Tasglann roinnean: Mars 2020

Eun anns an dorchadas

 

Eun anns an dorchadas
bhuail e a sgiathan
mar a tha sinn a’ dannsa
et ça faisait le matin avant l'aube.

An uairsin gan toirt air ais air feadh a 'chorp
thàinig e gu stad
agus bha e coltach gu robh e air a lìonadh.

Bougeant sa tête
dh'ionnsaigh na làimhe clìthe
an uairsin air an làimh dheis
agus bha e coltach ri automaton
sonnant l'heure dans nos grandes églises.

An uairsin lùbadh suas
agus bha e a’ faireachdainn mar dhòrn dùinte.

Avant d'ouvrir largement ses ailes
occupant tout l'espace
et prendre son envol.

Gus an tèid thu dubh
et ça faisait comme une mise au monde.



574



Innis dhomh dad, dè th' ann am bàrd ?

 

C'est le père qui se lève la nuit
pour rassurer l'enfant.

C'est la fleur qui dans son vase
crée l'eau de sa soif.

C'est l'au-delà de dire oui
c'est dire je t'attends.

C'est l'insomniaque qui accueille la nuit
sans les soupçons du jour.

C'est l'ordre métonymique
sous le parapluie de l'oubli.

C'est l'ombre portée des souvenirs
par un temps clair d'été.

C'est au coude à coude de la joie
le silence de la rencontre.

C'est aller vers l'étranger
quand tout concorde au repli.

C'est monter sur une chaise
faire le pitre en place publique.

C'est marier le chanvre et la souris
dans le creux de sa main.

C'est se jeter à l'eau
quand passe la vision.

C'est la roue qui tourne
quand craque le cerneau.

C'est le chant qui monte
telle la flamme dans l'âtre.

C'est le papier froissé
que la corbeille accueille sans remords.

C'est la goutte d'eau
qui zigzague sur la vitre embuée.

C'est écouter la parole de l'autre
sans battre des ailes.

C'est faire silence
quand le tumulte de l'échange croît.

C'est protéger le petit mot de rien du tout
qui sort frissonnant d'on ne sait d'où.

C'est cueillir la pomme
sans qu'on vous y oblige.

C'est marcher tout droit
vers l'orage de la déraison.

C'est revenir sur ses pas
lorsqu'il y a rien à voir.

C'est tendre la main
pour recevoir l'encre d'écriture.



573



Neo-fhaicsinneach

 


faicsinneach AON

Vis
agus Aspen
l'Invisible
gun samhail ri fhaicinn
gun ainm
air a thoirt seachad neo-obrachail
leis an t-sluagh fhaicsinneach.

An sgarfa timcheall amhaich an coisiche
gaoth fhuar a bhrosnachadh
air iomall a' chuirp theth
bidh an sgarfa a’ còmhdach feansaichean an anama.

Bidh an splinter a 'geurachadh a' phian
tha i ag èigheach aon uair
agus a' teagasg ni air bith.

Dè a bhalach
nach robh e air a thoirt dhomh
an sealladh seo
anns nach fhacas
air a thachdadh gu tur leis an eagal
an lagha ag iarraidh
neo-fhaicsinneach
a dh'fholach air falbh o thìr na h-inntinn
a bhi a mhàin fo na nithibh a chaidh a ràdh
fhad 'sa bha e ann am prebend
tha e a’ tabhann falamhachd
aig an oir
na dealbhan-cluiche faicsinneach leis na h-ossicles.

Na taidhrichean efface na cuimhneachain as miosa
oir gun coimhead air ais
Gu bhith fàgail aig ar cosaibh
am feur beag fiadhaich
dealachadh ri bilean an Dìomhair
dìreach fìrinn anns an aisling
dìreach pàirt den aisling
a’ leantainn gus an aisling a thoirt air falbh.

mo shuain
an AON fhaicsinneach.



572




Ann an gaol leigheas

 

Son regard s'envole
par delà la lisière
sa voix de chèvrefeuille m'éveille
caresse de ses tresses
s'enflent au liant de l'ombre
quelques lampées de brume.

Hölderlin revient sur ses pas
d'une veste à grandes basques vêtu
perruque plaquée
en montant le perron
les talons de ses bottines
claquent sur la dalle.

