La vie aime les candides

     Elle s’insinue dans nos lacunes telle une plante vivace qui prend racine dans la moindre fente .

Elle comble celui qui va la chercher car l’on y devient riche que de ce que l’on perd et l’on y trouve que ce que le Coeur sait dejà .

Et puis les choses ne se perçoivent qu’à la faveur d’un contre-jour, d’une fracture, ici et maintenant. Les mots n’émergent que sur une page blanche. La musique n’éclate que par le silence entre les notes .

La faille .

Ce qui se creuse et dont on a pas touché le fond .

Une lune en plein jour .

Cet espace vide, ce champ matriciel, n’est-il pas celui de ma patience ? Celui où mon amour conjoint au détachement ?

056

A choiseachd

 Ann an suidse mall
leasachadh leacan cruinn
àrdaich tòna na h-oidhirp
Pàirt nan clachan còinneach
tha an talamh ionaltraidh an sàs ann an sgrios
A 'tairgse fhèin cladach gay na tìre ri thighinn
An duilleach tioram
bruidhinn ris a' ghrian
a' sìoladh a dhùsgadh
leathad gu socair
an ceum farsaing
a' bheinn
am fear leis a' phoca dearg
Tro mheòrachadh cunbhalach
tha e dol thairis air a' bhacadh a ta ri teachd
de cheum làthaireach
d'a choinneamh fein
fon solas basilica
de mandorla
urram a thoirt d'a chuid fein .


055

am preas loisgte

    Aig beul dathach gàirdeanan fosgailte beatha
as mo rathad
Thachair mi ris a’ ghrian
grian foghair
air a ghlòrachadh le ceo a' dol seachad
lorgar cuideachd thu fhèin air a sgeadachadh ann an solas
leig dhomh snuadh
agus faic purpaidh an fhoghair
thuislich mi an aghaidh an taobh thall dhiom
an aghaidh a’ chriathraidh a tha timcheall mo leasraidh
mise agus an àrainneachd agam
agus bha mi fallain
Chaidh mi an aghaidh a’ chriathrag a chuir stad orm bho bhith a’ soidhnigeadh an ama ri teachd
agus rinneadh an criathar 'na sgàthan
far am bu chòir meòrachadh
trom-inntinn
san àite cheart
a bha mi a’ feuchainn ri sheachnadh
as an do shaoil ​​mi gu'n robh mi a' teicheadh
agus tha e gam thogail
a b’ urrainn dhomh a phàigheadh
gus ceum thairis air a’ challaid de dhris is dhris measgaichte
ga m' sgaradh o nì mo mhiann
dìreach thoir sùil
sloc circumflex mar sgeulachd ri innse
Tha mi duilich
Thionndaidh mi air ais
a thighinn air ais chun na cùise
m'aghaidh 'n a aghaidh
chum gu'm bithinn mearachdach an sin
a bhith rium
a bhith am fear eile
agus bha e a' losgadh
cho làidir 's a bha mì-reusan a' frasadh le toradh searbh
lùchairt mo shìol a ta ghnàth
bha na h-Aristos aig an lanntair
thug na cuirp uaibhreach iad fein fa chomhair an t-seallaidh
chuir protuberances monstrous stad air stocan nan seilleanan
thachair trannsa ge-tà
eadar rùsg agus sapwood
a chluinntinn ag ràdh :
" Dèan reothadh ann an òr ùine
bhi 'nan cluaintean glasa
agus tagradh tairgse
fo fhiaclan a' bhuachaille
agus os cionn gach ni na di-chuimhnich cridhe an dualchais
bi bras
bi mar fhear-coille an tuathanaich
claidheamh an ridire
agus Criosda naomh an t-sagairt
airson ola agus balm
biadhadh agus falbh
mo mhac, Mo ghràdh. "


054

smuaintean agus smuaintean

Smaointean tha iad nan ìomhaighean inntinn a tha a 'cur dragh air an inntinn agus thoir oirnn freagairt gun iomradh sam bith air fìrinn. Bidh iad a’ snìomh mun cuairt agus gabh còmhnaidh annainn nuair nach eil fios againn dè a smaoinicheas sinn. Bidh iad a’ toirt iomradh air na th’ ann air a ràdh mar-thà agus fighe pasgan pailt de phìosan, càradh, de stereotypes, le tàir, gu ìre mhòr no nas lugha, an ti a mholas a bhi 'na fhear-dèanaidh bhriathran maith, an hijacker de thùsachd, an uaigh oidhirp sam bith faighinn a-mach à cleachdaidhean .

