Είχα αφήσει τους γονείς μου να κάνουν το δρόμο
Βγήκα από το αυτοκίνητο
να τεντώνω τα πόδια μου.
 
Τα βουνά ήταν κοντά και πολύ ψηλά
στον πάτο της κοιλάδας συνθλίβομαι.
 
Εφυγαν
και δεν τους ξαναείδα.
 
Χιόνια αργά την άνοιξη
πάλεψε πάνω από την πλαγιά
με μεγάλες ενισχύσεις χειμαρρικών νερών
ότι ο περίβολος του τόπου έκανε φασαρία.
 
Πέτρες και ογκόλιθοι σημείωναν το βλέμμα
όπως τόσα αγκίστρια
διαβάζοντας τα μέρη.
 
Πλησίασα τη γέφυρα
που διέσχιζε έναν μανιασμένο χείμαρρο.
 
Στο σωρό της γέφυρας
υπήρχε μια τρύπα
από πού προήλθε ένα σχοινί.
 
Τράβηξα.
 
Ήρθαν βότσαλα,
μικρά θραύσματα
που απλώς ζητούσαν να βγουν έξω.

Άφησα το σχοινί
που κυλούσε πίσω προς τα μέσα.
 
τράβηξα το σχοινί
και βγήκαν καινούργια βότσαλα.
 
Μετά από πολλά πήγαινε-έλα
αυτού του εκκαθαριστικού έργου
βραχνές αγροτικές φωνές
ακούγονται.
 
Σταμάτησα τη δράση μου 
να συνεχίσει στη φαντασία.
 
Υπήρχε ένα πέρασμα
ένας θησαυρός
μια κασέτα
μια δερμάτινη τσάντα
ψήγματα χρυσού.
 
Η ώρα πέρασε.
 
Βρέθηκα στο χωριό κοντά στη γέφυρα
τριγύρω χαμηλά ξερολιθιά
παντρεμένος με παιδιά
και το καθήκον μου ως αγρότης κτηνοτρόφος
πήρε όλο μου τον χρόνο.
 
Τα βουνά πάντα ψηλά
γίνετε οικείοι
πλαισίωσε τις εποχές
η πέτρινη πίστα είχε υποχωρήσει
σε ένα στενό πλακόστρωτο δρόμο.
 
Η τρύπα ήταν ακόμα εκεί
μια ζωή δεν ήταν αρκετή για να ρίξει φως στο μυστήριο
ήμουν εγώ που είχα τη βραχνή φωνή
οι Άσπρες τρίχες
το ταλαντευόμενο βάδισμα.
 
 
583