Στον παράδεισο
Υπάρχει καλός Τύπος
Με χάρτινα βιβλία
Και καραμέλες πορσελάνης
Για ακόμα περισσότερους μακαρισμούς
Απλά γραφή
Και όλα αυτά στο πρόσωπο του Θεού
Αυτό Συμφωνήθηκε.      
 
Moi j'aime les buissons ardents   
Et puis les corons autour des haut-fourneaux   
Aussi quant à Micheville   
Les rails s'entrechoquent   
Cela me conte la mine et l'usine   
Et leur musculeuse ardeur   
A écrire en lettres pourpres   
La sueur et la souffrance.      
 
Η γραφή σου δεν είναι δική μου
Μετράω την κοπριά στο τέλος του πανηγυριού
Μοναχικός ανάμεσα στις σιδερένιες φυλακές
Για να φέρω τον Μικρό Ποιητή Πρίγκιπα
Πίσω από τα μεσοφόρια της γυναικείας πονηριάς
Αυτό πρέπει να παρακαμφθεί
Ως υποκατάστατο της έλξης της Γης
Προς περισσότερη πραγματικότητα.   
    
Ανέβηκα τις σκάλες του τύμβου
Στη συνέχεια κατέβηκε στις κατακόμβες
Για να δοκιμάσετε δυνατές αλκοόλες
Η όγδοη μέρα της εβδομάδας
Δακτυλογραφώντας σαν κωφός
Στο τσίγκινο τύμπανο
Στη μέση από δέρμα και μόλυβδο
Των φίλων μου στη σκιά.      
 
Οι λέξεις
παιδικά κλάματα
στομάχι
Ένα κατσικίσιο δέρμα γεμάτο συναισθήματα
Το πρόσωπο
Γεμάτη φακίδες
Με αποσπάσεις
Αγνόησα την υψηλή ζωή.
 
Το λυκίσκο έχει ανοίξει δρόμο
Στους τοπικούς δρόμους
Esméralda m'appelle
Par le chas de l'aiguille
Pour que j'aille siffloter
Un air de la Renaissance
Sous les étoiles
Du berger de mon cœur.
 
 
1032

κρέμα πρωινού
Μιας ανερχόμενης ημέρας
Στα κοτσύφια στην κορυφή της φωνής τους
δηλώνοντας το φως
Όλες οι τρίλιες προσφέρονται
Στην κοινότητα των ζωντανών.     
 
η νύχτα φεύγει   
Par petites touches de brume   
De ci là   
Les arbres se soulèvent   
Leurs feuilles printanières   
Frissonnantes au vent coulis.      
 
Défilent les raides barres de fer   
Sur l'horizon noir   
Où vont les ombres   
A portée de cette ascension   
Vers le ciel des retrouvailles   
Nous faisant pèlerins des mariages à venir.      
 
Mêlons-nous   
De chair et d'esprit   
Στην ανανέωση
Αυτό που ήταν οι πρόγονοί μας
Οι τυχοδιώκτες
Στις καμπύλες της αληθινής ειρήνης.      
 
Ας περπατήσουμε
Μελίφερα όντα της μοίρας της προσοχής
πλάσματα λουλουδιών
Γουλιές ηλιοφάνειας
Συλλέγοντας τις σταγόνες νέκταρ
Λαμβάνοντας υπόψη τα εδάφη που θα αναπτυχθούν.      
 
 
1031

Χωρίς προσαρμογές
Σημείο απορριμμάτων
Μόνο το μπαστούνι της βροχής
να αντιστρέψει
Η σχέση του με τον κόσμο.      

Μακάρι η τρύπα να πάει στο σκοτάδι της
Η ανάσα απαλύνει το πράσινο
Με ασύλληπτη μορφή
Τελειοποιήστε το κλάμα
Από την καρδιά που προεξέχει.       

Περίφραξη
Από την ουσία της ζωής
Με κυριαρχία του νου
Αντιλαμβάνεστε όλο το όραμα
Κάτω από το πρόσχημα της κοινοτοπίας.      

 
1030

Μιλώντας για τον εαυτό του
Μιλήστε για τη δουλειά του
Είναι απόλυτο καρέ
Αντιμέτωπος με τη συσσώρευση γνώσης.      
 
Επιθυμία για σιωπή
Αμεσότητα με τον κόσμο
Κάνει τη συνάντηση άγρια
Ακόμα και μπροστά στον καθρέφτη.      
 
Μοιραία απόσταση
Να σχολιάσω τη λέξη
Από την άλλη στο σπίτι από το παρελθόν
Ο λόγος είναι η διακριτικότητα.      
 
Η ισοπέδωση των βουνών
Δημιουργήστε πεδιάδες πλήξης
Κάτω από τον ανακατεμένο ζυγό του ενστίκτου
Ακόμα και φαίνεται εισπνεόμενη.      
 
Remontée de la souffrance   
De l'enfance le plus possible   
Aller droit à ce que compte   
De lacunaire cette rencontre.      
 
Το κείμενο που λήφθηκε
Χωρίς να αλλάζει το νόημα
Υποβιβάστε την πιθανή δουλειά
Στην αβεβαιότητα της παράκαμψης.      
 
