Ne plie pas devant le sommeil
sois le joyeux pourfendeur des mystères
χύνω
la même scène passant et repassant
savoir dire
que l'événement est trousseau de phrases
et que dans la vieille querelle du réel et du songe
la porte est au milieu des effusions
Sentiment vague
en partie émergé
d'une nuée de mensonges
que le vent pousse vers la montagne
pour sentences lancinantes
convertir la parole échangée
en grisaille de convenance .
Sois le porc épic
des remontrance sagaces
et si le pas te presse
tel l'escargot sur sa sente luisante
remise en tes granges
le paquetage inutile des succédanées
ceins l'étoffe de lumière
va à la fête
et découvre ton cœur.
142
Όλες οι αναρτήσεις από Γκαέλ Ζεράρ
προχωρώ
προχωρώ
από μάρμαρο
στην πρώτη γραμμή
σε αυτή τη δυνατότητα να ενωθείτε μαζί μας
στους γάμους μας
της πραγματικής αλήθειας .
περπατάω
μνήμη δακτυλικών αποτυπωμάτων
από το λαιμό μου
ταξινομήστε άφατο
στο κρεματόριο νέων
άρνηση εξάντλησης .
Και αφού η ζωή είναι "βλέπω"
διαλύω
στην ακτή της χάρης
σε αδελφική υπνηλία
κόβοντας σε λεπτές χρωματιστές λωρίδες
το περιζήτητο πρόσωπο
το πρόσωπο της παιδικής ηλικίας
το πρόσωπο κάθε ανθρώπου που αναζητά τον εαυτό του .
Κι αν όλα ήταν θέμα σιωπής
πολύ περισσότερο από τη μουσική .
141
Είναι κλειστό αλλά προσοχή
C'est clos mais prends garde
là est l'insoumission de pleine lumière
là est la rectitude d'une vigilance à l'arc souple
là est le seuil des boues de grandes lessives
là est l'ambition de marcher sur les traces de ton nom
là est l'intime circoncision de la gamme des échanges élargie aux confins de l'univers
là est la responsabilité d'une conscience impeccable
là est la couture assemblant d'un fil écarlate les étoffes de chair et du verbe
là est le passage que le pas des moutons foule
rageuse conversation sur le chemin coutumier
là est la feuille d'arbre lâchée au vent d'une terre lointaine
là est la nuit des douleurs et des tentations ourlée par l'aube qui point .
Ainsi va la nef accomplissant son office
maîtresse d'exil et de vanité
jaillissement de larmes au chevet de la finitude
transmetteuse
hors le sexe la fortune et la puissance
le message qui n'use pas le cœur ni ne dessèche le sang
le message des guerriers bien plus que celui des époux
le message enflammé hors fatigue et regret
le message dévoilé par le voire et l'entendre
le message de la joie des vœux définitifs
le message de la grâce et du sourire
le message de la rosée tombée au matin de la Saint Jean
le message des fruits que l'on offre
Le message qui jamais ne se referme
la gratitude du jour .
L'homme détient les clés de son fragile équilibre .
L'homme est le créateur aussi bien de son enfer que de son paradis .
143
μπαμπά
Tu n’en finis pas de partir .
Parfois quand de noirs nuages s’amoncellent et que la déroute plante son drapeau noir, ton cerveau se brouille, tu cries. Un cri au-delà de la douleur et de l’appel. Un cri aux causes abyssales. Un cri de personne humaine en proie à une rencontre improbable. Un cri qui dérange notre entendement habituel. Un cri outrancier qui veut nous montrer quelque chose. Mais quoi ? Qu’as-tu vu ? Quant à tes émotions, je n’ai pas la clé pour les décoder .
Tu erres dans ces contrées entre chien et loup, là où la grisaille d’un hiver saturé de givre grapille des images d’antan, où les vapeurs du marigot des origines modifient la conscience, να είναι, où se croisent hallucinations et visions .
Tu es entre la vie et la mort mais la vie est la plus forte, même dans le dernier voyage, et c’est ce qui nous permet de ressentir la fragilité de cette vie, son visage unique et que fort de cette expérience ultime nous soyons de chair, d’esprit et d’âme les transcripteurs du grand mystère, nous les innocents, nous les adeptes de l’Emerveillement .
Tu cries et je t’entends au travers des couloirs de cette maison de retraite que tu n’as jamais pu faire tienne, tant ta difficulté à communiquer et à t’adapter était grande .
Ce ne sont plus des “Madame !” que tu profères mais de longs gémissements qui montent du profond de ton être pour s’adresser à quelqu’un d’indéfini, que tu ne peux nommer. Te sauver d’un danger ? Te soulager ? T’aider à franchir cette épreuve, ce bouleversement de l’être qui s’enfonce dans le labyrinthe fait de traces mnésiques et d’impasses ? Tu ne sais pas quoi demander, ta main décharnée serre ma main. Tu ne me demandes même plus de revenir chez toi, à la maison .
Tes fonctions vitales se sont réduites au manger et au dormir, et quand je m’éloigne ta plainte prolongée broie ma poitrine comme dans un étau et essore mon coeur .
