Elle s’insinue dans nos lacunes telle une
plante vivace qui prend racine dans la moindre fente .
Elle comble celui qui va la chercher car l’on y
devient riche que de ce que l’on perd et l’on y trouve que ce que le Coeur sait
dejà .
Et puis les choses ne se perçoivent qu’à la faveur
d’un contre-jour, d’une fracture, ici et maintenant. Les mots n’émergent que
sur une page blanche. La musique n’éclate que par le silence entre les notes .
La faille .
Ce qui se creuse et dont on a pas touché le fond .
Une lune en plein jour .
Cet espace vide, ce champ matriciel, n’est-il pas celui de ma patience ? Celui où mon amour conjoint au détachement ?
Ann an suidse mall leasachadh leacan cruinn àrdaich tòna na h-oidhirp Pàirt nan clachan còinneach tha an talamh ionaltraidh an sàs ann an sgrios A 'tairgse fhèin cladach gay na tìre ri thighinn An duilleach tioram bruidhinn ris a' ghrian a' sìoladh a dhùsgadh leathad gu socair an ceum farsaing a' bheinn am fear leis a' phoca dearg Tro mheòrachadh cunbhalach tha e dol thairis air a' bhacadh a ta ri teachd de cheum làthaireach d'a choinneamh fein fon solas basilica de mandorla urram a thoirt d'a chuid fein .
Aig beul dathach gàirdeanan fosgailte beatha as mo rathad Thachair mi ris a’ ghrian grian foghair air a ghlòrachadh le ceo a' dol seachad lorgar cuideachd thu fhèin air a sgeadachadh ann an solas leig dhomh snuadh agus faic purpaidh an fhoghair thuislich mi an aghaidh an taobh thall dhiom an aghaidh a’ chriathraidh a tha timcheall mo leasraidh mise agus an àrainneachd agam agus bha mi fallain Chaidh mi an aghaidh a’ chriathrag a chuir stad orm bho bhith a’ soidhnigeadh an ama ri teachd agus rinneadh an criathar 'na sgàthan far am bu chòir meòrachadh trom-inntinn san àite cheart a bha mi a’ feuchainn ri sheachnadh as an do shaoil mi gu'n robh mi a' teicheadh agus tha e gam thogail a b’ urrainn dhomh a phàigheadh gus ceum thairis air a’ challaid de dhris is dhris measgaichte ga m' sgaradh o nì mo mhiann dìreach thoir sùil sloc circumflex mar sgeulachd ri innse Tha mi duilich Thionndaidh mi air ais a thighinn air ais chun na cùise m'aghaidh 'n a aghaidh chum gu'm bithinn mearachdach an sin a bhith rium a bhith am fear eile agus bha e a' losgadh cho làidir 's a bha mì-reusan a' frasadh le toradh searbh lùchairt mo shìol a ta ghnàth bha na h-Aristos aig an lanntair thug na cuirp uaibhreach iad fein fa chomhair an t-seallaidh chuir protuberances monstrous stad air stocan nan seilleanan thachair trannsa ge-tà eadar rùsg agus sapwood a chluinntinn ag ràdh : " Dèan reothadh ann an òr ùine bhi 'nan cluaintean glasa agus tagradh tairgse fo fhiaclan a' bhuachaille agus os cionn gach ni na di-chuimhnich cridhe an dualchais bi bras bi mar fhear-coille an tuathanaich claidheamh an ridire agus Criosda naomh an t-sagairt airson ola agus balm biadhadh agus falbh mo mhac, Mo ghràdh. "
Smaointean tha iad nan ìomhaighean inntinn a tha a 'cur dragh air an inntinn agus
thoir oirnn freagairt gun iomradh sam bith air fìrinn. Bidh iad a’ snìomh mun cuairt
agus gabh còmhnaidh annainn nuair nach eil fios againn dè a smaoinicheas sinn. Bidh iad a’ toirt iomradh air na th’ ann
air a ràdh mar-thà agus fighe pasgan pailt de phìosan, càradh,
de stereotypes, le tàir, gu ìre mhòr no nas lugha, an ti a mholas
a bhi 'na fhear-dèanaidh bhriathran maith, an hijacker de thùsachd, an uaigh
oidhirp sam bith faighinn a-mach à cleachdaidhean .