Tha smuaintean mar ite de dhruidean nas motha comasach air caismeachd ann an convolutions neònach ann an speur trolling, sin aig cuir an cèill aonaranachd aotrom neach fa leth ann an grèim a’ bhròn a dh’ adhbharaich fàgail a' phacaid ris nach robh dùil .

Smaoinich, eil, tha brìgh an Cruinne-cè. Tha i na stòr neo-sheasmhach de chothroman ag èirigh bho rud sam bith falbh. Tha i, dheth a' chuan, iongnadh còcaire, chan eil e gu feum math ach cò a tha a 'ceasnachadh, a tha ag adhbhrachadh trioblaid ann an nithean a chaidh fhaighinn agus iarraidh claon-bhreith, an ceum taobh, mar dhòigh riatanach airson a dhol thairis ort fhèin .

Smaoinich a’ nochdadh an tùs solais agus chan eil aige ach aon mhiann ; tha ri sgaoileadh .

Bho thoiseach gu toiseach, Tha smuain a’ faighinn a miann na tha sinn a thoirt beò, a' dol o'n Neo-fhiosrach gu Mothachail ruighinn air an Transconscious .

Tha e aig an ìre seo, sin ga chur an gnìomh an uairsin, sinn tilleadh gu mothachadh reflex gus na tha a’ fuireach timcheall oirnn a leasachadh .

Mar sin chaidh sinn a-steach don fhànais geal Ghniomh. Tha sinn a 'crìochnachadh deuchainn Thought a tha gar toirt a-mach à ceo a mhaireas chum ar beatha saor .

053

Gliocas agus traidisean

Ann an gliocas agus traidiseanan nan uile shluagh, Tha am miann èiginneach a bhith ag aithneachadh anns an Beatha, ann am bàs , agus mar an ceudna nar bàsan agus aiseirigh bhig làitheil – an Luchd-tòiseachaidh saoghal air cùl an t-saoghail .

Gairm riatanach airson a dhol an sàs ann ” Biodh fios agad fhèin ” no an Alpha agus Omega ar turuis .

Chan eil e riatanach feitheamh airson an uair mu dheireadh againn, gus fios a bhith againn dè a tha san àm ri teachd dhuinn tèarmann . Tha sinn mar-thà leis an dealas deatamach againn, ar n-eòlasan agus ar dàimhean mar ann an taigh-dhealbh sgàile .

Agus an Mothachadh a tha sinn gus an sàs ” Còmhradh a-staigh. “

Ballet a-steach a tha sinn a’ strì, ballet lùth, cuideachail no eagallach dha mar dhiathan sìtheil agus feargach an traidisean Bùdachais, Is e tha e an urra rinn aithneachadh taobh a-staigh annta agus taobh a-muigh dhiubh, an solas soilleir, an fìor nàdur an Spioraid .

Agus tha sin a’ ciallachadh obair làitheil, gluasad sìorraidh air a dhèanamh de chomharrachadh agus de dhì-aithneachadh, neo-fhoighidinn agus dleastanas gu foighidinn, a mhiann agus dealachadh o mhiann .

De seo uile tha sinn is sinne an Cleasaiche agus an Fhianais .

Gus iad seo fhaicinn feachdan agus an abairtean, buannachdail no millteach, uamhasach no bochdainn, gar treòrachadh gu dol a steach gu fulangas agus aoibhneas a chum a bhi suathadh domhainn a-staigh .

Tha e beò na deuchainnean seo, le bhith gan coinneachadh tro anailis, a' dol thairis air an fheill faireachdainnean agus mealltaichean, a' cleachdadh co-fhaireachdainn agus taing, sin gheibh sinn sith agus saorsa .

052

Victor

 Il y a un demi-siècle. 
Un homme, son arrière petite fille et un jeu .
Cela se passait au début de l'été . 
Nous avions décidé de pique-niquer .

Avec son couteau usé qui ne le quittait pas, 
le vieil homme, surnommé "pépé tic-tac", tailla 
sur un chardon robuste à tige creuse
un morceau d'une vingtaine de centimètres
ayant d'un côté une terminaison simple 
et de l'autre trois bouts se rejoignant en un même nœud. 
Cela semblait une petite fourche à trois dents. 
Puis sur le même chardon il alla prélever a 
courte tige.
Avec le poinçon de son couteau il fit un trou 
au milieu de celle-ci pour ensuite l'enchasser sur la dent
médiane de la fourche de bois .
Tenant l'ensemble par son manche et le faisant 
rouler entre ses doigts, dans un sens puis dans l'autre, 
il donnait un mouvement de va et vient 
au chardon creux qui alors frappait 
alternativement les deux dents extérieures de
la fourche .

