J'ai perdu mon couteau
 sur la table
 entre le grille-pain
 et la confiture de marrons,
 disparu
 dans la ruelle des mauvais garçons.

 Je suis parti en forêt
 escarbouclée de pins pleureurs
 sève dégoulinante en leurs blessures
 à mesure des feuilles de châtaigniers
 crissantes sous la semelle
 dans leur humide literie.

 Quelques brumes légères
 en limite de visibilité
 se mouvaient vers l'amont
 accompagnées du bruit des moteurs
 sirotant l'asphalte
 de chuintantes lampées.

 Magnitude sept
 à remonter le chenal
 les dauphins nous suivaient
 sans coup férir
 en limite de l'estran
 aux perles de cristal.

 Les trois jeunes gens
 caracolaient de vignette en vignette
 déposées relevées alignées détournées
 en grande animation
 sur la nappe de mère-grand
 blanche hermine
 et rouge du bonnet.

 Y'aurait pu avoir des oiseaux
 mais la basse brume
 étouffait la geste animale
 moqueur toutefois
 un geai déchira la ouate de ces lieux
 d'une stridence ravageuse.

 Mission accomplie
 nous bûmes force bon vin
 la raclette dégorgea
 ses langues de fromages liquéfiés
 il y eu de la voix
 les adultes haussaient le ton
 les plus jeunes activaient la fourchette
 les femmes riaient ou dormaient.

 Mille fleurs poussaient sur le dégorgeoir  
 le fossé rempli de mucus
 faisait de l'ombre aux primevères
 l'avancée sagittale de la lune
 finissait son quart.

 La maison était de bois
 de chaleur et de cris
 les escaliers à la volée
 déposaient sur le palier
 les alcôves de vie
 la cuisine
 odorante
 le séjour
 au feu de cheminée
 le couchage
 spacieux
 l'informatique
 discrète
 η μουσική
 toujours présente
 le matériel de montagne
 pendouillant.

 Régnait l'ordre concerté
 au hasard des réparties
 c'était féroce
 vivant et complicμι
 en cette libération des forces vives,
 la jeunesse jouait à se faire peur,
 les adultes catapultaient les bons mots
 tels des pruneaux au sortir du bocal,
 le vieil homme écrivait son défit
 pour que les miettes de l'assaut festif
 subsistent.   

 J'ai égaré mon laguiole
 et demande aux lutins malins
 de le faire surgir
 entre la pain et le vin
 au sortir du four à bois
 ayant servi la fois dernière
 à rôtir la dinde de dix kilos.  
 
 Quatre voiles
 et leurs reflets
 en l'onde des origines
 à papillonner
 en quête de vent
 privant le ciel
 d'un déploiement céans. 
 
 Chers humains de ma famille
 j'ai remisé mes médailles
 d'ancien missionnaire
 dans l'ostensoir
 des promesses jadis émises
 entre la lentille et le caillou
 quand le feu débordant de joie
 faisait craquer les articulations
 des anciens 
 dont je deviens le parangon.  

 Mille étoiles scintillèrent
 nous nous mîmes en marche
 les neuf planètes
 autour de notre soleil
 à émettre cette énergie
 de tout temps éraflée
 aux cimaises
 toiles colorées
 sous le pinceau
 des eaux et des forêts
 ma parentèle
 ma mie
 Bélisaire effronté
 la goule pleine
 des sucreries de la veille. 

474

 Ce savoir-faire entre nous   
 cette parole 
 cette ombre par nos différences   
 accrochée aux épines des églantiers   
 ce lien qui nous unit   
 le souffle qui nous emmène   
 en spirale tourbillonnante   
 vers cette humble chambre transitoire.   
   
 Ensemble,   
 dans la poussière de l'oubli   
 des brumes d'automne   
 attendre qu'il vienne   
 en confirmation de notre fatuité   
 régler ses dernières affaires   
 puis se retrancher seul   
 aux confins du tout-venant.    
   
 Il est des nuits telles   
 que mon sang   
 son Sang   
 m'appelle du fond des cryptes   
 au manquement d'avoir été   
 le long des mains courantes sociétales   
 intact sous la tempête
 la casquette vissée sur la tête.    

    
  472

σε βλέπω.

σκοπεύω να επικοινωνήσω μαζί σου.

Je prends mon temps et réfléchis à ce que je pourrai faire pour te connaître mieux.

Με στάση ουδέτερος, από ένα απόσπασμα, μια απόσυρση των φυσικών μου ενεργειών και Συναισθηματική, Σε καταλαβαίνω στο ξέσπασμά σου, την πολυπλοκότητά σου, στο παζλ του συντάγματός σας, στις αναφορές σας, στις διαφορές σου με αυτό ότι είμαι.

έχω μερικά αισθήσεις και συναισθήματα σε διάλογο με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά σας χωρίς απελευθερώστε και φουσκώστε για να τα εντοπίσετε, Ονόμασέ τους, τα προσόντα, ταξινομήστε τα, τα περιέχουν.

Μετά έρχεται στο ονομασμένο σημείο, με μείωση της προσοχής, με ευαίσθητη συγκέντρωση, ένα στοχαστική προσταγή να συλλάβουμε με τη σκέψη και τη διαίσθηση τις πτυχές του σας εντοπίζεται ως σύνολο για να τους χορηγήσει σε ένα απλό και μοναδικό τα παντα – ένα σχήμα.

Σε αυτό εγώ βρες την ίδια σου την ουσία, το σημείο από το οποίο εκτείνονται τα πάντα, όλα τεντώνονται, όλα καταρρέουν.