Quant je te quitte après t’avoir embrassé, j’ai l’impression que ce sera la dernière fois ; et puis je ne reviens pas en arrière car je ne sais pas quoi faire pour t’aider, pour te rassurer, pour te calmer. Lâchement je t’abandonne, et alors je culpabilise !
Dès que je quitte l’étage où tu résides et que l’ascenseur atteint le Rez-de-chaussée, je n’entends plus tes cris mais néanmoins ils continuent de résonner au plus profond de mon être. Je suis abandonné. Je suis laissé de côté, moi le mal né … comme toi peut-être. J’essaye de me faire à l’idée que je n’ai plus de papa, je suis triste, je suis bouleversé, une grosse boule monte de mon ventre. Je me calme, je gère la situation tout en subissant un arrachement viscéral. Tes cris me suivent quand je médite, quand je marche sous la pluie, dans le vent, sous le soleil et j’entends ta voix m’appeler, doucement, très doucement telle une caresse, ta caresse, que tu me prodiguais quand dans mon petit lit d’enfant j’avais tant de mal à m’endormir .
Tu ne demandes expressément plus d’aide, tu sembles nommément ne plus demander de nouvelles à tes enfants. Tu es seul et le brouillard qui t’enveloppe suggère l’envol des corbeaux par un matin d’été frileux dans les hauts arbres qui bordaient le canal à Briennon .
Tu es là à attendre qu’une porte ultime s’ouvre dans le mur de cette chambre que tu n’as jamais investie. Tu es le passe-murailles d’une occasion à ne pas manquer. Tu attends un dernier train qui siffle dans le lointain mais qui tarde à apparaître. Tu n’as plus rien à donner. Ce qui t’appartenait ne t’appartient plus, ce qui était ton chez soi, tu en as été dépossédé. Ton appartement a été occupé, la vaisselle du dimanche et des jours de fête a été éparpillée, même ta signature a été copiée. D’espoir, σημείο. De sourires sur ton visage, σημείο. La trompette dont tu jouais à été offerte à l’enfant d’une soignante. Ton dernier bagage est bouclé, et puis d’ailleurs ça fait bon temps que tu n’as plus de bagages. Tu as donné, … nous avons pris .
Ενίοτε, dans des moments de lucidité, tu as pu demander que ça avance un peu plus vite, que la fin du tunnel s’ouvre sur la grande lumière terminale, à ce qu’on dit. Mais le sais-tu ce qu’il y a après ? J’aurai tant voulu que nous parlions de ça. J’aurai tant voulu que tu prennes cette initiative… Et c’est maintenant que j’entends, que je mesure tout ce qu’un père est en capacité de donner à ses enfants quant il a la conscience de s’inscrire dans la grande chaîne des générations et que sa propre vie, unique et sacrée, est au service de l’autre .
Peut-être que ce sera cette nuit. Peut-être dans quelques jours. Devenir froid. Que les os se cassent comme du verre. Que le sang ne circule plus. Que l’immobilité soudaine soit un soulagement après la souffrance. Que le tic tac du pacemaker fasse un bruit d’enfer dans ce corps inerte .
Le véhicule noir n’est toujours pas arrivé. Mais que font-ils donc tous ces soit-disants vivants à boire du pastis, à jouer à la belotte, à se vautrer devant la télé, alors que ça gèle en bord de banquise ! ” J’attends, moi, le corbillard ! “
Je me souviens du tour de France que nous étions allé voir avec Charlot, dans les années cinquante. C’était une étape contre la montre. Le dernier coureur à passer était Anquetil qui avait le maillot jaune, et puis derrière avait suivi la voiture-balai. La fête finie, nous étions rentré par le train de Versailles pour descendre à la station du pont Mirabeau et rentrer à la maison par l’avenue Emile Zola. Je tenais à bout de bras un sachet de papier contenant quelques menus objets publicitaires que j’avais réussi à attraper aux passage de la caravane publicitaire. Ήταν ηλιόλουστα, un soleil de juillet jouait avec les feuillages de l’avenue. J’aimais ce passage de l’ombre à la lumière et je sautais sur les plaques de fonte ajourée qui entouraient les arbres. J’étais heureux d’avoir passé un moment avec toi, papa, mon petit papa… Et cette voiture-balai qui se fait attendre !
Il y a quatre ans et demi, quand maman nous a quitté, je suis resté avec toi une semaine rue de la Jarry. C’était la dernière fois où j’ai été véritablement proche de toi. Tu ne m’as jamais posé de questions autres que strictement matérielles. Jamais tu n’as pleuré. Jamais tu n’as évoqué spontanément quelque souvenir. Si tristesse il y avait tu ne me l’a pas montré. Je faisais le “délicat” avec toi pour ne pas te faire entrevoir mon profond désarroi et je ne t’ai pas poussé pour que tous deux nous pleurions à propos du départ de notre femme et mère. J’avais peur que tu t’écroules. Je mesurais déjà dans le silence que tu montrais – c’est toujours moi qui engageais la conversation – que ton état psychique était troublé. Tu semblais ailleurs de tout ça. Ton manque d’émotion me faisait froid dans le dos. Je n’ai pas su trouver les mots qui t’auraient fait te dire, te contacter dans ta sensibilité. Je savais que tu étais déjà un peu parti .