Tha smuaintean mar ite de dhruidean nas motha
comasach air caismeachd ann an convolutions neònach ann an speur trolling, sin aig
cuir an cèill aonaranachd aotrom neach fa leth ann an grèim a’ bhròn a dh’ adhbharaich
fàgail a' phacaid ris nach robh dùil .
Smaoinich, eil, tha brìgh
an Cruinne-cè. Tha i na stòr neo-sheasmhach de chothroman ag èirigh bho rud sam bith
falbh. Tha i, dheth a' chuan, iongnadh còcaire, chan eil e gu feum math ach
cò a tha a 'ceasnachadh, a tha ag adhbhrachadh trioblaid ann an nithean a chaidh fhaighinn agus iarraidh
claon-bhreith, an ceum taobh, mar dhòigh riatanach airson a dhol thairis ort fhèin .
Smaoinich a’ nochdadh an tùs solais agus chan eil aige ach aon mhiann
; tha ri sgaoileadh .
Bho thoiseach gu toiseach, Tha smuain a’ faighinn a
miann na tha sinn a thoirt beò, a' dol o'n Neo-fhiosrach gu
Mothachail ruighinn air an Transconscious .
Tha e aig an ìre seo, sin ga chur an gnìomh an uairsin, sinn
tilleadh gu mothachadh
reflex gus na tha a’ fuireach timcheall oirnn a leasachadh .
Mar sin chaidh sinn a-steach don fhànais
geal Ghniomh. Tha sinn a 'crìochnachadh deuchainn Thought a tha gar toirt a-mach à
ceo a mhaireas chum ar beatha saor .
Ann an gliocas agus traidiseanan nan uile shluagh, Tha
am miann èiginneach a bhith ag aithneachadh anns an
Beatha, ann am bàs
, agus mar an ceudna nar bàsan agus aiseirigh bhig làitheil – an
Luchd-tòiseachaidh saoghal air cùl an t-saoghail .
Gairm
riatanach airson a dhol an sàs ann ” Biodh fios agad fhèin ” no an Alpha agus
Omega ar turuis .
Chan eil e
riatanach feitheamh airson an uair mu dheireadh againn, gus fios a bhith againn dè a tha san àm ri teachd dhuinn
tèarmann . Tha sinn mar-thà leis an dealas deatamach againn, ar n-eòlasan agus
ar dàimhean mar ann an taigh-dhealbh sgàile .
Agus an Mothachadh a tha sinn
gus an sàs ” Còmhradh a-staigh. “
Ballet a-steach
a tha sinn a’ strì, ballet lùth, cuideachail no eagallach dha
mar dhiathan sìtheil agus feargach an traidisean Bùdachais, Is e
tha e an urra rinn aithneachadh taobh a-staigh annta agus taobh a-muigh dhiubh, an solas soilleir, an
fìor nàdur an Spioraid .
Agus tha sin a’ ciallachadh
obair làitheil, gluasad sìorraidh air a dhèanamh de chomharrachadh agus
de dhì-aithneachadh, neo-fhoighidinn agus dleastanas gu foighidinn, a mhiann agus
dealachadh o mhiann .
De seo uile tha sinn
is sinne an Cleasaiche agus an Fhianais .
Gus iad seo fhaicinn
feachdan agus an abairtean, buannachdail no millteach, uamhasach no
bochdainn, gar treòrachadh gu dol a steach gu fulangas agus aoibhneas a chum a bhi
suathadh domhainn a-staigh .
Tha e beò
na deuchainnean seo, le bhith gan coinneachadh tro anailis, a' dol thairis air an fheill
faireachdainnean agus mealltaichean, a' cleachdadh co-fhaireachdainn agus taing, sin
gheibh sinn sith agus saorsa .
