υψηλό ρολόι ανερχόμενος χυμός, στις πλάκες ο περίπατος σπάσε την ανάσα του θηρίου. Μαζεύονται τα αδέρφια κάτω από τις κουκούλες τους κοντά στο βαπτιστήριο, καταφύγιο των Χριστουγέννων. Προμήθεια, οι ψυχές φτερουγίζουν ανάμεσα στους στύλους του ναού βουίζοντας μέλισσες στο λυκόφως η νύχτα σύντομα της σιωπής παρουσιάζει. Οι πρόγονοι θα τιμηθούν σπασμένο ψωμί στις εξιλαστήριες πλάκες κόσμοι που αναστενάζουν. Στο πάτωμα ζωντανό φως χορηγείται σε αυτά των άλλων μένει εκεί όταν δεν έχει μείνει τίποτα. 413
Κοντά στη σκιά των πρώτων πραγμάτων ψάξτε για το σακάκι που θα μας προστατεύσει από τα σιτηρά, συνεχίσει στην ανεμπόδιστη πορεία το ψάθινο καλάθι των εργατών.
Τα δέντρα αδέρφια μου, να είναι ο άνεμος ενός μυστικού σκοπού στην ακινησία του σοκ, να είναι το ανοιχτό.
Μην τα παρατάς, ένα βήμα στην άκρη και θα ήταν το τέλος.
Τίμια γλώσσα και σιωπή, σηκώστε τις καρδιές μας στον βωμό των συναντήσεων, υποδοχή των έργων μας, συμφωνία με την ψυχή του κόσμου.
Τρίψτε την πέτρα του πάνω στην πέτρα του άλλου χωρίς η λύπη να μας κρατάει μακριά, εμείς, δεν συνδέεται με την άνεση, εμείς, στον χώρο, αναλαμπές, ταλάντευση καλαμιού, μέσα από το περισκόπιο των έρωτών μας.
Αυτό το φτύσιμο να κουνήσει το γεράνι μπορεί να φέρει το άλλο στην εγκατάλειψη. περάστε τα βουνά εκτείνεται στις κοιλάδες το γουργούρισμα της μηχανής εσωτερικής καύσης φυσάει τη μύτη του και πεθαίνει. Υποστηρίζοντας την ψυχή του ωκεανού πριν από τη δράση Η συστηματική σκέψη πέφτει η λήθη και τα λάθη της. μέσω του διαλογισμού με προσπέρασμα ανοίξουν τα χείλη τους ταλαντεύεται ανάμεσα στο μυστήριο και την παρουσία.
Έρχεται με τον επιλεγμένο τρόπο ο ήλιος στην ακμή αυτή τη βαθιά συμφωνία με τον κόσμο το αμνημόνευτο franchise μας.
προέρχονται από ηθικές αρχές, σπαρμένος με χρυσό, το γράμμα της αλφαβήτου με συναρμολόγηση σχηματίζουν τις λέξεις και τις προτάσεις τους. Pixel του πνεύματος, εγκεφαλικό μυστήριο, το όραμα γίνεται πραγματικότητα φλουρί, αστέρι, papillon, χωρίς να εμφανίζεται η εικόνα στην οθόνη.
Au creux de l'âme dans l'ombre du vertige se glisse le paradoxe, oiseau cambré devant l'appel. Franchir nos limites, rassembler les bleds, graines en instance d'émergence, offrandes d'Apollon. D'un côté l'autre de l'espace les étoiles se rassemblent et s'opposent si vivement que les pensées prolongent nos rêves. De gré à gré au firmament passent les nuages, alternance syncopée en fond d'univers, effraction dans la teneur du chant. Sur l'acrotère du temple les anges acrobates orientent leur miroir vers la Source originelle. Ensemble, geignent les monstres de nos entrailles écornant les ficelles sociétales de l'entendement. Marche lente, au fronton de nos approches demeure la mandorle invariante éloignant l'air vicié des attachements. Se lovent au sérail de notre imaginaire les ordres de la commanderie, effort consenti à défaire les liens de la discorde. Lumière infrangible de février, la besace pleine de renoncules déverse ses mémoires d'au-delà sans explication ressentie.
Un œil derrière l'arbre à crocs et museau frémissants, le loup s'épanouit en rase campagne. Évaluant l'espace il fend la prairie vers le replat d'avant talus, ο προμηθευτής των ονείρων. A mi-carême repu il dort, fricassée de poissons en mémoire des jours passés. Bas sur l'horizon ανοιχτά παράθυρα le soleil flamboie, traces des gens de bien. La ruine attenante en son écrin de framboisiers tresse l'aventure adresse des petites mains volantes. Filage du temps en remontant le cercle des saisons les pleurs se font rares quand vient l'absence. Tout lui ressemble dans cette grande chambre qu'honore l'armoire grinçante aux vieilles fripes odorantes. Passe et nous reviens au village des sabots ferrés place de l'église la tourte de pain brûlante. Voyageur en chemin été venu croque les baies arbustives en souvenir de cette vie.