Le 23 juin, date anniversaire de la naissance de maman, je prierai pour toi, papa. Que tu sois de ce monde ou ailleurs peu importe, tu n’es déjà tellement plus là. Ton départ, tu l’as anticipé depuis longtemps. Tu as vendu la maison de Saint-Flour comme pour clore un épisode de ta vie, comme pour brûler ses objets familiers parce qu’après toi il n’y aurait rien, rien que des étrangers qui fouilleront dans tes affaires, rien que des envahisseurs qui vont tout saccager. Tu n’as pas insisté pour que nous gardions cet ancrage familial. Tu nous as donné l’argent de la vente sans te retourner, sans prononcer de discours. D’émotions, σημείο ; comme si quelque chose de toi était mort depuis bien longtemps. Tu étais déja sur le départ. Dans les semaines qui ont suivi tu as eu un grave ennui de santé dont tu t’es heureusement sorti. Et depuis tu attends la suite. Ce n’était pas ton heure. La ligne de démarcation passée, tu faisais comme s’il ne fallait pas se retourner. Question de vie ou de mort ? Fuite en avant ?
Dès lors que la terrible sénilité t’accable, que tu n’as plus ta tête, que la trinité de la dépression, d’Alzheimer et de la démence nous oblige à l’épreuve que nous devons traverser, toi et nous trois tes enfants qui sommes ainsi convoqués en tant qu’êtres de conscience et de compassion, de vulnérabilité, de transparence et de sang-froid, de réflexion et d’entendement à ce qui est ; nous nous devons d’être les témoins du grand oeuvre de la vie et de la mort pour nous soutenir dans l’accueil et l’entre aide afin de prêter main forte à ceux de nos proches qui en ont besoin. Nous ne devrions rien avoir à nous cacher. Nous devrions rester unis. Nous devrions nous parler. Les non-dits n’engendrent que repli sur soi, rejet et méconnaissance de l’autre et bien du malheur à nos enfants et petits enfants par l’ombre qu’ils jetteront sur notre mémoire collective .
Quand j’entends le glas de la finitude au clocher de l’existence, j’écoute, je vois, je suis triste, je pleure, je suis seul et ma solitude je la consomme avec mes proches, je la partage avec les miens que j’aime et qui m’aiment. Je la mâchonne, je la distille, je la “manduque”, cette option absolue de finitude, pour qu’elle me nourrisse et m’aide à croître .
Oui, je prierai pour toi, pour t’accompagner, pour te soutenir, toi papa, corps et âme associés, pour parcourir avec toi ce chemin qui va de chez toi au cimetière où demeure maman .
Μπαμπάς, je te promets de faire mémoire de ton histoire de vie, et d’honorer cette esquisse existentielle qui tu m’as transmis afin de faire fructifier la vie que tu m’as donnée, afin que fleurisse cette envie de faire plus que ce qui nous a été donné. Et ce, afin que cela soit de “la bonne ouvrage” utile pour ceux qui nous suivront .
Il est un temps déraisonnable où l’on met les morts à table pour un dernier repas, hors faim et soif matérielles mais plein de faim et soif symboliques et spirituelles, afin de recueillir les miettes de vie qui nous permettront de grandir sur notre chemin de connaissances et de sagesse, de donner sens à sa vie et de s’effacer en osmose d’amour devant ce qui est .
Μπαμπάς, dans ta démence, émane une aura où affleure, pure et limpide, une valeur profonde. L’ego brisé cède la place à l’essence humaine. Et pour celà tu es précieux .
Le 23 juin, je penserai à maman, je penserai à toi papa, je penserai à vous deux, mon frère et ma soeur, et ferai promesse de vivre ces dernières années qui me sont imparties, le plus simplement possible, dans l’écoute, la pudeur, le respect de la personnalité de chacun, le soutien et le conseil, à tous ceux qui seront en difficulté .
Nous ne devons pas nous faire de mal et avoir le courage d’échanger, d’entrer en contact avec nos proches, avec autrui, même si cela semble difficile parce pas très habituel dans notre culture familiale. Le silence s’il peut être régénérateur de soi à soi dans la méditation et la contemplation, est néfaste quant, se transformant en mutisme, il éteint la lampe de l’espoir .
Et puisque par chez nous tout fini par une chanson ou un mot gentil, disons qu’il ne faut pas peser ni sur son prochain, ni sur les autres, ni sur cette terre pleine du mystère de la création pour que nous, les “vivants en marche”, demeurions en communion avec l’Autre qui reconnaîtra que nous sommes tous frères si nous nous aimons les uns les autres .
140
σύμφωνα με τις φτελιές
Αυτό το πλακάκι είναι κατασκευασμένο από κόκκινα εξάγωνα .
Αυτή η λεωφόρος με θρόισμα δέντρων μιας βροχερής πηγής .
Η σκάλα με το σφυρήλατο κιγκλίδωμα .
Αυτή τη μέρα κάτω από την πόρτα του δωματίου που αφήνει τις εκρήξεις των φωνών που έρχονται από την τραπεζαρία .
Αυτά τα παράθυρα με τα παλιομοδίτικα εξαρτήματά τους .
Αυτό το κακώς στερεωμένο ξύλινο παντζούρι που χτυπά στον τοίχο όταν σηκώνεται μια ριπή ανέμου .
Όπως το ντουλάπι με το τζάμι του καθρέφτη από μια εποχή αποθηκευμένη .
