Tasglann roinnean: An Dùbhlachd 2013

Sylvain Gerard. obair 2 – an duine aig an uinneig aige

    Aghaidh mhaslach an fhir òig   
 an dèidh a chuid foghlaim   
 comasach air greimeachadh mu thràth   
 an imbroglio gabhaltach   
 cruachan eòlais  .    
  
 Agus gu dearbh tha e eòlach air an t-saoghal   
 an t-òganach leis an aghaidh dhallaichte   
 gun suilean, gun làmhan, gun chasan ach beul fosgailte   
 glacaidh e an taobh thall   
 esan fear-gleidhidh an taobh a muigh   
 agus domhainn a-staigh   
 tha e na mhasladh de chruinneachaidhean   
 esan a gheibh turpitudes agus sochairean   
 fo shròin agus feusag nan seanairean   
 is esan am fear as sgileil de na fir   
 cur an aghaidh breitheanais   
 is esan am fear innleachdach le dàn-thuras zigzagging   
 an rolair creige   
 gu na fuarain tasgaidh   
 e ciontach de mheirleach   
 tha e a’ tairgse a bheatha tro a chràdh do-labhairt   
 na tha air a chleachdadh   
 luchd-bruadar, na bàird, na dìomhaireachdan,   
 na bi a-riamh mì-thuigse air na tàirneanach nèamhaidh   
 gus do stamag a ghearradh a-raoir   
 a bhi air a bhualadh leis na chì e  .      
 Calma agus misg   
 tha masg air thoiseach oirnn   
 beairteach anns a bheul-aithris dhearbhte   
 am masg fàilteachaidh airson ath-thogail   
 far an cruinnichear mìrean de'n chorp sgaoilte so  .      
 O phiuthar bhean   
 ged a tha dìth an t-slat-slat agam   
 Cheasnaich mi agus thòisich mi air fìor bheatha   
 sin de reachdan nam builg   
 nach ruig ach na shaman, bàird, fàidhean,   
 "luchd-dèanamh cordaichean" et "dualach"   
 - (luchd-taic teòiridh sàr-sreang agus grabhataidh cuantamach lùb)    
 a h-uile neach-leantainn air àite lag nan uisgeachan a chaidh a tharraing air ais.  
     
 Chan eil beàrn ann nas motha   
 na gairm airson an t-solais   
 uinneagan fosgailte   
 sinne eunlaith an fhocail   
 sinne luchd-gluasad feachd an itealaich  .

     
 177 

Sylvain Gérard. obair 1 – an teicheadh

 Cette remontée du centre de la terre
 A belle allure vers le commencement 
du monde
 Cette perspective où s'essouffle 
le père invectivé 
 La brûlure des anciennes alliances 
que l'on découvre à demi-mortes le matin
 La plainte des animaux égarés en 
d'étranges contrées enfin créées
 Cette fuite vers des aubes promises
 Cet élan brisé contre la vitre des immobilités
 Cet éclair rouge sang du couteau 
contre le ventre
 Ce suçon de paix donné à la va-vite 
le temps de l'éructation
 Ce court-circuit des émotions vraies 
gu bheil gàire a’ cuairteachadh eadar ceithir bùird.
 Ils sont partis
 Ils ont fuit
 Le courage à deux mains repliées sous 
la chape des convenances
 Ne les arrêtent que la fatigue et 
le soir qui tombe
 Errant de ruine en ruine
 Dans un chariot de bric et 
de broc assumé
 Le rétameur s'est éloigné dans 
un nuage de poussière
 Et la route fût longue et par trop inhospitalière
 Père et mère confondus à la craie 
graphés sur la carriole
 Leurs noms écorchés à demi effacés
 En vaines contorsions l'outil de 
braise fume en se mêlant à l'eau
 Je bave et m'extrais hors de cette 
chape carencée
 Pour la parole habile
Eirich aig crois-rathaid salvos
 de thuigse agus vertigo.

 Teas miann teann 
sous la toile
 Éclair blanc au zénith
 La coquille éclate
 Le jaune se fait soleil rayonnant
 De cet éclat consacré au profond 
des origines
 De cet imbroglio d'os et 
d'organes disjoints
 Je pus grandir entre fiente et 
humidité
 Poussé sur le devant de la scène
 A noyer par l'alcool
 Ces myriades d'étoiles alors 
entrevues
 Si puissantes si fascinantes 
si monstrueuses
 Dialoguant avec ce corps douloureux
 m'anam, mo Dhia .
 Chuir mi an ruaig air 
jusqu'à son terme
 Vers les plaines légères de pluie 
fine de vent soyeux de douce lumière 
 Ce ne furent que grâce et beauté
 Entre les barreaux de ma cellule 
à ciel ouvert
 Entre les rayons de mes roues 
ces interstices à mon déplacement si particulier
 Mon chapeau de lutin vissé sur la tête
 A dire et à redire des "Tha gaol agam ort"
 Bog-chosach mo bhràithrean agus 
sœurs en création 
 Mon unique raison
 Ma déraison ultime.

176