Οι μυριάδες σκνίπες διασκορπίστηκαν τα λουλούδια ρίχνουν την τελευταία δροσιά όλα είναι σιωπηλά. Το πρωινό φίλτρο ονειρεμένες σκέψεις ξεφλουδίζουν τις φρέσκες τούφες τους. Μυστικό και επίμονο κάνουν αγκαλιά και δουλεύουν τις λιχουδιές της βραδιάς. Φτιαγμένο στην παράδοση ξεχύνονται ξεδιάντροπα σιτηρά και ήρα. Παζάρι θα πάμε για ένα ζουμί στη φέτα του τοστ. περιστρέφοντας γρήγορα πιο ικανός για λογική θα είναι μακριά από την κάλυψη. Μικρές πιτσιλιές ακουαρέλας θα τύχει μεγάλης προσοχής στην Ανατολή. Όλα έρχονται σπάζοντας τον πάγο της ευπρέπειας επιτρέψτε μόνιμες πληροφορίες. Κατέχονται από μυστήρια αιώνια χιονοτσουλήθρα θα μπουν στο ράφι. Φτυάρι στην πόρτα του γαργάρου ο περίγελος του πλήθους θα τους οδηγήσει πίσω στην κουζίνα. Στη συνέχεια θα ανέβει στην άκρη του αλατιού τους κύκλους της παιδικής ηλικίας το χαμόγελο της αθωότητας. 407
Fille de l'esprit par dessus les églantiers la vallée s'éveille du monastère s'élève la grâce. Passant par là j'ai franchi le pont de planches aux touffes de cresson entretenues les âmes murmurent. A quelques coudées du lieu sous le peuplier frissonnant le babil des oiseaux remontait le temps. Les feuilles agitées au soleil fricassant s'élevait de gente manière au cristal de l'aube. Bruissant d'abeilles le talus de derrière la maison faisait rempart sans que le soir ne tombe. Finement ciselé dans l'ombre d'un fourré posé sur la mousse l'offre d'or et de pierreries parée. De ses yeux baissés vers le silence du vrai la douce vierge aux fines mains tenait salon des jours heureux. Nez droit bouche fine en son foulard de lin blanc elle était de toute éternité. Ombre ondoyante des grands arbres le long du ruisseau douces herbes se penchèrent sous le chant d'Icelle.
Sur le balatum à la jointure arrachée, bouche aux lèvres exsangues, le poste à galène érafle quelques chuintements. La jungle pisse dans l'aube grise, la piste aux ornières de Savannakhet à Saïgon dispersant le convoi tel hoquets de dentelle. Se reflètent les lourdes pensées faisant scintiller les revenants en galoches ferrées assemblés devant le temple aux tigres éructants. Les barques plates dans les fumerolles du fleuve forment sfumato derrière les lanternes oscillant mollement sous l'enrobé zizillant des moustiques. D'un cri à demi chu l'éveil est instantané sous la frondaison soudainement vivante quand la flèche vibrante frappe le bouton d'or.
Le choc est rude le feu envoyant par le fond les colifichets et douceurs accumulés le temps d'une vie sur le devant des errances. Puissions-nous exposés aux épreuves nommer le pont des souvenances arche glorieuse joignant ce qui fût au plus intime de notre être.
On allait en Auvergnecueillir les bleuets. On allait en Auvergneaider les grands parents à la ferme.
On allait en Auvergne
retrouver les cousins. On allait en Auvergne
faire du vélo.Notre victoirele train passé Neussarguesarrivait en planèzeau vent d'ouest exposé. Nous dansionsau sortir des nuits bruissantes de bouleauxà la table frissonnionsde fraîcheur les yeux mi-clos. Passe la voix venteuse du grenierpar le fenestron de grossière toile colmatéfranchir les ansdans les yeux de Riquette. De mauvais coupsnous furent portésorganistes de l'ombremaugréant de tant de pluie contre la vitre. D'or en épisde coquelicots en margueritescourse entre les présvers la grand'route de La Roussière. Se relever de la chuteun sourire sur les lèvresfrappe frappeà la porte au barou. Lourdes larmesles poules caquettentdevant le siège de pierrela clide est bien fermée. Rangeons les cartons de Cocosoyons droit au bord du rêvenous du frêne et du tilleul frèresles amants de l'oubli. 404