Να είσαι εκεί
στη σκιά των πραγμάτων στη θέση τους
καθισμένος στη θρυμματισμένη πολυθρόνα
ιστοί από κακοδιαπραγματευμένες ιδέες που ταράζουν τις σκέψεις μου
αναμνήσεις που ψάλλονται από μια μικρή εσωτερική φωνή
Πήρα τα κλικ μου και τα χαστούκια μου
κουτί με εικόνες και σημειωματάριο moleskin
να πάω ένα προσκύνημα στις μυρωδιές του παρελθόντος .
Το κρύο και η βροχή άλλαξαν τον σκοτεινό αέρα στη μέση του απογεύματος
διακριτικό πέρασμα σε αυτή την κατάσταση ακρόασης που επιτρέπει να διατεθεί
πέτρα πάνω στην οποία θα χτιστεί η πόλη των αδελφών
Η ουράνια Ιερουσαλήμ χωρίς τους αγγέλους της έγινε ορατή
Η Ιερουσαλήμ απλώς υπάρχει για να καλωσορίσει τον περιπατητή της ψυχής
αναζητώντας μια πιθανή παράκαμψη προς την προκαταρκτική κατάσταση της μετάνοιας
ψάχνει για ανάσα και φως για να καβαλήσει
ο ερευνητής επέστρεψε στο έργο του
το τσέρκι ενός απαρχαιωμένου τότε παιχνιδιού κροκέ
μπροστά στο σφυρί του κενού
ο υποκινητής των επιθυμητών συναντήσεων
αυτά που η διαθεσιμότητα χωρίς αναμονή επιτρέπει να εκκολαφθούν
ακόμα και σε ώρες εκτός αιχμής
καθώς το τσαλακωμένο τραγούδι της βροχής και των ανάμεικτων χρωμάτων υψώνεται ανάμεσα από τις σταφίδες και τις φτελιές
στον φωτεινό και ευωδιαστό κήπο
φράση δακρύων την άνοιξη
στη συμβολή των ηχητικών φορτίων
του μαινόμενου νερού που ξύνει αόρατα βότσαλα
γλάστρες με γίγαντες .
139
μπουρζέτ
Λίγο νερό
άφθονο νερό
ανατίθεται στο αδιάκοπο γρύλισμα ενός ζωικού ψιθύρου
θρόισμα μιας φωνής στον τοίχο από βασάλτη
σταγονίδια μαργαριταριών σε αρμονία με έναν γαστρεντερικό ήχο
χτυπώντας τα τριχωτά χέρια στον ματωμένο βράχο.
Προκύψει η μονότονη πίστη
η συνεχής δέσμη
η στρωματοποιημένη καταγγελία των οικολογικών λεωφορείων της πόλης .
Το αλφάβητο εκφράζεται στις παραφωνίες του
αυτά τα αδέρφια των οποίων η μαστοριά
παρασύρθηκε από το μπουρλάκι
προς την κοιλάδα της ανεκτικότητας .
Μόνο ο ήχος ενός κουδουνιού
πάνω από το ρεύμα του νερού
ελιγμός κατά την κλήση
οι άντρες της μεγαλοστασιάς
όσο είναι ακόμα σκοτάδι
αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό για να περάσω αυτή την ξύλινη γέφυρα
τα τσόκαρα χτυπούν με τα εξαρτήματά τους το κατώφλι του συνεργείου .
Ευτυχισμένο γεγονός
ότι η άφιξη των δεμάτων από μετάξι
τριχωτό με χίλιες ιριδίζουσες κλωστές
από τη χοντρή λινάτσα
σταμάτησε ως διστακτικός
να μπει στον καλικάντζαρο
όπου ο πολτός από παλιοσίδερα συνδέεται με το τρίξιμο των γρατσουνιών
γαργάρα εξομάλυνση εκλεκτών υφασμάτων .
Στιγμιαία επιδρομή
του αγοριού πίσω από το κτίριο
μαζεύοντας γρήγορα τη γεμάτη τσάντα
τοποθετημένος στον κολλώδη πάγκο στα αποδυτήρια
ώρα για ένα άλμα στη σκιά
έξω από τη χαράδρα των προσδοκιών
να μεθύσει ελεύθερος
η καρδιά που χτυπά
στο πετρώδες μονοπάτι
έξω από την ακολασία του βυθού
και ψηλές καρδιές
φέρτε στο εξοχικό σπίτι χωρίς φωτιά
οι μαύρες ραβδώσεις
μιας έντυπης ενημέρωσης
γύρω από το πρόσωπό της
κάστανα και κρεμμύδια
οίνοι .
μήνυμα εκτός ηλικίας
αλκοολούχα ανθοκομία
κουρασμένα genuflexions
στο δρόμο για τους τρεις σταυρούς
μεταξύ του Γολγοθά και του πεπερασμένου της Μαρίας .
Μόνο γυναίκες αγίες γίνονται δεκτές
να κρατιέται από το μπράτσο
περαστικά αρσενικά
για ένα χαμόγελο
ταραχές
εξαφανίζονται στο αλσύλλιο
ψάχνει για ιπποφαές
ότι θα ρέουν
στην πέτρα των πυρετών
ιστορία για το ξεκίνημα
χωρίς αντίστροφη μέτρηση
στο μονοπάτι του κοχυλιού .
