Menú ráfagas de voz dicir que estamos vivos e que importa a súa propia vida se o entrechat está presente baila sobre un leito de narcisos na primavera dunha merenda coa fermosa desapego da mente en ósmose coa reunión co que hai á autoelevación. Polo feito de ser verdade sen a preocupación de ter que mostralo nun suave ascenso esta vida curiosa sen cabeza se non o deber de reflexionar a falta e a procura sen aparecer a beira opostano silencio sen pesar.
660
Non estaba disposto a deixar estas pistas na area agullas de enebro picaban a palma da man a infancia lanzou os seus ollos cara ao Plomb du Cantal sempre que a tenra man descansase sobre o seu ombreiro. As cabezas dos cardos foran arrancadas o pastiño corría detrás do rabaño que collera a mosca as fabas eran pesadas sobre o gran mulch o arco - en - o ceo levantou un sorriso discreto detrás do terraplén. Eu agarrei o pau para subir as vacas do bebedoiro escribe sinais na terra núa e faino asubiar no aire. A avoa fuxía do seu cancro saír ao frío cobizoso seu home para que o pequeno traballe demasiado. O galo antes de ser sangrado correctamente bateu as ás con forza e unhas pingas de sangue da cunca acendeu os seixos do establo. Berrar non era o meu forte as travesuras non tiveron lugar ser azoutado pola taquilla era o meu debido segundo a chuvia fría deste final de verán. Barcos pequenos de cortiza de piñeiro navegou na poza da estrada o vento bateu as persianas contra a pedra negra había moitos espíritos neste lugar. O prato de lentellas estaba descargando os seus seixos xunto á lareira onde secaban os panos da cociña. Pon os zocos e de catro en catro soben a escaleira sonora á sala de ratas cheo de cheiro a carne de porco salgada. O vento agonizaba
en correndo polos trapilloux do faiado Pierrot ía marchar para Indochina cara a esta selva mil veces evocada no linóleo do noso dormitorio parisino a miña irmá e mais eu. 659
