Unha cabana chea no fondo do bosque

  As cunchas de tartaruga expostas aos elementos durante moito tempo proporcionan a aqueles que saben ler valiosas leccións de coñecemento., experiencias, de sabedoría, de corazón mesturado e intuición.

Os sinais do Misterio .

Non te rebeles contra o medo ; ela converteríase terror, levaríache, e iso sería unha ofensa á vida porque necesitas Crecer, nomea quen es e transmite a mensaxe .

Estar en mutación cara ás tenras costas do Amor .

Podemos nacer .

031

Nos nosos tempos de crise

É fundamental atopar as raíces dos nosos seres e dos nosos enerxías fundacionais .

A falta de sentido que caracteriza as nosas sociedades a corrente lévanos á confusión .

Non se trata de construír novas cartas máis ou menos ético para a condución dos negocios senón para facer a pregunta pregunta : como atopar esta dimensión do ser que iría máis alá do pequenos xogos esclerosantes e perversos do ego ?

Porque se as paixóns asumen, caos resolverase .

030

Movéndose no veo das aparencias





 Etrange reptation entre somnambules où la ruine des cités devient la proie des flammes .

Se multiplient les solutions bien pensantes – ” père garde-toi à droite ! “, ” fils n’oublie pas le pas de côté ! ” – que les marchands du temple s’empressent de prodiguer au nouveau venu .

Alors que nous n’avons besoin que de vigilance active et de simplicité bienveillante .

Apparaîtra le libérateur qui, de l’épée à deux tranchants, traçera dans la poussière du sol le plan centrifuge de l’oeuvre à venir .

Puissions-nous voir et nous mettre en chemin .

029

o vixiante

 A carapuchiña vermella do prado de agosto engurrou os seus edredóns para, corolas abertas ás caricias do vento, esperar pacientemente, logo golpeando o branco co insospeitado alento de vida que os insectos polinizadores, pola súa embriaguez profética e poética, ofrecer ao exceso dunha natureza onde a marabilla silenciosa compite coa exuberancia da alegría .

028

Toda unha parte da realidade está a esborrallarse

 Acceso ao coñecemento de o universo do significado está bloqueado. As dimensións da alma están veladas. Os motivos para vivir e a esperanza van minguando. A natureza convértese nun obxecto que usamos e sucio. As relacións entre os seres humanos individualízanse ata tal punto que o espírito fraterno e comunitario loita por expresarse .

Os marcos morais vólvense demasiado ríxidos só coller cotovías, pequenos paxaros das mesetas ventosas incluíndo os vertixinosos trinos seducen aos sectarios da orde levándonos cara aos erros da organización inhumana .

Sabedoría ou a viaxe espiritual realizados teñen a súa propia función noética. Dannos acceso a un rexión do Ser que os nosos sentidos e razón non nos poden dar .

027

De individuo a persoa

Condicionado, levado ao tacón, obrigado a cadrar o círculo, ” l’ individual ”  sobrevive nos arredores do seu camiño .

Ás veces os seus paxaros libres intuición que acolle co ollo do corazón. Xorde entón a xente rica terras onde a bondade, alegría, paz e amor brillan no arco da vella dos mil ollos .

É hora de coñecernos, entón eu, vivir ben para lograr, ao afirmar a súa singularidade, en contacto con outros .

Así brota” a persoa “ todo ao mesmo tempo Rei, Sacerdote e Profeta .

025

A noite, insomnio





  Le moment où la main peut se passer de l’écrit, où le stylo se pose et où le nécessaire est ce qui ne cesse de ne pas s’écrire .

Parce que l’essentiel, ce qui compte ultimement, est entre les lignes .

Nuits documentaires, désir d’extase, ouverture complète, ou simplement se donner, sans qualificatif ..

024

A la périphérie des cercles

A la périphérie des cercles de ma curiosité

m’ai apparu le pré carré des implications mondaines,

noyau frelaté d’un fruit incertain

me convoquant à voirce qui est. “

Libre expression

dans un rapport robuste et apaisé,

je me suis mis hors de portée

de l’enclos de mon intimité

pour m’ouvrir et proposer à quiest là

un bout de chemin à faire ensemble .

023

Gardián da Cripta e Tabernáculo

 

 Oiseau-ego de la conscience de soi .

Cette nécessité-vide qui s’apostrophe elle-même .

Ainsi s’effondre le monde de l’éthique où nous avions nos motifs, nos fins et le Sens, c’est-à-dire la substance de la vie .

Moment de retour à l’universel qui en se réfléchissant révèle l’individu comme lieu singulier d’envol de la colombe, comme avènement de la personne .

022