Μόνο γυναίκες αγίες γίνονται δεκτές
προχωρά σιγά σιγά
προς την αγάπη και τη συμπόνια
φορτωμένο με αγκάθια χρυσής σκούπας
στα μέτρα των ψηλών θυρών του αχυρώνα
τρυπώντας κάτω από τις άφθονες φούστες τους
τα κρανία των νεκρών
η οσφυϊκή χώρα ζωσμένη με ένα πανί
si rouge
από τον ανατέλλοντα ήλιο
από τον ιριδίζοντα δίσκο του
παραπέμπει στο ιερό χρίσμα του χρίσματος της Μεγάλης Τετάρτης
αυτό των δημιουργών ημέρας
εφόσον επιτρέπεται το στοίχημα
στο σαφράν σουιν
της γκρίζας φοράδας του κυρίου Κορνίλ
ταρακουνήθηκε από ευχαρίστηση
στη θέα αυτού του αλευριού τόσο άσπρο
παρά η ισχυρή κίνηση της μυλόπετρας
πέτρα εναντίον πέτρας
σε κάνει να πετάξεις μακριά
σύμφωνα με τις τρίλιες του κότσυφα
την αυγή
ενός πρωινού του Μαΐου .
138
ο φίλος μου
Να σε έχω με γεμίζει χαρά, toi, διαφορετικό από μένα και όμως τόσο κοντά .
Με συνοδεύεις και ηρεμήστε με όταν ο καιρός είναι φουρτουνιασμένος, μαύρες σκέψεις αναδύονται από τα πικρά μου χάσματα και ότι ο εκφραστής μου είναι υπερβολικός .
Ο έντονος θυμός σου που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι είναι προσποιημένος είναι για μένα ο ζωντανός και σωτήριος καταιγισμός ιδεών όταν με αγγίζει ένας λήθαργος προσοχής και ψυχής τραυλίζω ασαφείς απαντήσεις στον κίνδυνο της καινοτομίας .
Σε αγαπώ, χωρίς η σκιά μιας αμφιβολίας, ότι ακόμη και η κοινή μας άφιξη σε άλλο πλανήτη δεν το κάνει θα μπορούσε να μας απαλλάξει από το να εκφράσουμε την τρελή επιθυμία μας στον καθρέφτη της αναζήτησης και για να καταλάβουμε τα πάντα για το τι είναι ζωή .
σε θαυμάζω πέρα από κάθε περιοριστικό κριτήριο, με πρόθυμο και ευρύ θαυμασμό, που ούτε το καθυστερημένο πέταγμα μιας πέρδικας μπροστά στα βήματά μας δεν μπορούσε να μας αποσπάσει την προσοχή .
Κι όμως ο Θεός ξέρει ότι μου αρέσουν οι κόκκινες πέρδικες που, με το βαρύ και επίπεδο πέταγμα τους, μπορούσαν ξυπνήστε με μια σωτήρια αρχή ο κοιμώμενος της κοιλάδας που έχω τόσο συχνά τείνουν να είναι .
Μπροστά στο δικό μας ενέργεια όρθιων ανθρώπων που είναι επιφορτισμένοι με τις δυνατότητες μελλοντικής πραγματοποίησης, ο γη, τομέα δραστηριότητάς μας, είναι τόσο απέραντο, ισχυρό και εύθραυστο ταυτόχρονα, λογικός, στοργικός και δεκτικός, που ακούμε ακόμα και τον ψίθυρο από την αρχή των αρχών .
Ο λόγος σου γύρισε προς την αιώνια επείγουσα ανάγκη να δηλώσω την ουσία των πραγμάτων μου επιτρέπει να συνεχίσω ο τρόπος μου, απελευθερωμένος από κάθε δεσμό, προς την καθαρή σπορά μου βαθύτεροι κήποι .
Με καλωσορίζεις με τόση γενναιοδωρία, αμεσότητα και ακρίβεια που δεν έχω καν την ώρα να σας ευχαριστήσω. Μόλις σε δω, Είμαι σε βόλτα να σε καταναλώσω με το κεφάλι και την καρδιά μου, και μόλις καταναλώσω τον εαυτό μου, μόλις μου δώσεις διείσδυσε με, τότε εξαφανίζεσαι, άρα χρηματοδοτώ .
είσαι μητέρα, μεγάλο αδελφή, άγγελος και λυπητερός της καρδιάς μου για τον οποίο η συγκίνηση που νιώθω σε σας ο σεβασμός μετατρέπεται αμέσως σε “αισθ” καθαρά και βαθιά στην υπηρεσία της δέσμευσής μου για πιστότητα στη διδασκαλία σας. Toi, το φωτεινό μου βέλος .
Και μετά σε έχω ελεύθερο επιλέγεται ως φίλος μου όταν δεν επιλέγεις την οικογένειά σου .
Και θα ήμουν πάντα το τόξο για να κάμψεις τις επαναλαμβανόμενες σκέψεις σου με δύναμη όπως είναι είναι επιτακτική ανάγκη να τα λάβουμε υπόψη σας. Η σημερινή κατάσταση του κόσμου Εξαρτάται .
