Φυσικά είχε θάρροςαυτός ο άνδραςνα ζήσει πολλά χρόνια με προσοχήαπλότητα και σεμνότητανα διευθύνει το σκάφος τουκατά μήκος των ημερήσιων τραπεζώνχωρίς να χρειάζεται να ρωτήσω πού να πάωχωρίς να βλέπω την ώρα να περνάειπροχωρώντας αργά προς τις εκβολέςεκεί που τα όρια ξεφεύγουνόπου όλα γίνονται γκρίζαπου η θέα σκοτεινιάζειέλλειψη αέραπου το μυαλό δεν ανταποκρίνεται πιααλλά πού πάειθριαμβευτής στις προσδοκίες τουτο μυστήριοαυτό το άκτιστο φωςαυτό το έντονο φως που έρχεται από πολύ ψηλάαυτό το κενόhabitée de vieilles âmesαυτό το αδύναμο σκιφεξαφανίζεται μέσα στην ομίχληαυτό το υψηλό σημείοσυγχωνεύονται με τον ορίζοντασε ανάμνηση αυτού που έρχεται και φεύγειο χώρος μιας κρατημένης αναπνοήςστη μνήμη αυτού που ήταντα ίχνη του ονόματός σου στον κορμό του δέντρουνα ανατεθείνα μεταμορφώσει αυτή τη γλυκόπικρη γραφήστο καθήκον της συνείδησηςπερπατώντας στο μονοπάτικατανόηση του τι είναικρέπα της πληγής που ανοίγει ξανάτέλος καλοκαιριούκαθώς ένα βλέμμα αποτυγχάνειστην άμπωτησε αυτόν που η καρδιά του κατοικεί στην αγάπη.163