Εξαιτίας αυτού που ζούμε
σκληρυνε
Τα φωτεινά σημεία ενός συναισθήματος
Να αφήσει στην άκρη.      
 
Είναι στη θέση του
Το ποίημα και κρατήστε το πνεύμα
Από την έρευνα στον τοίχο
Από την αντανάκλαση των θρήνων.      
 
περιμένω
Σε κατάσταση ορισμένης διαθεσιμότητας
Το slumming των γλυκών πίνιλες
Στη φωτιά της χάρης.      
 
Du doute perle l'inespéré   
Et sais l'effacement de notre condition   
Devant l'immensité de l'ignorance   
Contre l'immédiateté.      
 
 
1029

Τι συμβαίνει
Αυτή η ποίηση λοιπόν
Να είσαι τόσο δύσκολος στην ανάγνωση.      
 
παρά το χέρι μου
Ή αυτό του ζητιάνου
Στην πόρτα των εκκλησιών.       
 
Απόδραση από τη ζωή
Είναι απαραίτητο στο παρόν
Από την καρδιά του πόνου.      
 
Fixer son σεβασμό   
Σε καθημερινά πράγματα
Από την οθόνη πριγκίπισσα μου.      
 
Ανασυγκροτήστε τις κορυφές των δέντρων
Να προσέχεις το αίγαγο
Μέσα από τα παράθυρα της ομίχλης.      
 
Κατά την εφηβεία
Αυτές οι στιγμές φόρτισης
Στην πληρότητα της αλήθειας.      
 
Με ακρίβεια
Η προσπάθεια του νοήματος λειτουργεί
Στο δοχείο των μεταφράσεων.      
 
Επειτα
Ακολουθήστε τα κομμάτια της τηγανίτας με το χέρι
Σαν εγκαύματα στη μοίρα.      
 
νομισματοκοπεια
Πάνω στο συναίσθημα της ηχούς
Ρολόι Diagon Alley.       
 
Αυτό είναι το κράτος μας
Για να συναντηθούμε την άλλη μέρα
Διατηρώντας τη στιγμή φρέσκια.      
 
Υπόσχεση άλλων
Βγαίνοντας από πόλεμο
Να είμαστε αδέρφια.      
 
Από τις στάχτες της νύχτας
Δάχτυλα που δείχνουν
Όλο το φως απλώνεται κατά βούληση.      
 
Πηγές πηγών
Κάτω από τη φλυαρία του παιδιού
Να είναι αυτό το δικτυωτό βλέμμα.      
 
Συλλέξτε αυτά τα θραύσματα
Πότε να μιλάς σωστά
επιβάλλουν θυσίες.        
 
Μελαγχολία
Μέσα στη βαλίτσα
Καλεί τον τρυφερό ταξιδιώτη.      
 
 
1028

Ακριβώς δεξιά
νερό και αέρα
Για να κολλήσω την ημέρα στην αιωνιότητα.      
 
Αυτή η σκιά   
Cette lumière   
Portées  
L'une à l'autre   
Pour tenir ensemble   
La source des offrandes   
Sans déchirure.      
 
1027

Près de la barrière   
J'ai frissonné   
Et tu étais là   
Et je ne disais rien.      
 
Tu étais bien là   
Et pourtant tu semblais ne pas me voir   
Si tant qu'un pas de plus   
M'aurait précipité dans ta nuit.      
 
Je n'avais pas osé leur apprendre   
Aux heureux de ce monde   
Qu'il est des bonheurs bien supérieurs   
Plus vastes et plus raffinés.      
 
Que mon esprit crée   
Bien plus que la matière ne désire   
Et que mon âme    
Se couche dès légèreté requise.      
 
Saisir par les chevilles   
Le corps de mon amour   
Apporte à mes oreilles   
Le murmure de son plaisir.      
 
S'il te vient la vision   
Garde la sur ton sein   
Au plus profond de ta folie   
Que le sage ne peut atteindre.      
 
Le diable je le sens en moi   
Qu'il est doux d'être son obligé   
Quand s'échappe par la fenêtre   
La rose ébouriffée.      
 
Entre dans mes yeux   
Et me vois   
En provenance   
De ce que nous aurions pu être.      
 
Lourds d'ennuis et de chagrins   
Je butte contre les mottes du destin   
Heureux alors celui qui s'élance   
D'une aile vigoureuse vers un ciel d'airain.      
 
Cette terre aux émotions si belles   
Je ne sais l'expliquer   
Sans la porter pleines poignées   
A mes lèvres asséchées.      
 
Plus je me regarde   
Plus je retrouve l'enfance   
A jamais insufflée   
Par cet élan recommençant.      
 
Je prends, je malaxe   
A hue et à dia    
Le bien et le mal au court bouillon   
D'un temps compté.      
 
Je t'aime, tu m'aimes   
Et ce cri est sublime   
Tant il est absurde   
Dans le silence des sentiments.      
 
Les tenailles se fermeront   
Sur les entrailles des paroles figées   
Alors nous plongerons dans la ténèbre   
D'un été si court d'avoir été.      
 
( détail d'une œuvre de Frédérique Lemarchand )
 
1026