Το μήνυμά σας περνάει. Ο λόγος σου είναι βασίλισσα. Η ρευστότητα του οράματός σου με παντρεύει. Τα κομμάτια που εσύ αφήνουν πίσω, τα συλλέγω στο ύψος των αντιλήψεών μου και τις διανοητικές μου ικανότητες να τις ενσωματώσω για την ώρα της κοινωνίας .
Το πρόσωπό σου είναι γραμμένο στα βάθη της ψυχής μου και μόλις έρθει μια ανάσα, αμέσως σηκώνομαι να ασχοληθώ με αυτό το μυστηριώδες τραγούδι που κατά τη διάρκεια ενός από μας πρώτες συναντήσεις ψιθύρισα και ποιος πάντα με συνόδευε πότε Διασχίζω το δρόμο σου .
Το βλέμμα σου σημάδια τις αρχές αυτών των τόπων ειρήνης και καλεί σε επαγρύπνηση α προσεκτική φλόγα συνάφειας .
Αν συμβεί να χάστε μας λίγο χρόνο και σας βρούμε, δεν απαιτείται προοίμιο στην πρώτη ματιά που μου ρίχνεις. Εισαι ο, είμαι εδώ, σώμα, ψυχή και πνεύμα έτοιμο για το έργο που έχουμε μπροστά μας, αυτό το σπουδαίο έργο πλεγμένο με ζεστασιά ο άνθρωπος, προθέσεις καλοσύνης και απαιτήσεις για κατανόηση για μας στάση που πρέπει να κρατάμε στις ταραγμένες στιγμές μας .
Και αν πας ταξίδι, να ξέρετε ότι εδώ ή αλλού θα υπάρχει χώρος για τους μαθητές σας, Για αδέρφια και αδερφές μου μέσα σου, να διαιωνίζει τη φωτιά από ανάμεσα στα νερά και το κρανίο, και πείτε μας τι πρέπει να γίνει ακόμα .
Και από τη ζωή είναι μια συνεχής αναζήτηση και προσκύνημα, είσαι η μέλισσα του προσκυνητή, το πολύτιμο ραβδί που με συντηρεί και με το οποίο καλλιγράφω στη σκόνη του μονοπατιού το ιερά γράμματα της οικουμενικής μας γραφής .
Σε αγαπώ, μου φίλος .
137
Μόνο ένα βήμα προς τη σοφία
Σοφία. Λέξη “σοφία” προέρχεται από τα λατινικά “ξέρω”, από όπου επίσης προέρχεται λέξη “γεύση”. Η σοφία είναι η τέχνη της εκτίμησης της γεύσης. Αυτή δείχνει μια πολύ συγκεκριμένη στάση, πολύ αληθινό, και αρκετά μακριά από περίτεχνη εννοιολογική οργάνωση. Είναι να βρεις μια τέχνη να ζεις αυτό αφήστε να γευτείτε τη γεύση της ζωής .
Πώς σχετίζεται αυτή η έννοια της σοφίας με αυτό, συν δυτικό, απόφιλοσοφία ; γιατί φιλοσοφία σημαίνει “αγάπη της σοφίας”. Στην αρχαιότητα οι φιλόσοφοι ήταν άνθρωποι που αναμενόταν ζουν με τη φιλοσοφία τους που δίδαξαν. Να φιλοσοφήσει εμπλεκόμενος α ένας τρόπος ζωής που εναρμονίζει τη σκέψη και τη ζωή .
Και μετά τους τελευταίους αιώνες, σε δυτικά, η φιλοσοφία έχει γίνει η τέχνη της κατασκευής συστημάτων σκέψη, να τους υποστηρίξουν, να τα υπερασπιστούν και, σε “νομικά προβλήματα”, συζητήσεις, για να αποδείξουν την υπεροχή τους έναντι των άλλων. Στην κλασική Κίνα, ένας από σπίτια κοσμικής σοφίας, σχεδιάστηκε διαφορετικά ; άρα εμείς είπε οτι “ο σοφός είναι ανίδεος, χωρίς θέση, χωρίς ανάγκη” .
Νομίζω ότι ένας σοφός είναι ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα, χωρίς προκαθορισμένη ιδέα, χωρίς να στέκεται στο υπερασπίζω, γιατί θέλει να παραμείνει ανοιχτός στην πραγματικότητα, να είναι φρέσκο και έτοιμος για αυτό που συμβαίνει. Είναι μέσω αυτής της στάσης που ο σοφός μπορεί καλύτερα αντανακλούν αυτόν που του εμπιστεύεται. Η σοφία είναι το αντίθετο της σοφίας. συσπάσεις. Είναι κοντά στη γαλήνη .
Ο σοφός “πιστεύει” δεν ; έχει το “αυτός ήταν” .
ο “πίστη” προέρχεται από τα λατινικά “πιστεύω” και σε αυτή την οικογένεια λέξεων βρίσκουμε συγκεκριμένα σε γαλλική γλώσσα “ευπιστία”, δηλαδή ένας τρόπος να δώσει κανείς την προσκόλλησή του σε ισχυρισμούς που κανείς δεν είναι σε θέση να τεκμηριώσει ορθολογικά. Πιστεύω είναι να εμμείνουμε σε ορισμένες επιβεβαιώσεις .
