Ο μικρός Πιέρ βγήκε από τη λάσπη   
 ερπετό κεφάλι έξω από το βούρκο των ημερών   
 φόρεσε το ασημένιο φλιτζάνι του   
 τσέπες γεμάτες φεγγαρόπετρες.    
  
 Ακανθώς στο βάδισμά του   
 σε ένα επίπεδο με όλα   
 καλωσορίζοντας τον άλλον   
 άφησε τις υπερβολές του   
 κάτω από μια δέσμη ξερά χόρτα.
      
 Ο Πέτρος δεν είναι πια   
 και η συλβανική του μνήμη   
 πίσω στο λαιμό   
 τέτοιες συστάδες ακρυλικού χρώματος.  
    
 Υπάρχει μια καταιγίδα στον αέρα   
 τις όμορφες βόλτες   
 στην πλατεία του καθεδρικού ναού   
 σε διαμάχη με την προσφορά   
 εκείνο το φρέσκο ​​φιλί στο λαιμό   
 πριν την καθαρή απογείωση.  
    
 Η ψυχή μου   
 τι ήταν καλό   
 είναι χαλαρός   
 στην κεραμική πλακόστρωση του σηκού   
 σέρνεται κοιλιά με κοιλιά   
 στο κέντρο του λαβύρινθου. 
     
 Έκρηξη ζωής   
 en son énergie de feu   
 à élargir la travée   
 où nous fûmes assignés   
 à la fine pointe de l'élan.   
   
 Petit Pierre   
 mon fils de la terre   
 à creuser de mes mains vieilles   
 en construction des allers et venues   
 de gratitude scellés   
 tels des clous de fer forgé   
 dans le bois de l'olivier. 
    
 Πιερ
Je te dois le bourgeon des commencements.   

   
  523