Il y a un demi-siècle. Un homme, son arrière petite filleet un jeu .Cela se passait au début de l'été . Nous avions décidéde pique-niquer .Avec son couteau usé qui ne le quittait pas,le vieil homme, surnommé "pépé tic-tac",taillasur un chardon robuste à tige creuseun morceau d'une vingtaine de centimètres
ayant d'un côtéune terminaison simpleet de l'autre trois bouts se rejoignanten un même nœud. Cela semblait une petite fourcheà trois dents. Puis sur le même chardon il alla prélevera courte tige.Avec le poinçon de son couteauil fit un trouau milieu de celle-ci pour ensuite l'enchasser sur la dentmédiane de la fourche de bois .Tenant l'ensemble par son manche et le faisantrouler entreses doigts, dans un sens puis dans l'autre, il donnait unmouvement de va et vientau chardon creux qui alorsfrappaitalternativement les deux dents extérieuresdela fourche .C'était ludique, dynamique, captivant, agus an choc répétédes bois créait un son sec et matrappelant quelqueinsecte aux élytresbruissantes .
Un jeu. Une culture. Du temps où les enfantsjouaientavec des objets naturels réaménagés, alors portés parl'imagination au-delà del'utilitaire simple, au-delà de laparodieréductrice du strict geste des adultes.Se dessinait ainsi une théâtralisationartisanale intégrantan corp, l'âme, le cœuret l'esprit pour interroger la sourceagus an mystère des origines de toutesrudan représentée par la nature.
Au delà du jeu, il s'agissait aussi, de larencontre du vieilhomme et du jeune enfantautour d'un objet-reflet, cléd'un riteinitiatique où l'enfant accède par unereconnaissanceactive à un monde qu'il chercheà mieux appréhendergrâce au don aimant del'adulte éducateur et par sapropreexpérimentation .
Le Vieil Homme. Un Passeurrappelait la Traditionpour Ouvrir à la Vie. Puissions-nous continuerd'être sur un cheminde connaissance et de croissanceen relation avec la nature.051
Au sein d'un groupe capable de solidarité, d'entraide et de fraternité, chaque individu a davantage de chance de survivre, que dans une horde qui ne connaîtrait que le chacun pour soi, la violence et la rivalité .
L'homme est capable de souffrir de la souffrance de l'autre par la compassion, de se réjouir plus rarement de sa joie par la sympathie et de trouver son plaisir dansce qu'il donne, autant ou davantage que dans ce qu'il prend ou reçoit.
L'amour réconcilie égoïsme et altruisme. Quand nous faisons du bien à celui qu'on aime, nous en faisons aussi à nous-même ; puisque sa tristesse nous attriste, puisque sa joie nous réjouit.
Dominés par la société de consommationfondée sur la croissance économique, sinn devons impérativement nous orienter vers uneévolution intérieure, mais aussi sociétale, se traduisant par le passage d'unelogique quantitative et mercantile- qui va à notre perte - à une autre logique, qualitative, mettant l'homme et le respect de la natureau centre de nos préoccupations .C'est par cette voie que nous pourronsredécouvrir des valeurs universelles, telles, an fhìrinn, Saorsa, la justice, le respect, l'amour et la beauté.
049
En décélérations irrégulièresd'un goulet l'autre,
d'un élargissement inclinantà une reprise de souffleà une zone de rapidessuscitant une effervescence moussue.
Il se fraye un passageen forcebrassant l'airet faisant monterl'odeur d'ozone de l'eauen une bruime inhaléeavec euphorie,
il va vers les basses terres.L'Esprit est torrent.Les idées surgissent, disparaissent, ou s'organisantcontactent alors la penséequifrappe à la porte du Réelet demandentà devenir Formesà être prises en considération.Si ce n'est le cas dès lors qu'on se figeen une posture définie par le souci de sécuritéou le vouloir tout comprendre, les émotions parasitestelles les peurs, la colère, fuath, l'orgueil, le quant-à-soifont alors barrage à la vie ; il y a souffrance.Une voie de sagesseconsisterait alors à fairesiennesles turbulences du torrent, à devenir fétu de paillebalayé par plus fort que soi, dòrtadh, l'agitation passée, les basses terresen vue, être par l'Esprit advenu, la Réalitéen accord lumineux avec son Mystère.041
Il est bienveillance et accueil à ce qui estici et maintenant.Il est ouverture du cœur.Alors la surprise peut advenir. Et celle que par essence on n'attend pas surgitau détour d'une disponibilité, d'un lâcher priseque l'on s'accorde.Telle la lumière entre terre et ciel, le numineux surgissant d'un contact entre soiet un environnement permet le développementd'un cycle de croissance pouvant nous soutenirvers notre réalisation la plus profonde .042