C'était ludique, dynamique, captivant, agus an 
choc répété des bois créait un son sec et mat 
rappelant quelque insecte aux élytres 
bruissantes .

Un jeu. Une culture. Du temps où les enfants 
jouaient avec des objets naturels réaménagés, 
alors portés par l'imagination au-delà de 
l'utilitaire simple, au-delà de la parodie 
réductrice du strict geste des adultes.

Se dessinait ainsi une théâtralisation 
artisanale intégrant an corp, l'âme, le cœur 
et l'esprit pour interroger la source agus an 
mystère des origines de toutes rudan 
représentée par la nature.

Au delà du jeu, il s'agissait aussi, de la 
rencontre du vieil homme et du jeune enfant 
autour d'un objet-reflet, clé d'un rite 
initiatique où l'enfant accède par une
reconnaissance active à un monde qu'il cherche 
à mieux appréhender grâce au don aimant de 
l'adulte éducateur et par sa propre expérimentation .

Le Vieil Homme. 
Un Passeur 
rappelait la Tradition 
pour Ouvrir à la Vie. 

Puissions-nous continuer 
d'être sur un chemin 
de connaissance et de croissance
en relation avec la nature.


051

 

 

L’homme cet ego altruiste

 Au sein d'un groupe capable de solidarité, 
d'entraide et de fraternité, chaque individu
a davantage de chance de survivre,
que dans une horde qui ne connaîtrait
que le chacun pour soi, la violence et la rivalité .

L'homme est capable de souffrir
de la souffrance de l'autre par la compassion,
de se réjouir plus rarement de sa joie
par la sympathie
et de trouver son plaisir
dans ce qu'il donne, autant ou davantage
que dans ce qu'il prend ou reçoit.

L'amour réconcilie égoïsme et altruisme.
Quand nous faisons du bien à celui
qu'on aime, nous en faisons aussi à nous-même ;
puisque sa tristesse nous attriste,
puisque sa joie nous réjouit.


050

Guérir nos êtres

Dominés par la société de consommation 
fondée sur la croissance économique, sinn 
devons impérativement nous orienter vers une 
évolution intérieure, mais aussi sociétale, 
se traduisant par le passage d'une 
logique quantitative et mercantile 
- qui va à notre perte - 
à une autre logique, qualitative, 
mettant l'homme et le respect de la nature 
au centre de nos préoccupations .

C'est par cette voie que nous pourrons 
redécouvrir des valeurs universelles, 
telles, an fhìrinn, Saorsa, la justice, 
le respect, l'amour et la beauté .


 049 

Un torrent dévale la gorge à grandes fricassées de labiales pierreuses

 En décélérations irrégulières
 d'un goulet l'autre,
 d'un élargissement inclinant 
 à une reprise de souffle 
 à une zone de rapides 
 suscitant une effervescence moussue.
 
 Il se fraye un passage 
 en force 
 brassant l'air 
 et faisant monter 
 l'odeur d'ozone de l'eau 
 en une bruime inhalée 
 avec euphorie, 
 il va vers les basses terres.

 L'Esprit est torrent.

 Les idées surgissent, disparaissent, 
 ou s'organisant 
 contactent alors la pensée 
 qui frappe à la porte du Réel 
 et demandent 
 à devenir Formes 
 à être prises en considération.

 Si ce n'est le cas dès lors qu'on se fige 
 en une posture définie par le souci de sécurité 
 ou le vouloir tout comprendre, 
 les émotions parasites 
 telles les peurs, la colère, 
 fuath, l'orgueil, le quant-à-soi 
 font alors barrage à la vie ; 
 il y a souffrance.

 Une voie de sagesse 
 consisterait alors à faire siennes 
 les turbulences du torrent, 
 à devenir fétu de paille 
 balayé par plus fort que soi, 
 dòrtadh, l'agitation passée, 
 les basses terres 
 en vue, 
 être par l'Esprit advenu, 
 la Réalité 
 en accord lumineux avec son Mystère.

 041 

Chan e foighidinn iomlan a th’ ann an gaol gun chumhachan

Il est bienveillance et accueil à ce qui est 
ici et maintenant.

Il est ouverture du cœur.

Alors la surprise peut advenir. 

Et celle que par essence on n'attend pas surgit 
au détour d'une disponibilité, d'un lâcher prise 
que l'on s'accorde.

Telle la lumière entre terre et ciel, 
le numineux surgissant d'un contact entre soi 
et un environnement permet le développement 
d'un cycle de croissance pouvant nous soutenir 
vers notre réalisation la plus profonde .

 042 

La présence à ce qui s'advient