Μαζί    
sous le visage du jour qui point   
les petits riens    
le sourire parapluie de la joie.        
 
Paraphrase des mots de mise en scène    
enceinte de pierres sèches à demeure    
collerettes de saxifrages    
et chants du printemps.        
 
Cueillir le romarin    
pour tes genoux de reine    
à rire sans détours bonde ouverte    
sous le déversoir de nos amours.        
 
Issue de pleine lune    
l'agitation dans la prairie    
laissa place au frisson    
prurit des sensations.        
 
Focus immédiat    
au carré d'as du triage    
la défausse fût grave    
quand le petit s'en mêla.        
 
Μαζί    
sans se dire à demain    
nous partîmes à mi-pente    
chacun de son côté.        
 
Finissons-en de ce cadavre chimérique    
sanglons le cheval du néant    
pour de plus amples emplettes    
à quémander sur le chemin du silence.        
 
Puisons l'eau de la combe    
à déraison sous le cresson    
Mam' le disait déjà    
qu'il fera beau demain.        
 
 
652
 

Μακαριοποίηση λόγων χάριτος  
στην κεντρική πόρτα του τουρνικέ των συναισθημάτων    
φτιάξε φτιάξε φτιάξε μικρές μαριονέτες    
κάτω από το ευωδιαστό κουβούκλιο των εορτών    
να κουνήσει το γλυκό παιδί.        
 
Υπάρχουν αποδράσεις    
τι πρέπει να κάνουμε    
και ο χρόνος διαβρώνεται    
φλεγματικά όταν περνούν οι πελαργοί    
στη χιονισμένη πεδιάδα.        
 
Χίλιοι χρυσοί καρποί έπεσαν τη νύχτα    
μαζέψτε τους μεροκαματιάρηδες    
για μια μέρα σπασμένη από τη μελαγχολία     
ψυχή μου σοφία μου    
το άψογο σπαθί των νέων ξεκινημάτων.        
 
Παραδέχομαι ότι έχω καταφύγει    
στον φίλο μου τον ποιητή    
στο καμπύλο σύμπαν    
όταν υψώνεται από τον πυθμένα της κοιλάδας    
το αεράκι του μυαλού.        
 
κινούμαι Κινούμαι από αγάπη    
στο κοίλωμα των κυμάτων που αναπνέουν βραχνά    
βότσαλα ενάντια σε βότσαλα    
ότι η φωνή των παραθυρόφυλλων πετάει    
χτυπώντας την πέτρα στο ρυθμό.        
 
Μπορεί να βήματα στις πλάκες
συντρίψει με δυνατό τρόπο    
ο κώδικας των συνηθειών    
και να υποταχθεί στο pillory    
η συγκλονιστική διαμαρτυρία των διδασκαλιών μας.        
 
δεν υπάρχει αίμα    
Αυτή η σκόνη    
ψιλό δίχτυ στην άμμο των αρένας    
πότε περνάει το θηρίο    
Στις πλευρές του ρυμουλκούμενου και του άγριου μικτού.        
 
Να έρθει πίσω    
ΣΟΦΌΣ    
στην άκρη του κύματος    
Μεταξύ του στεφάνου      
Και το φιλί της χαράς.
 
651

τηγανίτες στο τηγάνι    
de la paille sur la terre    
manche de bois    
et gamelle    
sont les auxiliaires de Mère-Grand.        
 
Il y en a pour tous les âges    
des en cours    
des pas trop courts    
et des courants d'air    
qu'ont l'air de pas savoir.        
 
Faut se dire    
que la vie règne sur la vie    
et qu'elle trace sa route    
évitant d'être    
cette poussée hors de soi.        
 
Les doigts peuvent frémir    
sous les affres de l'hiver    
la queue de pie de l'officiant    
monter en paradis    
avant de rouler dans la fosse.        
 
Chapeau bas    
messieurs de la croyance    
au limonaire de l'esprit    
dansent sur une jambe     
les lucioles de l'enfance.        
 
 photo de Luce Gérard
650
 

Sur l'œil cerclé de jaune    
je pose le baiser du silence.        
 
Sur la vastitude des offres d'amour    
je retiens le rot de l'ego.        
 
Sur ton front hors toute pensée    
je fais croître le rameau de paix.        
 
Sur le toit des villes grises    
les fumées sont des reflets d'espoir.        
 
A la porte des demeures    
j'éprouve le courant d'air des rires.        
 
De ceux qu'on a aimé    
j'accueille l'œillet du souvenir.        
 
Chaque seconde écoulée    
a son chien sage à sa longe attaché.        
 
Un soir d'hiver    
les yeux couleurs de fruits mûrs    
j'apparaîtrai    
στο περβάζι    
chouette effarouchée    
impudente dans son langage figé    
la plume vibrante    
à conter l'histoire 
d'une cabane aux planches de bois    
que l'hiver attendait    
de ses flocons de neige recouverte    
tel un grand cœur    
au matin du saut de l'ange.        
 
 
649

Τρύπες στο γαλάζιο    
λευκά σχήματα    
στα σοκάκια του κάστρου    
plane le stammer    
στο κλάμα των παιδιών    
όταν περνάει το κοτσαδόρο    
τσακίζοντας το χαλίκι.        
 
Συναφή μάρμαρο και αλάβαστρο   
παλτό στους ώμους 
το σκούτερ Elephantine    
από αγάπη    
που αλλοιώνεται ο αφρός της λιμνούλας    
ξεπερασμένη μνήμη     
όπου ήμασταν παρουσία.        
 
Ο Φουλκανέλι δεν κράτησε τη σκέψη του      
και βρωμάει αδικαιολόγητα    
λιποθυμώ    
χωρίς άδεια    
φορέστε ψηλά και κοντά    
το μικρό κάταγμα στην ηδονία    
αυτής της εξασφαλισμένης σκαλωσιάς.        
 
 
648