brame guttural de ses tuyaux Elle orgue le cervidé aux bois du Roy Elle est musique Et si la nuit la surprend Elle devient vers luisant dans la coquille d’œuf Elle aboutit aux points de suspension de fin de vie Elle fluidifie le grumeau des regrets Elle Qui de fleurs vêtue Encombrait les greniers de ses émotions Devient sourire Dans la lumière d'un jour ultime Elle craque et rebondit A la fois regard et vécu Perchée sur l'arbre maître A guetter les traces de vie Sous la mousse Elle est écureuil Vive et contemplative Devant l'écueil des amandes sèches Elle est passage obligé De l'avant de l'après Hors des ombrages sécuritaires Exposée à l'ivresse caniculaire Des cavalcades visionnaires Elle est neige au soleil Envergure brune aux ailes de géant Elle raye d'un cri inouï Le cristal infernal Des mélopées hors d'âge Elle modèle De ses caresses arbustives Les traits du visage de l'aïeule Elle lève le rideau de sève Par dessus les brumes matinales. Il est des rencontres Sous le varech apporté par la marée Où le fumet des décompositions prospère Du germe au renouveau La clameur de la foule vers la solitude Et la chose dernière vers le mystère. Elle fût et sera Ma femme reconnue Mon chantre des nuits évaporées Ma distance Mon manquement D'entre le trépied des dieux A creuser le déraison En sourdine d'âme Alors déposée Crûe sous l'ombre d'un soleil exsangue Mon front ceint des dernières sueurs. Palme sera la poésie du retour à l'esprit De mes doigts gourds J'écarterais la terre Un insecte montera sur l'ongle Agile et inquiet . Ce sera le matin . 224