Il marche…  au détour du chemin …  sous un ciel chargé …  sa haute silhouette orbée de lumière …  lui le vivant d’entre les arbres d’un calme hivernal .

 Le connaîtrai-je …  celui qui vint à ma rencontre …  alors que sans attente je sollicitai silence et solitude .

La sente …  un écrin de munificence …  la douceur de ce qui s’advient …  ένα τεντωμένο χέρι …  και μετά το πουλί προσγειώνεται …  ένα φτερό αγάπης .

Τελικά είπαμε γεια και χωρίς για να επιστρέψουμε είμαστε απόμακροι …  πηγαίνοντας σε αυτόν από όπου ήρθα και εγώ πηγαίνοντας από όπου ήρθε .

οι ζωές διασταυρώνονται …  ένα πρωινό δικαστικά έξοδα…  πριν αποκαλυφθεί ο άλλος …  Για θαυμάζοντας μια συμπαιγνία με τη μητέρα μας γη. Η γοητεία των επαναλαμβανόμενων βημάτων τραγανές, ηχηρές κρυσταλλικές συνθέσεις συμπληρώνουν το πρώτο σωματίδιο …  είμαι ταυτότητα, ένα πρόσωπο, ένα άτομο …  Είμαι το πέταλο του λουλουδιού και της μέλισσας που με επισκέπτεται είναι εκεί που πάω …  μέχρι τη λήξη .

179