ο “αυτός ήταν” προέρχεται από τα λατινικά “fides” και στην οικογένεια των λέξεων που προέρχονται από αυτή τη ρίζα υπάρχουν λατινικά “εμπιστοσύνη”, ποιος έδωσε “εμπιστοσύνη ” στα γαλλικά. ΕΝΑ άνθρωπος της πίστης δεν είναι πρωτίστως ένας άνθρωπος που πιστεύει αυτό ή εκείνο, αλλά ένας άντρας κατοικείται από μέσα από εμπιστοσύνη. Εχε πίστη, είναι να εμπιστεύεσαι σε οποιαδήποτε έσχατη πραγματικότητα. Μπορεί να μας κατοικήσει αυτοπεποίθηση και πίστη χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά ποιο είναι το κάτω μέρος του πραγματικού .
Μην λάβετε υπόψη το “πίστη” όπως και ευπιστία, αλλά ως όντας άλλου επιπέδου συνείδησης από το “αυτός ήταν .”
Και με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούμε πάντα να κάνει το πρώτο βήμα. Όταν κάνουμε ένα βήμα, εκτιθόμαστε σε α ανισορροπία. Δεχόμαστε για μια στιγμή να χάσουμε την ισορροπία της ακινησίας μέχρι να βρεθεί ένα νέο σημείο ισορροπίας, πατώντας το πόδι στο έδαφος. Όταν δεν υπάρχει τίποτα πιο καθησυχαστικό από το να στέκεσαι ακίνητος, προωθήστε ένα πόδι μπροστά από το άλλο, είναι να πάρεις τον κίνδυνο να σκοντάψεις. Αποδέχεται το γνωστό ότι πηγαίνει στο άγνωστο, Και αυτό, χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν αυτό επιφυλάξτε χαρά και δοκιμασία. Σε αυτόν που σηκώνεται και περπατάει, θα ανοίξει μπροστά του α απέραντος χώρος, γιατί ανάλογα με την πορεία που χαράσσει – είτε είναι αλήθεια, πραγματικότητα ή σοφία – ο “αληθινός περιπατητής” μπορεί μόνο να πάει από αρχή προς αρχή με αρχές που δεν έχουν τέλος.
Le “αληθινός περιπατητής” είναι ένας άνθρωπος αυτού κόσμος. Δεν μπορεί να παρεκκλίνει από τη δέσμευση που στο τέλος της πορείας της ζωής του θα τον καλέσει να μπει σε μια ιστορία, για να εγγραφείτε σε ό,τι έχει γίνει ή δεν έχει γίνει ακόμη πριν από αυτόν και ότι αισθάνεται ότι πρέπει να γίνει. Θα χρειαστεί να πάρει μέρος. Θα πρέπει να ενσαρκωθεί για να βοηθήσει στη μεταμόρφωση του κόσμου.
Le “αληθινός περιπατητής” φαίνεται επίσης να έξω από τον κόσμο. Είναι μέσα του, για τον εαυτό του, αντικείμενο της πραγματοποίησής του μέσω μιας εσωτερικής διαδρομής. Είναι σε άμεση επαφή με ό,τι είναι πέρα από αυτόν και προχωρά απαρέγκλιτα προς το ανώνυμο και το ανώνυμο. Δίνει και λαμβάνει ως του χρόνου που περνά και των συναντήσεων που κάνει χωρίς ιδιαίτερα δανεισμό δώστε προσοχή στις συνέπειες των πράξεών τους. Αυτός είναι“παρουσία” σε αυτό που είναι. Είναι μέσα εμπιστοσύνη .
Le “αληθινός περιπατητής” σε αναζήτηση του δικού του το επίτευγμα πρέπει να ξεπεράσει την αντίφαση μεταξύ“αρραβώνας” και“εσωτερικότητα” για να είναι στο πύλες του ναού όπου “σοφία” και “επίγνωση” βρίσκονται στο τόσο διαφοροποιημένο όσο και επανενωμένο. Σε αυτό το σημείο του ταξιδιού του, με ανατροπή προοπτική που καθοδηγείται από την πίστη, μπορεί να ξεπεράσει το επίπεδο της πραγματικότητας πέρα από την οποία δεν λειτουργεί πλέον η λογική μας. Σε ισχύ, τι στον κόσμο μας το συνηθισμένο φαίνεται ακατάλληλο, μπορεί να εμφανιστεί αντίθετα σε συμφωνία, πότε αλλάζουμε μητρώο, σαν ένα νέο επίπεδο πραγματικότητας .
Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της αναζήτησης εσωτερικότητα και εμπλοκή στη ζωή του κόσμου. Το ένα είναι σχεδόν προϋπόθεση για να είναι ο άλλος πραγματικά αποτελεσματικός. Αυτός που θα έμενε σχεδόν πάντα κλειδωμένος στον εαυτό του σε ένα είδος απύθμενης αναζήτησης καταλήγουν να στεγνώνουν στο αμπέλι γιατί θα του λείπει τροφή από το σχέση με όλα τα όντα γύρω του. Και όποιος θα ασχοληθεί μεταμόρφωση του κόσμου χωρίς να αφιερώσουμε χρόνο για να επιστρέψουμε στην εσωτερικότητά του βαθύς, αυτό μετά από λίγο θα μπορεί να σκορπίσει, θρυμματίζω, προς την διασκορπίζω, se chosifier .
