Το να γράφεις είναι να πας
εκεί που σταματάει το ορατό.    
 
Να γράψω
είναι γεμάτο
χωρίς να ξέρουμε πού πάμε.       
 
Είναι να είσαι
μπροστά από τον μεγάλο ξερολιθιά
φωλιά οχιών
και μεικτούς θησαυρούς.     
 
Είναι για να φτάσετε στο λιμάνι
μετά από περιπλάνηση
από ακτή σε ακτή
μακριά από τις καταιγίδες
και άλλες επάρκειες.      
 
Είναι να μην είσαι εκεί
όταν σε περιμένουμε
δάχτυλο στη ραφή
αργή όρθια
έξω από τα ίχνη της παλινδρόμησης.      
 
είναι να ζεις
αβασάνιστα
ακουμπώντας στην καρδιά του.      
 
τόσο αδύναμος είσαι
θα παρέχετε
στην ανάγκη σας για ανύψωση,   
αυτόν τον χώρο
πού να αναπνεύσει μεγάλες πεζοπορίες
στον ήλιο του μυαλού.      
 
Να γράψω
είναι να μην είσαι πια εκεί.      
 
Να γράψω
είναι να είναι φελλός
στη θάλασσα των αγανακτήσεων
να νιώθει με όλα του τα δάχτυλα
τις χαραμάδες των σκουπιδιών
προειδοποιητικά σημάδια
ομαλότητα της ψυχής.      
 
Να γράψω
είναι επίσης,
μόνο,   
να περάσει το κατώφλι του σπιτιού του
για το τίποτα.      
 
Να γράψω
είναι να αναζητήσουμε αυτό που έχουμε ήδη βρει,    
απλός χωριάτικος ηλίθιος
σε αναζήτηση φωτονίων φωτός.      
 
1102