Des mains se tendent
sous l'ombre des charmes
viennent les enfants de la ville
gambadant s'esclaffant
de banc en banc
jusqu'au saut de l'ange.

Franche cavalcade
de fer et de feu mêlés
sous un ciel d'orage
s'avance le sceptre des arrogances
flegme apparent
de notre séparation.

Échappés par la coursive
reflétant les vasques endormies
les farfadets de l'oubli enjambent la clôture
vaste espace en déclivité
vers l'arbre mémoriel
de nos joutes en jeunesse.

Le matin
tout est dit
de l'abécédaire des contritions
aux remontrances désuètes
en remontant la contre-allée
nous toucherons à dame.

J'entrerai
de façon unie vers elle
par la voie des mots
en douceur
la fleur de sel aux commissures
en guérison d'amour.


571



Larmes et moire

 

D'avoir dans les tiroirs
larmes et moire
comme on va
au carmel
prières déployées
par l'offre d'abondance
où dansent les Érinyes
là-bas au Golgotha
a plus d'un tour dans son sac
le gars aux arpèges
de neige et de briques pilées
science ou sagesse
à contenance égale
partir dans un rire
marcher sur le névé
enjamber le nid d'aigle
plume virevoltante
visionnaire vers le pont de planches
au poteau cerclé de joncs
le sphinx
mandoline à la ligne
même lune à la une
en fond de mine
à rouler les wagonnets
aux doigts des fées couturières.
 
 
571

Houppelande sur la steppe

 

Houppelande sur la steppe
de poussière en ornières
les traces claquent
telle des prières
aux lampées de vent
sans que se retournent
les oubliés du soleil
les rôdeurs de nuages
sur le cuir des marcheurs d'absolu
le signe d'amour
de nuits, caréné
vortex des siphons
les anges abondent
en ces contrées de mission
au vestibule
les envols de mains
élèvent la mèche
au front des incantations
à mesure des perles de sueur
reflétant les murs porteurs
de la ville d'acier des confinés
aux parois piquetées
par le sable du désert
vertèbres équarries
du vieil ordre
d'avant la dernière nuit.


570



A 'Bh-Uas Monde

 

Avec quelques brins de paille aux pieds
Miss Monde est sortie de la favela
hors des fourches caudines
pour engendrer une chanson.
 
De mon corps
la joie épanouie
aux patères de l'entrée
un arriéré mal appris
bonheur en plumes d'oie
sans se retourner
en sirotant le quart d'heure
à demeure des nuages du bonheur
en compassion
des petits hommes
aux gros sacs bistres sur le dos
gravissant la pente
les pages de mon âge tournent
du passereau au corbeau
s'inscrit l'échafaudée des choses de l'esprit
sous la véranda
une marionnette affalée sur le sofa
le chapeau couleur d'ambre
oscillant au rythme du cri des enfants
au loin les brumes matinales se déchirent
le chat miaule.
 
 
569
 

casan lom anns an duslach

 

Casruisgte
Ann an duslach na slighe
B 'urrainn dhuinn a dhol còmhla riutha
DÙTHCHAS
Faisg air a 'Chrois Iarainn.

Bha an taigh ann
Geal aig ceann a 'bhaile
Aig oir na mòintich.

Shuas an sin san t-solas
Ghoid na spioradan
Fo bhogha fidheall.

Builldan an Earraich
Slammed le bhith a 'fosgladh
ruitheam de chorragan an neach-ealain.

Na sùilean porceolain againn
blushed
Mar a bhios an sgòth a 'dol air adhart.

Ròs
Vibrio de notaichean soilleir
Fon chuartan sparkling
Uairean iomlan.

Còmhla
Shoirbhich le ginealaichean a chèile
air a sgeadachadh le dreasaichean fada geal.

Dh 'aithnich mi Grane Victor agus a bhata
Sùil a 'bhàird eadar na fiaclan
seanmhair marie agus a beatha
An uairsin an uairsin gèilleadh dùn fernande plulaichean-mooi.

Bha na clag a 'fuaim
Dh 'fhosgail an sgòth
agus faic fidheall
Foulibige le ugh gorm.

m' anam
Mo leanabachd singilte
Tha thu a 'soirbheachadh san t-sluagh shìorraidh
Chruinnich mo bhràithrean is mo pheathraichean
Ann an drape shritheadan
Anns an t-saoghal eadar-mheadhanach
far a bheil e air a bhreith agus a 'bàsachadh
An faochadh mhòr.