136
D’une relation l’autre
Il est admis que c’est seulement par l’expérience personnelle que nous pouvons accéder à un peu plus de connaissance .
Βάλτε σε ένα βάζο όλες οι υποκατάστατες διδασκαλίες οδηγούν μόνο στην υποβολή στη δοκιμασία του η άλμη η αγνότητα της αναζήτησης στα προκαταρκτικά της ; τα πράγματα ζεσταίνονται, καίγεται ίδιο, αλλά αυτός ο ερευνητής των σκοτεινών υδάτων δεν θα ωριμάσει ποτέ .
Tu n’attesteras pas de ton appartenance à quoi que ce soit, une joie illusoire pouvant se glisser entre ta parole et l’objet de ta recherche .
πραγματικά να είσαι εσύ. Διασχίζοντας το Ford, θα γίνει δοκιμή. Alors ne te raconte pas d’histoire. Et même, μην πεις τιποτα. Κάνε ησυχία. Βλέπω, και θα φανείς .
Si viens à passer le voyageur aux sept chameaux chargés de tapis, από μετάξια, de fourrures de parfums et de pierres précieuses, et que celui-ci veuille acheter tes vieilles chaussures toutes racornies, c’est que ces chaussures n’ont pas toujours été les tiennes et qu’un autre les portera .
Τότε μένεις η διαδρομή, και να είναι υποχρεωμένος του .
Ne sois plus la victime de ta croyance à être sur le “καλή μου” τρόπος. Les grandes choses que nous puissions voir le seront par l’entremise des proches personnes qui t’entourent. Η σύζυγός σου, ο άντρας σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σας, τους γείτονές σου, te convoqueront à cesser d’être la victime de l’autre pour t’engager sur la voie de n’attendre rien .
135
Η απλότητα
Μπορεί επίσης να μιλήσει για μένα .
Τόσο για τις πέτρες, λουλούδια και μετά δέντρα .
τους μίλησα .
Είμαι μέρος αυτής της αδελφότητας κηπουρών από δημιουργία .
Ξέρω ότι πρέπει να προοδεύεις με γυμνά χέρια, δουλειά στη στιγμή, σε υπακοή σε αυτό που είναι, για να ακούσω, και όχι μη φοράτε εργαλεία υψηλής απόδοσης .
Και τότε ανακάλυψα ότι η φύση μιλάει, και ακούγοντάς το, Ανακάλυψα την εσωτερική σιωπή της κοινωνίας, από αυτό ένωση του εαυτού του με τον άλλον, ότι το άλλο είναι ορυκτό, ένα φυτό, ένα ον ζώο ή άνθρωπο, ή μια φυσική ή κοσμική οντότητα μεγαλύτερη από τον εαυτό μας .
Σίγουρα η φύση δεν μιλάει γαλλικά ή Ιαπωνικά, ούτε μια συμβολική γλώσσα, αλλά εκφράζεται με “απήχηση”. Βάζουμε τον εαυτό μας σε θέση αναμονής χωρίς να περιμένουμε, του προσεύχομαι, του στοχασμού και η κερασιά σου λέει μια ιστορία, και η στάχτη, άλλη ιστορία, και οξιά μια άλλη ιστορία .
με χριστιανούς, το Πάσχα, αγγίζουμε το μυστήριο του θανάτου : αν δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει ανάσταση. Αν φέρω η εγγονή μου δες το αμύγδαλο που σαπίζει, Δεν του λέω : “Κοιτάξτε το αμύγδαλο που σαπίζει”, περισσότερο : “Κοίταξε η αμυγδαλιά που γεννιέται”. Για το αμύγδαλο, είναι σίγουρα α τρομερή ώρα, αλλά αυτό το αμύγδαλο δίνει ζωή. Αφήνει, εγκαταλείπω, εμπιστοσύνη .
Τα δέντρα μας δίνουν ανάπτυξη .
Μια μέρα περπατώντας, Πέρασα μια μηλιά, με στη βάση του μια μικρή μηλιά όχι μεγαλύτερη από τρία μήλα στη διαδικασία του να ωθήσει . Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα ένα σάπιο μήλο να κρέμεται από τη μηλιά. Εγώ κατάλαβε τότε ότι υπήρχαν δύο θάνατοι. Αυτό το μήλο αγαπούσε τόσο πολύ τη μαμά του ότι δεν ήθελε να κόψει τον ομφάλιο λώρο και παρέμεινε κολλημένη στον κλαδί όπου σάπισε χωρίς να δίνει ζωή. άλλο ένα μήλο, elle, τομάρι ζώου. Πήρε το ρίσκο να ψάξει αλλού και να κόψει τον ομφάλιο λώρο έπεσε στο έδαφος ; Είναι νεκρή, αλλά από αυτόν τον θάνατο γεννήθηκε μια μηλιά .
Η φύση μας διδάσκει ότι υπάρχουν άλματα, θάνατοι, κλάδεμα, διαλείμματα στο ρυθμό, μια απαραίτητη υπακοή να γίνει με σιγουριά για να βρεθεί η πρώτη πράξη, η δημιουργική πράξη .
133