Για αυτό εγώ υπερβαίνει τη μορφή μέσω μιας σοφίας της προσέγγισης μέσω της οποίας έχω πρόσβαση ενσυναίσθηση στο δικό σου μυαλό, διαγράφοντας το πλαίσιο των σκέψεών μας και ο κόσμος μας.

πάω στο πυρήνας, προς την πεμπτουσία, μονή βελονιά, τη μηδενική διάσταση της επιθυμίας μου να σε γνωρίζω καλύτερα.

Μπορώ σκεφτείτε τον κόσμο σας, όπως το βλέπεις, καθώς το εκπνέεις, όπως εσύ εξυψώστε τον.

μπαίνω στο δικό σου κόσμος.

το βλέπω και η προσέγγιση στο συναίσθημα και την κατανόηση.

δέχομαι βιώστε τη ζωή από τη δική σας οπτική γωνία.

Να είναι, στο σημείο συνάντηση των δύο συνιστωσών του λημνιστικού, σύμβολο της συνάντησής μας, η πεμπτουσία του κόσμου μου από την πλευρά μου, και αυτό το δικό σου η πλευρά σου, εκφράζει την πηγή, ο σπόρος του τι θα γίνει, του τι είναι.

προσπαθώ να σκέψου σαν να είμαι εσύ, σαν να είμαι το μυαλό σου και θα φτάσω εκεί αν εσύ καταλάβετε μόνοι σας την πεμπτουσία, το ενδιαφέρον που έχετε για εμάς να ξερω.

Μέχρι τώρα Χειροποίησα ιδέες χωρίς να σε χειραγωγήσω, ενώ εσύ που καλώ ή ποιος με ελκύει ζεις στον κόσμο των πραγμάτων που μπορείς να αγγίξεις και νιώθω, τι σε νοιάζει, με την επίκληση της γνώσης, τα γεγονότα και άτομα που σας είναι γνωστά.

Τότε είναι που Δημιουργώ έναν χώρο όπου συναντιόμαστε, ένα “ιστορία” ποιος θα ντυθεί τις ιδέες μου για το πακέτο γνώσεων, των γεγονότων, των συμβόλων και ποίηση που είναι οικεία σε εσάς, καθιστώντας δυνατή την ευαίσθητη ακρόαση, ολοκληρωμένη και εμπλεκόμενη σε αυτή την ιστορία στην οποία θα κινηθείτε χωρίς νομίζω, όπως εν παρόδω, με αθωότητα και σθένος, παρασύρεται από σας φαντασία και αποδοχή της ασυνείδητης ανατροφοδότησης.

Αυτό “ιστορία”, υποστήριξη, θα γίνει ένα καθαρό μέρος στο οποίο θα έχετε πρόσβαση με κοινή λογική και ότι μπορείτε να οικειοποιηθείτε και να εξερευνήσετε χωρίς όρια όταν έρθει η ώρα.

Σε αυτό χώρο ελευθερίας θα μπορέσετε να ζήσετε την πρότασή μου, στο δικό του αντανάκλαση, ως μέρος μιας ιστορίας που μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας, που θα μπορούσε να ήταν εύλογο στη ζωή σας και που θα σας οδηγήσει σε μια περιπέτεια εκεί που είσαι.

Θα επενδύσεις πεδίο που προτείνεται σε ελεύθερη στάση απαλλαγμένη από το βάρος των αιτιών και α έργο.

Είμαστε όλοι δύο πλούσιοι σε ιδέες και ευαίσθητοι σε “ιστορίες”, διηγήματα, θρύλους και παραβολές που μας επιτρέπουν να βγούμε από τις φυλακές του νου μας.

Στο επικοινωνία που εκπέμπουμε ο καθένας μας και καλωσορίζουμε με τη σειρά μας την ενέργεια κοινωνός της επιθυμίας, απο αγάπη.

Και θα αντιληφθείς διαδοχικά στρώματα του “η ιστορία” σε αλληλογραφία με σας ιστορία ζωής για εσάς προχωρώντας με τον δικό σας ρυθμό και με την πάροδο του χρόνου. Και θα χαθείτε και θα ανακαλύψετε διασταυρώσεις. Το διαφορετικό στρώματα της ύπαρξής σου, του σώματός σας, σωματική διάπλαση, αιθερικό, συναισθηματική και πνευματικός θα συλληφθεί και θα δονείται.

Μετά θα έρθει αυτό στιγμή εκφρασμένης ελευθερίας που θα στείλεις τα παλιά φεγγάρια να γυρίζουν, ή εσύ βγείτε από τη φουρνιά των οπαδών για να πραγματοποιήσετε την επανάστασή σας, εκτελέστε το δικό σας αντιστροφή και αναδεικνύουν τις νέες αξίες και ευχάριστες ιδιαιτερότητες επανεφεύρει τον κόσμο της επικοινωνίας.

Δεν είναι σε μια ενιαία εμπειρία θα προκύψει η τερματική κατανόηση. Αυτός μπορεί να πάρει μια ζωή. Θα έρθει μια μέρα. Δεν μπορούμε να το αναγκάσουμε ευκαιρία. Απλά πρέπει να προετοιμάσεις τις συνθήκες και θα γίνει.

Έτσι θα έρθει την άδεια στιγμή που θα παραμερίσω τον εαυτό μου εγκαταλείποντας το παιχνίδι για να αφήσω τοποθετήστε στο σημείο της σοφίας σε αντίστιξη με το σημείο της πεμπτουσίας προηγουμένως προκάλεσε.

θα εκτελέσω α αντιστροφή. Τότε θα ανοίξει.

Σε κάθε ουμανιστική επικοινωνία που πρέπει να συμμετέχει στην ανάπτυξη της ύπαρξης, donner de soi-même c’est créer un champ de connivences où recourir à l’absence de soi afin d’être intensément présent.

473