Diluain seo bha saoghal aig an fhoitorail
Baudes gorm agus biaudes
Fo na searbhagan cruaidh
An toitean aig oisean na bilean
a bhith air do dheasbad
gus do làmhan a shlaodadh
Thàinig a 'mhargaidh gu crìch.


568

gaol, am faireachdainn riatanach

 

gaol
Am faireachdainn riatanach seo
am faireachdainn a tha a’ toirt ciall
am faireachdainn a tha a’ toirt ciall.

tha gràdh a' fosgladh
tha e na gladiator na cruinne
tha an raon aige aghaidh-ri-aghaidh leis an tachartas
agus gainmheach na h-aibhne, fallas ar n-oidhirpean.

Gràdh froics ann an cluaintean na saorsa
tha e a’ dol troimhe an seo, thèid e seachad
tha'n là a' bualadh air o shiorruidheachd
agus treud ghealbhain na h-oidhche air spréidh.

Ma dh'fhosglas e a sheacaid
chan ann airson do chridhe a reic
cha'n e an caoimhneas a dh'òlas e
is e a uchd a thairgse don anam seachran.

Chan e maighstir nan iuchraichean
cho fad 's a tha sinn a' guidhe air cuideachadh
Tha e ann, Gun cabhag, gun adhbhar,
oibriche suairce an Spioraid.

Tha e dìreach a dhìth oirnn
gu'n tionndaidh ar sùil
fhaicinn gu bonn ar fulangais
am fonn binn na fèin-mhisneachd.

Tha a h-àite anns a h-uile àite
anns na taighean uile
faisg air an teallach sa gheamhradh
faisg air blàthan cherry as t-earrach.

Is e an fhìor ainm a th’ air SOUL FOR ALL
agus timcheall air an luchd-labhairt timcheall air
uiread de thòiseachadh ri dhol thairis air
ann an sàmhchair an trèigsinn.

Gràdh nan uisgeachan lurach
Tha mi gad fhàilteachadh air mo thuras
gus ceumannan caillte na h-òige fhaighinn air ais
fo chòmhdach nan craobhan àrda ann an alley Allagnat.

Is dòcha gu bheil gaol air a thoirt às a thinsel
bi am fiacail, an cutlas, claidheamh a' cheartais
aig seirbhis ar ban-bainnse leis an Tì a's Airde
ann an sgàthan fractal ar ceist.


567



An Tìgear

 

Chan e tìgear duine a th’ annam
Bidh mi a’ tathachadh tiugh nan mac-meanmna
Is urrainn dhomh a bhith nam bheathach totem.

Bhris mi a-steach gun rabhadh
is mise an tìgear
Tha mi a 'coimhead airson do ghluasadan gu lèir.

Chan eil mi idir
dìreach an latha a dh'èireas
chan eil ann ach sealladh bho Mars air an uinneig.

Is mise an athair
is mise am mac
Is mise an sgàil orm fhèin.

" Ach ciamar a tha e co-cheangailte ri fìrinn? ? "
nochdadh daoine math
daoine a tha air thoiseach air an anam.

Is mise am bogha-froise
a tha ag eadar-dhealachadh agus a’ ceangal
Is mise an criostal fìor-ghlan le mìle aghaidh.

Coltach riut leis an t-slighe
agus ma bheir e leat
bith.

Na leig leis a’ chiall sleamhnachadh air falbh
eadar mheoir nan treun
luchd-glanaidh òrdachadh.

Bi sinn ann an cahoots
leis an fhear bheag
le foirfeachd.

Chan eil mi còmhla
Is mise an gluasad
agus is tusa an gluasad.

Tha thu fhèin agus mise an aon rud
chan eil anns an dealachadh againn ach ìoranas
tha an aonad againn làn.

chan eil an tìgear a’ fulang
tha e a' cur iongnadh air
tha e a' saoradh gàirdeachais.

Agus ma bheir ceangal air choireigin brìb dha
druididh a bheum a mach droch spioraid
ann an cèidse cat Schrödinger.


566